WÓJCIK JULITA, performerka, autorka akcji artystycznych
| < Poprzednie | Następne > |
JULITA WÓJCIK ( ur. 1 VI 1971 Gdańsk) polska artystka współczesna, performerka, autorka akcji artystycznych. Ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni. W latach 1991-1997 studiowała na Wydziale Rzeźby Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku w pracowni prof. Franciszka Duszeńki, pod którego kierunkiem wykonała pracę dyplomową obronioną w 1997 r. Po studiach pracowała w dziale PR Teatru Muzycznego w Gdyni. Autorka licznych wystaw indywidualnych, współuczestniczka wielu wystaw zbiorowych.
Rozpoznawalność w szerokim gronie odbiorców przyniosły jej m.in. wzbudzający kontrowersje perfomance „Obieranie ziemniaków” zrealizowany w Galerii Sztuki Współczesnej Zachęta w Warszawie (2001), projekt „Pozamiatać po włókniarkach” przeprowadzony na terenie opuszczonej fabryki w Łodzi (2003) oraz praca pt. "Falowiec" (2005-2006) odnosząca się do najdłuższego budynku mieszkalnego w Polsce, zlokalizowanego w Dzielnicy Przymorze Wielkie.
W 2012 r. z inicjatywy Instytutu Adama Mickiewicza na Placu Zbawiciela w Warszawie umieszczono instalację „Tęcza” (uprzednio prezentowaną w Wigrach (2010), następnie na placu przed Parlamentem Europejskim (2011, Bruksela)). Rozebrana w 2015 r. po serii incydentów, podpalana przez znanych i nieznanych sprawców stała się jednym z symboli Warszawy i częścią ogólnonarodowego dyskursu m.in. w zakresie ruchów emancypacji mniejszości seksualnych.
W swojej twórczości zajmowała także stanowisko wobec lokalnych problemów organizując zaangażowane społecznie akcje artystyczne jak "Rewitalizacja Parku Schopenhauera" (2002, Gdańsk Orunia) "Piaskownica z widokiem", (2002, Gradowa Góra, Gdańsk). Na terenie Gdańska przeprowadziła także projekty "Ćwiczenia w różach"(2005, ogród przy ul. Sobótki, Gdańsk) oraz "Bunkier" (2013, Park Oliwski przed Pałacem Opatów, Gdańsk).
W 2013 r. otrzymała Paszport Polityki w kategorii sztuki wizualne. Nominację otrzymała za „za kreatywność, kryjącą się zarówno w prostych czynnościach, jak i w kontaktach międzyludzkich. Za konsekwentne udowadnianie, że życie może być sztuką, i za niezrażanie się atakami”.
