FLORJAŃSKI-KOHMAN WŁADYSŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW MARIAN FLORJAŃSKI-KOHMAN (8 IX 1880 Brzeżany (dawne województwo tarnopolskie, obecnie Ukraina) – 21 VII 1952 Gdańsk), konstruktor, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Władysława Floriana Kohmanna (4 V 1854 Lwów – 11 IX 1911 Lwów), śpiewaka i reżysera operowego, występującego pod pseudonimem Florjański, i Józefy z domu Kienzler (zm. 1940), brat między innymi Antoniego Kohmanna (1879-1944), tenora operowego i pedagoga.
W 1899 zdał maturę w Pradze, na tamtejszej politechnice rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn, od 1907 studiował lotnictwo i konstrukcje silników samochodowych. Dwukrotnie przerywał studia w celu odbycia praktyki w przemyśle, dyplom inżyniera zdobył w 1912. Od 1908 w Pradze studiował także malarstwo w Wyższej Szkole Przemysłu Artystycznego (Vysoká škola uměleckoprůmyslová v Praze). W 1910 magistrat Lwowa powołał go na stanowisko inspektora technicznego i artystycznego Teatru Miejskiego, gdzie zajmował się scenografią i projektowaniem kostiumów. W 1913 razem z bratem Tadeuszem otrzymał pierwszą nagrodę za model szybowca. W 1914 ukończyli budowę samolotu wzorowanego na konstrukcji Farman IV, który po wybuchu I wojny światowej skonfiskowali Austriacy, następnie przejęli Rosjanie, używając go do lotów zwiadowczych.
W latach 1915–1919 asystent Katedry Budowy Maszyn Kolejowych Politechniki Lwowskiej. W 1917 zrekonstruował instalacje maszynowe Teatru Miejskiego we Lwowie. Do 1918 wykonał 27 projektów młynów, siedem tartaków i dwie gorzelnie. W 1919, będąc kierownikiem Motowagonów Pancernych, zaprojektował dwa wagony opancerzone, wyposażone w karabiny maszynowe, które wykorzystywano podczas obrony oblężonego Lwowa. W latach 1921–1927 prowadził zajęcia z maszynoznawstwa ogólnego i młynarstwa zbożowego na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, zaś w tamtejszej Państwowej Szkole Technicznej uczył rysunku technicznego, termodynamiki i części maszyn. Podczas II wojny światowej od maja 1940 do czerwca 1941 pracował w Katedrze Pomp i Silników Wodnych na Politechnice Lwowskiej, do końca czerwca 1944 w Państwowej Szkole Technicznej i jeszcze w tym samym roku przeniósł się do Białego Dunajca, gdzie realizował swój projekt turbiny wodnej o mocy 140 KM.
Po przybyciu do Gdańska, od października 1945 pracował na PG jako profesor tytularny. Zorganizował Katedrę Rysunku Technicznego na Wydziale Mechanicznym, która obsługiwała także wydziały Elektryczny i Budowy Okrętów, w 1949 roku przeniesiony na Wydział Chemiczny, objął Katedrę Maszynoznawstwa Ogólnego i Chemicznego. Pod jego kierownictwem uruchomiono Laboratorium Maszyn Chemicznych, służące do ćwiczeń z inżynierii chemicznej i pomiarów maszynowych.
Autor 60 obrazów olejnych i akwarel oraz 15 drzeworytów, które wystawiał w Krakowie (1938), Lwowie (1940), Moskwie, Kijowie i Charkowie (1941). Od 1925 żonaty z Marią (1888–1942), córką Stanisława Hierowskiego (1855–1917), aktora, i poślubionej 7 X 1887 we Lwowie Izabeli z domu Piller. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
