WALLENBERG ADOLF, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ADOLF WALLENBERG (10 XI 1862 Starogard Gdański – 10 IV 1949 USA), lekarz, syn Abrahama (1839–1914), lekarza z Nowego Dworu Gdańskiego. Maturę uzyskał w roku 1881 w Gimnazjum Miejskim, studiował medycynę na uniwersytecie w Lipsku i Heidelbergu. Po studiach lekarz prywatny w Gdańsku, pracował także dla miejskiej kasy chorych. 1 X 1907 roku zatrudniony przez władze miasta na stanowisku kierownika oddziału wewnętrznego (Lazaret przy Bramie Oliwskiej) Szpitala Miejskiego (Lazaret przy Bramie Oliwskiej, od 1911 roku w kompleksie szpitalnym przy ul. Dębinki), od maja 1910 – profesor. W marcu 1928 doktor honoris causa uniwersytetu w Królewcu. Od 1 IV 1928 roku na emeryturze; opuścił Gdańsk po przejęciu władzy przez nazistów. Autor prac naukowych i podręczników z zakresu medycyny, opisał objawy kliniczne (1895) i wyniki własnych badań (1901) zespołu neurologicznego wywoływanego zamknięciem tętnicy móżdżkowej tylnej dolnej, znanego obecnie jako zespół Wallenberga.
