ZARZECKI MICHAŁ, aktor, reżyser lalkowy
| < Poprzednie | Następne > |
MICHAŁ ZARZECKI (8 II 1929 Wilno – 13 XI 2017 Gdańsk), aktor, reżyser lalkowy, kierownik artystyczny Miejskiego Teatru „Miniatura” w Gdańsku. Syn Michała (zm. 8 VIII 1873 Gdańsk), brat Stefanii (1 XI 1924 – 24 IX 2017 Gdańsk), bibliotekarki w Wojewódzkim Domu Twórczości Ludowej w Gdańsku, występującej w działającym przy tej instytucji teatrze amatorskim.
Studiował architekturę na Politechnice Gdańskiej, studiów nie ukończył. W 1947 zadebiutował jako aktor w gdańskim Teatrze Łątek, po jego upaństwowieniu w 1952 i przemianowaniu na Państwowy Teatr Lalki i Aktora „Miniatura” pozostał w zespole pod dyrekcją Alego Bunscha. Z inicjatywy Alego Bunscha w 1954 wyjechał na studia reżyserskie na Wydział Lalkarski Akademii Sztuk Pięknych w Pradze (Loutkářská katedra, Divadelní fakulta, Akademie múzických umĕni, DAMU), jedynego wówczas w Europie ośrodka reżyserii lalkarskiej. Brał tam udział w dyskusjach o kształcie nowego teatru lalkowego, których najgłośniejszym medialnie przejawem była premiera przedstawienia wyreżyserowanego przez prof. Zděnka Raifandę, opartego na klasycznym tekście Oldřich a Božena aneb Posvícení v Hudlicích čili Založení posvícení svatováclavského (1 VII 1956). Po uzyskaniu w 1958 dyplomu reżysera, obok Alego Bunscha i Natalii Gołębskiej, należał do ścisłego grona współtworzących kształt artystyczny teatru „Miniatura”.
W latach 1961–1977 kierownik artystyczny „Miniatury”. Przekształcił ją w teatr wielkich inscenizacji lalkowych, tworzył teatr iluzjonistyczny, w którym iluzja służyła uprawdopodobnieniu świata baśni. Pierwszą jego realizacją reżyserską była Baśń o zaklętym Kaczorze Marii Kan (1960), następnie Zaklęty rumak według Bolesława Leśmiana (1961). W najgłośniejszym spektaklu „Miniatury” Bo w Mazurze taka dusza (1962), współpracował reżysersko z Natalią Gołębską. Jego partnerką inscenizacyjną w późniejszym czasie była Gizela Bachtin-Karłowska, autorka scenografii jego najwybitniejszych przedstawień: Latającego wiatraka Aliny i Jerzego Afanasjewów (1964), Ilji Muromca Władimira Kurdiumowa (1967), Tymoteusza Rymcimci Jana Wilkowskiego (1969). Ostatnią jego wielką inscenizacją w „Miniaturze” była Tajemnica złotego kluczyka Jekateriny Borisowej (1978). Od 1987 na emeryturze.
W latach 1978-1979 członek zarządu Sekcji Teatrów Lalek Związku Artystów Scen Polskich. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1973), wyróżniony Nagrodą Prezesa Rady Ministrów (1978). Laureat między innymi pierwszego miejsca na III Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Lalkowych w Bukareszcie za spektakl Latający Wiatrak (1965) oraz statuetki „Henryka” – najwyższej nagrody Zarządu Głównego Związku Artystów Scen Polskich (ZASP) za całokształt osiągnięć w dziedzinie teatru lalek (2011).
Żonaty z Marylą, ojciec Moniki. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
