WOJNA GOTLANDZKA
| < Poprzednie | Następne > |
WOJNA GOTLANDZKA. Toczona w 1398–1409 o wyspę Gotlandię na M. Bałtyckim, zajętą przez tzw. braci witalijskich (kaprów), utrudniających żeglugę i handel. W 1396, przy poparciu Krzyżaków, wyprawiono przeciwko nim siły miast hanzeatyckich na tzw. statkach pokoju. Główny ciężar działań spadł na Główne Miasto Gd. Siłami miast prus. (z innych hanzeatyckich na zbiórkę przy Helu przybyło jedynie 6 statków z Lubeki) dowodzili rajca gd. Johann Mekelfeld i ławnik Wilhelm von Oringen. W 1398 wyspę zajął zak. krzyż., flota (10 kog, w tym 6 krzyż., reszta z miast prus., i 30 mniejszych statków) operowała z portu gd. (wypłynęła w pocz. marca, powróciła 25 kwietnia), a Główne Miasto Gd. dostarczyło 160 zbrojnych pod wodzą burmistrza q Conrada Letzkana, kogę i mniejsze jednostki.Wobec dalszego działania braci witalijskich (w lipcu zdobyli m.in. gd. statek płynący z Norwegii), w sierpniu 1398 koga gd. z ok. 40 zbrojnymi, pod dowództwem rajcy q Arnolda Hechta, nazwanego admirałem wielkiego mistrza, patrolowała Bałtyk. W 1403 Gotlandię zajęli Duńczycy. Po jej odzyskaniu siły krzyż. powróciły 12 sierpnia do Gd. Nakłady miasta, szacowane na ponad 2 tys. grzywien, ponownie były największe wśród miast pruskich. W 1409, w obliczu wojny z Polską, Krzyżacy odsprzedali wyspę Duńczykom.
