VEGESACK DAGOBERT RODERICH ACHILLES von, prezydent policji
| < Poprzednie | Następne > |
DAGOBERT RODERICH ACHILLES BARON VEGESACK (14 I 1769 Wismar (Meklemburgia–Pomorze Przednie) – 17 VI 1850 Oliwa), prezydent gdańskiej policji. Najmłodszy syn pruskiego oficera Friedricha Vegesacka (3 X 1725 Korchau (ks. Meklemburgia–Schwerin) – 10 XI 1778 Sztokholm) i Sofii Magdaleny von Blücher (9 VI 1741 Sukow (księstwo Meklemburgia–Schwerin) – 1 IV 1830 Barth (Meklemburgia–Pomorze Przednie)). Od 1787 przez wiele lat oficer wojsk pruskich. Od 1807, jako major rezerwy, był przedstawicielem króla pruskiego przy senacie I Wolnego Miasta Gdańska. Mieszkał wówczas w zakupionej kamienicy przy Frauengasse 891 (ul. Mariacka 41). Krytyczny wobec napoleońskich rządów w Gdańsku, komentował je m.in. stwierdzeniem, że władze miasta zajmują się już tylko dostarczaniem Francuzom pieniędzy. W styczniu 1814 zorganizował tzw. komitet powitalny gdańszczan witających wkraczające do miasta 2 stycznia oddziały rosyjsko-pruskie. Z nominacji króla pruskiego od stycznia 1814 do emerytury (na którą przeszedł 1 IV 1834) był prezydentem policji w Gdańsku. W styczniu 1814 powołany został również w skład Komisji Specjalnej, sprawującej władzę w Gdańsku do chwili powołania w lutym pierwszego po upadku I Wolnego Miasta Gdańska Zarządu Miasta i Rady Miejskiej.
Wzorując się na organizacji policji w Królewcu i Berlinie, zmodernizował jej miejską strukturę i zgodnie z rozporządzeniem królewskim z 4 X 1814, ustalającym nowe granice miasta, podzielił miasto na 13 rewirów policyjnych. Powołał też w jej ramach policję portową (Hafenpolizei) oraz budowlaną (Baupolizei – zob. Państwowy Urząd Policji Budowlanej w Gdańsku).
Po sprzedaży kamienicy przy Frauengasse 891 (ul. Mariacka 41) kupcowi Henryemu Etheringtonowi (1779–1862), od 1814 do 1840 mieszkał przy Langgasse 537 (ul. Długa 77), w kamienicy przejętej po urzędniku francuskim Alexandrze Moreau. Jako emeryt od 1840 do śmierci mieszkał w przejętym przez władze państwowe byłym pałacu opackim w Oliwie, pozostając właścicielem kamienicy przy ul. Długiej (sprzedanej w 1854 przez spadkobierców). W 1846 należał do Towarzystwa Przyjaciół Sztuki w Gdańsku. Pochowany na cmentarzu Zbawiciela w Gdańsku ( cmentarze na Chełmie).
Od 1814 żonaty z baronową Johanną Friederiką Less. Ojciec Achillesa Cäsara (8 X 1809 Gdańsk – 26 VII 1850 Drezno), który po ukończeniu gdańskiego Gimnazjum Miejskiego w 1828 i studiach prawniczych był w 1850 sędzią w Gdańsku, oraz Ernsta Brunona (28 IX 1816 – 1854), który w 1850 był rotmistrzem pruskiej kawalerii w Gdańsku.
