DĘBICKI MIECZYSŁAW, prorektor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
MIECZYSŁAW DĘBICKI (1 I 1905 Warszawa – 21 VI 1977 Gdańsk), inżynier, prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn poety i dziennikarza Zdzisława Klemensa (19 I 1871 Warszawa – 7 V 1931 tamże) i poślubionej w 1910 córki profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zofii Wierzbickiej. W 1922 przeniósł się z gimnazjum w Warszawie na Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Po maturze w 1924 praktykował jako pomocnik mechanika na statkach Duńskiego Towarzystwa Okrętowego „Det Ostasiatyske Co”. Od 1925 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1928 pływał jako pomocnik mechanika na statku Francuskiego Towarzystwa Okrętowego „Chargeurs Reunis”. W latach 1929–1932 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Do 1934 urzędnik techniczny w Związku Właścicieli Przedsiębiorstw Samochodowych w Warszawie, zastępca kierownika warsztatów samochodowych w firmie Auto-Service, w Biurze Technicznym fabryki silników lotniczych Polskich Zakładów Škody. W latach 1934–1939 w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii, pod jego kierunkiem zaprojektowano m.in. samochód osobowy PZInż LS. Od 1936 wykładał przedmiot „budowa samochodu” w Państwowej Szkole Technicznej Lotniczo-Samochodowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej działał w Armii Krajowej (Brygada Dywersyjna Broda-53), uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku zbiegł z konwoju do obozu.
W marcu 1945 wszedł w skład Morskiej Grupy Operacyjnej w Bydgoszczy, zorganizował w Gdańsku Oddział Państwowego Przedsiębiorstwa Transportowego, następnie był w grupie tworzącej PG. Powołany 1 VI 1945 na kierownika Katedry Budowy Pojazdów Mechanicznych Wydziału Mechanicznego PG. Jesienią 1946 Zjednoczenie Przemysłu Motoryzacyjnego i Centralny Zarząd Motoryzacji zleciły mu konstrukcję i przygotowanie projektu samochodu ciężarowego o ładowności 3,5 tony. We współpracy z inż. Jerzym Wernerem i inż. Zygmuntem Okołowem powstał wzorowany na przedwojennej konstrukcji PZInż 713 samochód, który w 1950 pod nazwą Star-20 wszedł do masowej produkcji. Od 1949 na stanowisku profesora tytularnego, od 1962 profesora zwyczajnego. Dziekan w latach 1951–1954 Wydziału Mechanicznego, 1956–1959 prorektor do spraw nauki PG. Od 1951 członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk. W latach 1959–1963 przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Od 1938 żonaty w Warszawie ze Stanisławą (5 XI 1911 Kraków – 16 V 2007 Gdańsk), jedyną córką Edmund Joachim Szalita (15 II 1884 Tarnopol – 7/8 XI 1915 po bitwie pod Bielgowem w gminie Nowy Czartorysk w powiecie łuckim), prawnika, podporucznika Legionów Polskich, sekretarza grupy poselskiej Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej w parlamencie austriackim, odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości, i poślubionej w 1907 Walentyny Kolberg (26 II 1877 – 19 III 1960), autorką W starym gnieździe. Z sagi rodu Kolbergów (Warszawa 1989). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko.
