KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA (Święty Wojciech)

< Poprzednie

Następne >

Kościół św. Wojciecha, lata 30. XX wieku

Kościół św. Wojciecha, 2010

Kościół św. Wojciecha, 2021

Kaplica św. Wojciecha

KOŚCIÓŁ ŚW. WOJCIECHA, w Świętym Wojciechu, przy Trakcie św. Wojciecha 440. Zapewne po roku 1222 benedyktyni zbudowali w Świętym Wojciechu kościół pod wyżej wymienionym wezwaniem (parafia dla znacznego obszaru, zwłaszcza po okresie reformacji, rozciągającego się na północ od Oruni do Świncza na południu, od Rokitnicy na wschodzie po Otomin na zachodzie, obejmującego ogółem około 36 miejscowości i majątków).

Pierwotny kościół rozbudowano w latach 1348–1359, a w 2 połowie XV wieku dodano jeszcze murowaną wieżę dzwonnicy. Wraz z wygaśnięciem konwentu benedyktynów, jeszcze pod koniec XV wieku, świątynię przejęli księża diecezjalni. 20 VIII 1537 kościół spłonął wraz z plebanią i szkołą, dzwony stopiły się, wieża jednak najprawdopodobniej ocalała. Uratowano ponadto nastawę głównego ołtarza; jest to drewniany gotycki tryptyk z około 1500 roku, z przedstawieniami najważniejszych momentów życia Jezusa na ziemi, od narodzin po ukrzyżowanie, podobny do ołtarza z kaplicy św. Reinholda w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Umieszczono go obecnie w północnej ścianie prezbiterium, wcześniej, w XIX wieku, znajdował się w kruchcie. W roku 1575 kościół został odbudowany z pomocą ówczesnego biskupa włocławskiego Stanisława Karnkowskiego, w postaci murowanej jednonawowej świątyni gotyckiej z transeptem, z wykorzystaniem poprzednich fundamentów. W 1579 roku wybudowano ponadto szkołę.

W 1571 do około roku 1578 proboszczem był tu Simon Hagenau, eksjezuita, jeden z pierwszych profesorów jezuickiego kolegium w Braniewie, w latach 1575–1578 jednocześnie oficjał gdański. W dobie reformacji okoliczna szlachta odmówiła płacenia dziesięciny, łożenia na budowę kościoła i utrzymanie szkoły. Jej ponowne opłacanie nakazały dekrety królewskie z lat 1609 i 1640. Gdy protestancka rodzina Jackowskich (von Jatzkow), właścicieli wsi Rekcin, ponownie odmówiła w 1643 roku płacenia dziesięciny, ówczesny proboszcz, Filip Jakob Weidmann, wytoczył jej proces przed sądem w Skarszewach, a później Trybunałem Koronnym w Piotrkowie, uzyskując korzystny dla siebie wyrok. Trybunał nałożył ponadto obowiązek płacenia kościelnej dziesięciny na 17 innych posiadłości szlacheckich, znajdujących się wówczas niemal wyłącznie w ręku protestanckiej szlachty. Był również w tym czasie problem z płaceniem dziesięciny z dóbr należących do Gdańska, między innymi Cieplewa, Juszkowa, Oruni i Lipiec. Zachowały się formularze kwitów dziesięciny z roku 1700 (dla dóbr szlacheckich) i 1770 (dla dóbr miejskich). Poza dochodami z dziesięcin kościół dysponował czterema włókami ziemi w samej wsi Święty Wojciech (z których później rozwinęła się „plebańska wieś Święty Wojciech”; Plebanka), nadanymi w 1579 przez bp. Stanisława Karnkowskiego, w ramach rekompensaty za zniszczenia podczas wojny Gdańska z królem polskim Stefanem Batorym w 1577 (i wcześniejsze jeszcze, doznane podczas wojny trzynastoletniej).

W okresie 1678–1681 prepozytem był Joachim Pastorius-Hirtenberg, który w roku 1680 rozbudował i podwyższył wieżę dzwonnicy (znajdowały się w niej cztery dzwony, największy z nich pochodził z 1668). Za kolejnego proboszcza, Georga Rideliusa, doszło do konfliktu z Gdańskiem, gdy jeden z pracujących tu wikarych zabronił w roku 1684 miejskim pachołkom dorocznej akcji czyszczenia Kanału Raduni. Rada Miejska Gdańska wysłała żołnierzy z miejskiego garnizonu, którzy dopilnowali dokończenia prac. W latach 1689–1710 parafią nominalnie zarządzał Ludwik Michał Fantoni, kanonik warmiński. Skonfliktowany ze swoim ordynariuszem (biskupem warmińskim Janem Zbąskim), wyjechał do Rzymu i w 1710 zgodził się oddać swoją parafię zgromadzeniu misjonarzy św. Wincentego à Paulo, którzy trzymali kościół i parafię do roku 1818. Na określenie rządcy kościoła w dokumentach kościelnych wznowiono używanie terminu „prepozyt”.

Obecne probostwo to dawny dom zakonny misjonarzy. W XVIII wieku dobudowano do bryły świątyni kaplice boczne. Od 1818 roku, po likwidacji klasztoru, parafię ponownie objęli księża diecezjalni. Część budynków poklasztornych przeznaczono wówczas na cele szkolne. W roku 1855 kościół poddano gruntownej renowacji. W okresie międzywojennym, za proboszcza Brunona Lemke, sprowadzono relikwie św. Wojciecha (1928) i dobudowano do kaplicy północnej kolejną kaplicę – Relikwii św. Wojciecha (1930). Kościół ucierpiał podczas działań wojennych w 1945, dopiero w roku 1956 został całkowicie przywrócony do kultu. W 2001 ofiarnie ratowany przez parafian podczas powodzi. Korpus świątyni na planie łacińskiego krzyża (długość 40 m, szerokość 8,5 m). Od strony wschodniej prezbiterium, poza wyżej wymienionym ołtarzem gotyckim znajduje się tu ołtarz główny z 1. połowy XVIII wieku z obrazem św. Wojciecha, malowanym na płótnie z 1694 roku, ponadto stalle z XVII wieku, a na płaskim stropie barokowa płaskorzeźba z XVIII wieku, w drewnie, polichromowana, przedstawiająca Baranka w obłokach i promieniach, z otwartą księgą. W nawie głównej barokowa ambona z XVIII wieku z postaciami ewangelistów i św. Grzegorza Wielkiego w korpusie, ponadto ołtarze boczne z połowy XVIII wieku, poświęcone ukrzyżowaniu Chrystusa (w ścianie północnej) i Matce Boskiej (w ścianie południowej). W kaplicach bocznych po obu stronach nawy głównej ołtarze: od północy ku czci św. Józefa (z obrazem Śmierć św. Józefa) od południa ku czci św. Wincentego à Paulo (założyciel zgromadzenia misjonarzy). W kaplicy Relikwii św. Wojciecha figura tegoż świętego z białego i czerwonego marmuru z Carrary, wykonana w 1. połowie XVIII wieku. W nawie głównej cztery barokowe konfesjonały z XVIII wieku. W prospekcie organowym z 1741 roku (dzieło gdańskiego organmistrza Andreasa Hildebrandta) późnobarokowe organy wykonane w 1. połowie XIX wieku. W kościele znajduje się pięć płyt nagrobnych, częściowo zatartych, z XVI wieku, dokumentujących pochówki członków rodziny Damerau z Wojanowa, ponadto wyjątkowo cenna monstrancja z roku 1755, wykonana przez Johanna Gottfrieda Schlaubitza. Na ścianach nawy głównej w 1956 wykonano cykl fresków przedstawiających sceny z życia św. Wojciecha.

Na terenie parafii działa szereg organizacji kościelnych, w tym Stowarzyszenie Rodzina Kolpinga, mają tu swój dom zakonny ponadto siostry Matki Bożej Miłosierdzia. SK

Proboszczowie kościoła św. Wojciecha
w Świętym Wojciechu

1625–1653	ks. Philipp Weitman
1653–1654	ks. Isidorus Hors
1665	ks. Carolus Clipes
1665–1669	ks. Martinus Zekorn
1675	ks. Martin Smiglewski
1678–1681	ks. Joachim von Pastorius-Hirtenberg jako prepozyt
1683–1688	ks. Georgius Ridelius
1694–1698	ks. Paulus Madalinski
1698–1700	ks. Benedictus Leżeński
1700–1711	ks. Ludwig Fantoni
1711–1719	ks. Heinrich Montmejan
1719–1734	ks. Peter Leduc
1734–1736	ks. Jakob Grenn
1737–1764	ks. Johann Aremburst
1764–1775	ks. Ignatius Kossendey
1775	ks. Roch Willich
1775–1778	ks. Philipp Sykora
1778–1808	ks. Joseph Rogalli
1809–1811	ks. Ignatius Laws
1812	ks. Joseph Rogalli
1814–1815	ks. Michael Langmesser
1816–?	ks. Michael Walter
1829	ks. Joseph Lniski
1829–1840	ks. Joseph Gontz
1840–1849	ks. Joseph Weiss
1850–1855	ks. Paul Musolff
1856–1868	ks. Joseph Michalski
1869–1894	ks. Bartholomäus Gierszewski
1894–1898	ks. Ferdinand Ohl
1899–1922	ks. Thaddäus Lysakowski
1922–1926	ks. Magnus Bruski (administrator)
1926–1933	ks. Bruno Lemke
1933–1944	ks. Bruno Sarnowski
1945–1947	ks. Stefan Sikorski
1947–1949	ks. Paweł Baranowski (administrator)
1949–1982	ks. Jan Lalewicz (do 1969 administrator)
1982–1983	ks. Remigiusz Gregorek
2 II 1983 – 11 VIII 1988 (emerytura)	ks. Edward Brzozowski (23 II 1926 Pokrzywnica koło Pułtuska – 19 V 2011 Puck, hospicjum św. Ojca Pio)
1988–	ks. Krzysztof Ziobro
MrGl, AGK