WÓDKA GDAŃSKA
| < Poprzednie | Następne > |
WÓDKA GDAŃSKA. Znana w Gdańsku już w 1. połowie XV wieku. Według rachunków z 1422, zezwolenie na sprzedaż gorzałki posiadały cztery osoby. Produkcję na wielką skalę zorganizowali w XVII wieku przybysze z Niderlandów ( gorzelnictwo). Gdańsk stał się potentatem w tej dziedzinie, a gorzelnictwo jedną z najbardziej dynamicznie rozwijających się branż. Większość wódki stanowiła zwykła gorzałka, którą produkowano ze słabej jakości żyta. Lepsza gatunkowo była poszukiwanym towarem w Rzeczypospolitej Polskiej i za granicą.
Do najsłynniejszych należała tzw. gdańska wódka złota Gulden-Wasser ( Goldwasser). Popularnością cieszyła się tzw. podwójna żołądkowa (Dubbelt-Magen-Wasser), przygotowywana z kilkunastu składników: korzeni, owoców i cukru. Według receptury z XVII wieku na 1 kwartę (około 8 l) przypadało 14,5 funta przypraw (6,4 kg) oraz 12 funtów cukru (5,2 kg). Tak przygotowaną miksturę rozpuszczano w 1 omie (154 l) wódki czystej.
W Gdańsku wytwarzano także kilkanaście innych gatunków wódki; najbardziej znane: Machandel, „piersiówka” (Brustwasser), ceniona ze względu na własności lecznicze gorzałka „kaznodziejska” (Prediger-Brandtwein), wódka „wermutowa”; wódki gatunkowe: jałowcowa, cytrynowa, tatarakowa, melisowa, rozmarynowa, goździkowa itp. Z wódek importowanych wzięciem cieszyła się w Gdańsku gorzałka francuska na bazie rozmarynu, zwana „wodą węgierską”. Wódkę sprzedawano w szynkach i gospodach; centrum sprzedaży ulicznej znajdowało się na Moście Zielonym, co budziło niezadowolenie władz miasta, twierdzących, że przyczynia się to do rozpijania robotników portowych.
