PAZDRO OLGA, docent Politechniki Gdańskiej, radna
| < Poprzednie | Następne > |
OLGA PAZDRO (8 VI 1905 Jasło – 16 VI 1984 Warszawa), docent Politechniki Gdańskiej (PG), specjalistka w dziedzinie geologii i mikropaleontologii. Córka doktora praw, adwokata prowadzącego m.in. sprawy związane z kopalnictwem ropy naftowej w Krośnieńskiem, Feliksa Warchałowskiego (11 X 1875 – 2 X 1950 Jasło) i Julii z domu Stylińskiej (1870–1926). W 1924 zdała maturę w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim im. Błogosławionej Jolanty w Jaśle. Studia wyższe na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie ukończyła w 1929 jako doktor filozofii w zakresie geologii i paleontologii. W 1927 wraz z mężem uzupełniała wiedzę w ośrodkach nauk geologicznych Francji i Szwajcarii, również z nim uczestniczyła w latach 1928-1930 w krajowych i zagranicznych wyjazdach naukowych (między innymi Czechosłowacja, Bułgaria, Maroko). W latach 1929–1932 pracowała na Politechnice Lwowskiej w charakterze wolontariuszki, po urodzeniu w 1932 syna nie udzielała się zawodowo (1932–1945). W latach 1937–1939 mieszkała w Katowicach, 1939–1945 we Lwowie, Jaśle, Krakowie i Zakopanem. Od 1945 do 1946 pracowała na Wydziale Leśnym Uniwersytetu Jagiellońskiego i w Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
W 1946 przeniosła się z mężem do Gdańska. W latach 1946–1955 pracowała na PG. Od 1954 była zastępcą profesora, od 1955 docentem. W 1955 zorganizowała Studium Zaoczne Budownictwa Wodnego PG (w zakresie budownictwa wodnego, śródlądowego i morskiego). W latach 1949–1951 była zatrudniona także w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej w Gdańsku, 1951–1952 w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. Wraz z mężem współtworzyła gdańskie środowisko naukowe nauk o ziemi. Między 1954 a 1956 zasiadała w Miejskiej Radzie Narodowej w Gdańsku.
W 1956 przeniosła się z mężem do Warszawy. Tam pracowała w Zakładzie (od 1979 Instytucie) Nauk Geologicznych Polskiej Akademii Nauk (PAN), najpierw jako docent, następnie profesor (od 1966 była profesorem nadzwyczajnym); w latach 1963–1975 pełniła funkcję kierownika tamtejszej Pracowni Mikropaleontologicznej, którą sama stworzyła. Od 1975 na emeryturze, pozostała aktywna zawodowo do 1984.
Autorka publikacji na temat mikropaleontologii, geologii, hydrogeologii, m.in. Epistominidae (Foraminifera) środkowej jury Polski (w serii „Studia Geologica Polonica”, 1969). Już w latach pięćdziesiątych XX wieku zastosowała nowatorskie metody matematyczne do badań mikropaleontologicznych w Polsce. Współpracowała z mikropaleontologami i geologami ze służb geologicznych przedsiębiorstw naftowych w kraju i za granicą.
Była członkiem Rady Naukowej Zakładu (Instytutu) Nauk Geologicznych PAN, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Geologicznego, Polskiego Towarzystwa Geograficznego, Polskiego Towarzystwa Przyrodników im. Mikołaja Kopernika, Polskiego Towarzystwa Hydrologiczno-Meteorologicznego. Została odznaczona m.in. Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955).
Od 1926 żona Zdzisława Pazdry, matka Przemysława, także profesora PG. Pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym Północnym (Wólka Węglowa) w Warszawie.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 458.
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 479;
