DAUKSZA KAZIMIERZ, piłkarz ręczny, działacz
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ DAUKSZA (18 X 1932 Wilno – 4 V 2012 Gdańsk), sportowiec, piłkarz ręczny (środkowy napastnik). Po roku 1945 repatriowany z rodziną z Wilna na Śląsk. W 1952 zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym w Katowicach. W końcu lat 40. XX wieku występował w I-ligowym zespole jedenastoosobowym Płomienia Katowice, grających na otwartych boiskach, następnie w Sparcie Katowice w zespole siedmioosobowym. Występował też w II lidze koszykówki. Podczas studiów w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie był zawodnikiem AZS Warszawa. W 1954 roku debiutował w reprezentacji Polski zespołów 11-osobowych w spotkaniu Warszawa –Budapeszt 15:8 (zdobył 2 bramki), rozegranym w Gdańsku na stadionie Lechii) przy ul. Traugutta. W sierpniu 1955 brał udział w II Międzynarodowych Mistrzostwach Młodzieży, z reprezentacją Polski zajął 3 miejsce. Z nakazem pracy przeniósł się w roku 1955 do Gdańska, zostając zawodnikiem drużyny GKS Wybrzeże, trenowanej przez Leona Walleranda. Z zespołem był w 1957 wicemistrz Polski w rywalizacji drużyn siedmioosobowych, w turnieju finałowym, w lutym w Opolu, jej najlepszym strzelcem drużyny (w meczu z późniejszym mistrzem Spartą Katowice (15:21) strzelił 6 bramek, w meczu ze Zwierzynieckim Kraków (23:10) – 8, ze Stalą Kuźnica Raciborska (13:11) – 7). Wicemistrzem Polski z gdańską drużyną był też w 1959 i 1960, w 1958 zdobył brązowy medal, przez wiele lat był jej liderem. W lutym/marcu 1958 był uczestnikiem Mistrzostw Świata (Berlin, NRD) zespołów siedmioosobowych, z reprezentacją Polska zajął piąte miejscu; grał we wszystkich spotkaniach: z Finlandią (14:14); z Szwecją (14:19), z Hiszpanią (25:11, bramka); Danią (15:22, dwie bramki); Jugosławią (9:7, bramka); Norwegią (20:18, trzy bramki). 28 XII 1958 roku z reprezentacyjną „7” po raz pierwszy w historii zaprezentował się w Szczecinie polskiej publiczności w meczu z Francją 22:11 (strzelił trzy bramki). W reprezentacji Polski rozegrał 33 mecze, zdobył 75 bramek. Od 1959 do 26 IV 1988 roku był urzędującym sekretarzem (dyrektorem) klubu GKS Wybrzeże w stopniu majora MO. Jednocześnie występował jako zawodnik sekcji piłki ręcznej, kierownik wyszkolenia klubu i trener zespołu piłkarek. Organizował prace sekcji, imprezy klubowe, miejskie, ogólnopolskie i międzynarodowe w boksie, koszykówce, piłce ręcznej i w sporcie żużlowym. Od 1988 roku na rencie, zasiadał do 2002 w Komisji Rewizyjnej klubu. W listopadzie 2002, po wystąpieniu kłopotów finansowych klubu, został ponownie jego dyrektorem, przekazując w styczniu 2003 zarząd kuratorowi. Był autorem obowiązującego od 1970 roku rombowego herbu klubu GKS Wybrzeżu, w 2007 roku doprowadził do możliwości korzystania z tego herbu klub żużlowy Wybrzeże Gdańsk. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim OOP (1979), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975), Medalem Prezydenta Gdańska (1976). Wyróżniony tytułami Mistrz Sportu (1956), Zasłużony Mistrz Sportu, Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
