ERECIŃSKI KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ ERECIŃSKI (8 VII 1906 Łódź – 16 XI 1980 Gdańsk), lekarz pediatra, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Brat Tadeusza, doktora prawa, asystenta na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Poznańskiego, zamordowanego przez Niemców w obozie koncentracyjnym Mauthausen-Gusen. W 1925 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Warszawskiego, od 1931 doktor. Po dobyciu stażu, od 1933 pracownik uniwersyteckiej Kliniki Pediatrycznej, od 1937 pracował na stanowisku lekarza specjalisty chorób dziecięcych rejonu Nowego Brodna i Annopola. W czasie kampanii wrześniowej 1939 zmobilizowany do planowej i niesformowanej jednostki IX Szpitala Okręgowego. W październiku 1939 powrócił do pracy w Kinice Pediatrycznej. W 1940 przez trzy tygodnie przebywał jako zakładnik na Pawiaku. Okres powstania warszawskiego spędził w Izabelinie pod Warszawą.
W początkach w 1945 pracował w szpitalu dla dzieci w Łodzi, od kwietnia 1945 zmobilizowany, pracował jako szef Oddziału Dziecięcego Szpitala Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie i jednocześnie Wydziału Zdrowia Miasta Stołecznego Warszawy. Zdemobilizowany w stopniu majora rezerwy w lutym 1946, został pracownikiem Kliniki Pediatrycznej Uniwersytetu Łódzkiego. W Gdańsku od 1951 kierownik II Kliniki Chorób Dzieci AMG, od 1953 – I Kliniki Chorób Dzieci, w latach 1970–1976 (do emerytury) dyrektor Instytutu Pediatrii AMG. Od 1951 profesor zwyczajny (tytularny), od 1968 profesor zwyczajny.
Zajmował się problemami zapalenia płuc u dzieci, wcześniaków, przetaczania krwi u dzieci. Autor między innymi monografii o zapaleniu płuc u dzieci, współautor Podręcznika diagnostyki i terapii małego dziecka. W latach 1965–1967 był przewodniczącym Wydziału II, Nauk Biologicznych i Medycznych, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem 10-lecia PRL, Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznaką „Za wzorową pracę w służbie zdrowia”, wyróżniony tytułem Zasłużony Nauczyciel PRL (1975).
Żonaty był z Władysławą Matyldą z domu Branczewską, ojciec Marii Erecińskej-Silver (ur. 1947), profesor farmakologii w University of Pennsylvania w Filadelfii, Jana Krzysztofa (ur. 1940), profesora pediatrii i kardiologii dziecięcej, kierownika Kliniki Kardiologii Dziecięcej i Wad Wrodzonych Serca w Uniwersyteckim Centrum Klinicznym w Gdańsku, oraz Tadeusza (ur. 16 IX 1946 Łódź), absolwenta IX Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, prawa (1968) i socjologii (1971) na Uniwersytecie Warszawskim (UW), profesora na Wydziale Prawa i Administracji UW, sędziego, w latach 1996–2016 prezesa Sądu Najwyższego kierującego Izbą Cywilną.
