WOŹNICKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF WOŹNICKI (17 III 1893 Wilno – 10 III 1957 Gdańsk), naukowiec, specjalista od urządzeń nawigacyjnych i okrętowych, komandor podporucznik, pracownik Komisariatu Generalnego Rzeczypospolitej Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku (WMG) i Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Józefa i Eleonory z domu Czerwińskiej. W 1913 był absolwentem gimnazjum realnego w Wyborgu (Finlandia, obecnie Rosja). W latach 1913–1918 przebywał w Rosji, gdzie pracował przy budowie Fabryki Materiałów Wybuchowych w Niżnym Nowgorodzie. W okresie 1918–1919 studiował na Wydziale Inżynierii Wodnej na Politechnice Warszawskiej. W 1920 roku jako podoficer marynarki służył we Flotylli Pińskiej. Od marca 1921 był słuchaczem Tymczasowego Instruktorskiego Kursu dla Oficerów w Toruniu, który ukończył w październiku 1922. Od 1922 podporucznik marynarki, od 1924 porucznik marynarki, od 1932 kapitan marynarki, od 1 I 1942 komandor podporucznik.
W latach 1922–1923 był dowódcą I Grupy Uzbrojonych Motorówek we Flotylli Pińskiej. W 1924 pracował na Wydziale Wojskowym w Komisariacie Generalnym RP w II WMG. W latach 1925–1927 wykładał w Oficerskiej Szkole Marynarki Wojennej w Toruniu, od 1927 do maja 1928 był zastępcą szefa Biura Hydrograficznego Marynarki Wojennej. W 1928 roku ukończył École des Officiers torpilleurs i École de navigation sous-marine w Tulonie, pracował na stanowisku zastępcy szefa służby hydrograficznej Marynarki Wojennej. Od 3 VI 1929 do maja 1930 był oficerem nawigacyjnym ORP „Wilia” i od lipca 1930 do 1931 na ORP „Wicher”. W 1930 roku założył w Gdyni Obserwatorium Morskie w Państwowym Instytucie Meteorologicznym. W latach 1932–1939 był wykładowcą w Szkole Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu, jednocześnie pracował w Kierownictwie Marynarki Wojennej w Warszawie. W 1935 jako inżynier geodeta ukończył Wydział Geodezji Politechniki Warszawskiej. Od 3 XII 1936 był inspektorem technicznym Zaopatrzenia Nawigacyjnego Marynarki Wojennej.
W wojnie obronnej 1939 do 6 października służył jako oficer łączności Batalionu Morskiego w Samodzielnej Grupie gen. Franciszka Kleeberga. Zwolniony z niewoli w obozie przejściowym w Radomiu, w latach 1940–1944 przebywał w Warszawie: od 1 V 1940 do 1 VIII 1944 był zatrudniony w Biurze Planowania Zarządu Miasta. Od 1941 roku współorganizował tajne nauczanie i wykładał na Wydziale Okrętowym Państwowej Szkoły Techniczno-Mechanicznej oraz w 1943 na kursie Budowy Okrętów na tajnej Politechnice Warszawskiej. W latach 1942–1944 żołnierz Armii Krajowej w Oddziale III Komendy Głównej Wydziału Marynarki Wojennej „Alfa”. Pełnił funkcję szefa wywiadu morskiego, brał udział w rozpracowaniu niemieckiej broni „V”. Uczestniczył w powstaniu warszawskim (pseudonim Walek), został ranny.
Od stycznia 1945 pracował w organizującym się Departamencie Morskim Ministerstwa Przemysłu w Łodzi, od marca w Bydgoszczy. Członek Morskiej Grupy Operacyjnej, od kwietnia 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1947 pracował w Głównym Urzędzie Morskim w Gdańsku jako szef Służby Hydrograficznej. W latach 1947–1950 był naczelnikiem Oddziału Morskiego w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Gdyni. Jednocześnie w latach 1945–1957 pracował na PG. We wrześniu 1945 był współorganizatorem Wydziału Budowy Okrętów, pełnił funkcję kierownika Katedry Nawigacji i Meteorologii, od 1947 Katedry i Zakładu Okrętowych Urządzeń Nawigacyjnych.
Od 1950 na stanowisku profesora kontraktowego, od 1954 profesora nadzwyczajnego. Autor i współautor publikacji na temat nawigacji, urządzeń nawigacyjnych, terminologii morskiej, kartografii, między innymi Loksodroma i ortodroma przy budowie siatki map nawigacyjnych (1954), map nawigacyjnych Morza Bałtyckiego (1:750 000) i Oceanu Atlantyckiego. Tłumacz z języka rosyjskiego publikacji I.N. Tieriechowa Demagnetyzacja okrętów i jej wpływ na kompasy magnetyczne (1955). Był autorem licznych patentów, na przykład sondy ultradźwiękowej poziomej do wykrywania wraków, ławic ryb oraz logu oporowego dla statków rybackich.
W 1939 członek Komisji Terminologicznej Morskiej Polskiej Akademii Umiejętności. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi z Mieczami (1944), Złotym Krzyżem Zasługi (1947).
Był żonaty z Marią z domu Krywatowicz (1 XII 1900 – 3 VII 1980 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
