KIELANOWSKI TADEUSZ, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ KIELANOWSKI (12 IX 1905 Lwów – 6 V 1992 Gdynia), lekarz, naukowiec. Dzięki stypendium rządu francuskiego w 1923 zdał maturę w Nancy, studiował prawo i nauki polityczne w Paryżu, następnie medycynę na uniwersytecie we Lwowie, w 1931 doktor. W latach 1931–1939 zatrudniony w Zakładzie Anatomii Patologicznej uniwersytetu we Lwowie. Podczas II wojny światowej pracował we Lwowie w klinikach i szpitalach ftyzjatrycznych (chorób płuc), żołnierz Armii Krajowej, w latach 1944–1945 podpułkownik – lekarz Wojska Polskiego. W 1945–1950 pracował na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie (prodziekan i dziekan Wydziału Lekarskiego, 1948–1950 rektor). Organizator Akademii Medycznej w Białymstoku (rektor, 1950–1955 kierownik Kliniki Chorób Płuc).
W 1956–1975 (do emerytury) pracował w Akademii Medycznej w Gdańsku jako kierownik Kliniki Ftyzjatrii. W 1967 powołał w Gdańsku pierwszy polski społeczny telefon zaufania „Anonimowy przyjaciel”; zorganizował pięć Krajowych Konferencji Lekarzy i Humanistów (1976, 1978, 1980, 1983, 1987). Autor publikacji, zwłaszcza z zakresu patologii ogólnej, kliniki gruźlicy płuc i leczenia terminalnego. Doktor honoris causa Akademii Medycznej w Białymstoku (1965) i w Lublinie (1975), członek licznych towarzystw naukowych.
Odznaczony między innymi Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1973), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1973). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
