POSZOWSKI ANTONI, rektor Akademii Muzycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ANTONI POSZOWSKI (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Sopot), dyrygent, teoretyk muzyki, rektor Akademii Muzycznej w Gdańsku (AM). Syn Władysława i Bronisławy z domu Gajer, brat Marii, Anastazji i Jerzego (1941–2018 Sopot). W 1951 maturzysta w gimnazjum i liceum w Paczkowie koło Nysy. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później AM) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). W 1971 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie teorii muzyki w PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1990 profesor zwyczajny sztuki muzycznej.
Od 1953 związany z gdańską AM, w latach 1966–1968 prodziekan, w 1969–1972 dziekan Wydziału Wychowania Muzycznego, w 1972–1987 i w 1999–2003 rektor. Jednocześnie nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Liceum Muzycznym w Sopocie (1955–1962) i w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej (do 1962). Prowadził Orkiestrę Symfoniczną gdańskiej PWSM i Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej (1965–1972), od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w latach 1987–1990 dziekan Wydziału Teorii i Kompozycji, w 1990–1993 prorektor, w 1993–1999 rektor).
Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. Harmonia tonalna (1961, 1974, 1980), Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku (1966), Harmonia systemu tonalnego dur-moll (2001), Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego (1974), Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w gdańskiej Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz), a także z akademicką orkiestrą symfoniczną w Gdańsku i Toruńską Orkiestrą Kameralną.
Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim (1977), Oficerskim (1987) oraz Komandorskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1977). Uhonorowany między innymi Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1999).
Mąż Amelii (ur. 1932 Poznań), córki Romana Heisinga, absolwentki Gdańskiego Instytutu Muzycznego z siedzibą w Sopocie (obecnie gdańska AM), w latach 1954–1990 nauczycielki przedmiotów teoretycznych w Sopockiej Szkole Muzycznej, ojciec Małgorzaty (ur. 1958) po mężu Ryniak, absolwentki cybernetyki i handlu zagranicznego, i Barbary (ur. 1961), absolwentki AM w Gdańsku (1984), flecistki w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku i nauczycielki w Szkole Muzycznej w Sopocie.
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej.
