VOLMAR ERICH, architekt, konserwator miejski
| < Poprzednie | Następne > |
ERICH VOLMAR (13 III 1887 Gdańsk – 19 V 1975 Würzburg), inżynier architekt, konserwator miejski. Pochodził z rodziny kupieckiej, w latach 1906–1913 studiował architekturę w Monachium i na Technische Hochschule Danzig. Podczas I wojny światowej walczył na froncie, następnie – po zdaniu egzaminu państwowego z budownictwa – pracował jako konserwator zabytków. Od roku 1926 kierownik Stelle für Bauberatung und Denkmalpflege, urzędu doradztwa budowlanego i konserwacji zabytków, placówki podległej Senatowi II Wolnego Miasta Gdańska. Od 1929 roku radca budowlany (Baurat), od roku 1939 starszy radca (Oberbaurat). Kierował ukończeniem renowacji kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), podobnymi pracami przy kościele św. Bartłomieja, w latach 1934–1941 przy gdańskich kamieniczkach i innych obiektach (np. fontanna Neptuna), połączonych z likwidacją śladów polskości (np. usunięcie orłów z fontanny). Od roku 1939 konserwator zabytków w Okręgu Rzeszy Gdańsk–Prusy Zachodnie. Pod koniec II wojny światowej, z Willim Drostem, zabezpieczał i ewakuował przed nadchodzącym frontem gdańskie zbiory muzealne i zabytkowe wyposażenia wnętrz. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi konserwatorami, wskazując miejsca ukrycia zbiorów (m.in. przy jego pomocy odnaleziono zamurowaną w ścianie kościoła NMP „Piękną Madonnę”, wyposażenie Sali Czerwonej Ratusza Głównego Miasta, Dworu Artusa, Domu Uphagena). Zatrudniony w Zarządzie Miasta, wyjechał z Gdańska jesienią 1946 roku , pracował jako konserwator zabytków w Berlinie.
