CIECHANOWICZ PIOTR, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
PIOTR CIECHANOWICZ (6 II 1904 Bielica, obecnie Białoruś – 28 XI 1970 Gdańsk), specjalista z dziedziny elektrodynamiki, elektrotechniki i generatorów magnetogazodynamicznych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Wincentego i Marii z domu Kolasińskiej. W 1923 uzyskał maturę w Gimnazjum Państwowym im. Adama Mickiewicza w Nowogródku. Studia wyższe na Wydziale Elektrycznym Politechniki Warszawskiej ukończył w 1929 jako inżynier elektryk. W latach 1927–1929 pracował w warszawskim oddziale szwedzkiej firmy ASEA. W okresie 1929–1930 odbył służbę wojskową w Berezie Kartuskiej. Od 1930 mieszkał w Wilnie. W latach 1930–1931 pracował tam w Dyrekcji Okręgowej Polskich Kolei Państwowych, a od 1931 do 1942 – po odbyciu kursu pedagogicznego pod egidą Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (1932–1934) – w Państwowej Szkole Technicznej (do 1939: im. Marszałka Józefa Piłsudskiego), gdzie uczył przedmiotów zawodowych, między innymi elektrofizyki. W latach 1940–1942 był kierownikiem Wydziału Elektrycznego, ponadto kierownikiem laboratorium miernictwa i maszyn elektrycznych oraz warsztatów elektrycznych, a także opiekunem szkolnego koła Stowarzyszenia Elektryków Polskich.
Równocześnie w latach 1933–1942 prowadził własną firmę Pomoc Inżynierska, w której działał prywatny punkt legalizacji liczników elektrycznych, mający koncesję Głównego Urzędu Miar w Warszawie. Zaprojektował i zbudował laboratorium licznikowe. Od 1942 mieszkał w Warszawie. W latach 1942–1944 pracował w Urzędzie Miar, był nauczycielem w Państwowej Wyższej Szkole Technicznej na Wydziale Elektrycznym (szkoła półwyższa). Po upadku powstania warszawskiego wyjechał do Józefowa, gdzie pracował jako elektryk w cukrowni. W styczniu 1945 został skierowany przez Komitet Ekonomiczny Rady Ministrów do Bydgoszczy, do pracy w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Pomorskiego.
Od jesieni 1945 przebywał w Gdańsku. W latach 1945–1948 pracował w Zakładzie Elektrycznym Okręgu Pomorskiego, podległym Zjednoczeniu Energetycznemu Okręgu Pomorskiego, zorganizował trzy wzorcownie licznikowe w Gdańsku, Sopocie i Słupsku oraz laboratorium probiercze wysokiego napięcia w Gdańsku. W tym samym czasie (1945–1948) pracował również jako inżynier elektryk w Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy oraz od 1945 do 1970 na PG. Był jednym z organizatorów Wydziału Elektrycznego PG. W 1956 uzyskał tu doktorat, od 1958 pracował na stanowisku docenta, od 1965 jako profesor nadzwyczajny. W latach 1958–1966 był prodziekanem, 1965–1970 kierownikiem Katedry Podstaw Elektrotechniki i Katedry Elektrotechniki Teoretycznej. W 1952 pełnił funkcję dziekana Wydziału Elektrycznego w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej przy PG. Pracował także jako nauczyciel w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych – Liceum Elektrycznym (1947–1950) i Wyższej Szkole Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni (1956–1970). W latach 1958–1959 był weryfikatorem w Biurze Projektów Kolejowych w Gdańsku.
Specjalista w dziedzinie elektrotechniki. Autor i współautor publikacji na temat elektrotechniki teoretycznej, pola elektromagnetycznego, w tym między innymi skryptu Zbiór zadań z elektrotechniki teoretycznej, cz. 1: Prąd stały (1948) i monografii Zbiór zadań z teorii pola elektromagnetycznego (1968).
Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (SEP), był sekretarzem oddziału wileńskiego, od 1945 roku jednym z twórców oddziału gdańskiego, jego prezesem (1957–1958) i wiceprezesem (1959), a także przewodniczącym koła SEP na PG (1963–1964). Został odznaczony między innymi Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955).
Był żonaty z Jadwigą z domu Dudzińską (30 XI 1912 – 31 I 1999). Miał dzieci: Kazimierza (1935–1985), Zofię (1936–2006), Marię (1941–1941), Wojciecha (1941–1941), Adama Stanisława (ur. 1946), Małgorzatę (ur. 1948) i Aleksandra (ur. 1953). Chorował na cukrzycę. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
