WĘDZIŃSKI WŁADYSŁAW BOHDAN, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW BOHDAN WĘDZIŃSKI (29 XII 1914 Piotrogród – 14 V 1994 Gdańsk), profesor nadzwyczajny Politechniki Gdańskiej (PG), inżynier budownictwa. Syn Edmunda i Józefy z domu Szałowskiej. W Polsce od 1921. W 1933 ukończył Gimnazjum Państwowe w Pińsku, a w czerwcu 1939 Wydział Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej, uzyskując stopień inżyniera budownictwa wodnego. Od czerwca do września tego roku był urzędnikiem w Państwowym Zarządzie Wodnym w Pińsku.
Od 1 IX 1939 do czerwca 1940 pracował jako robotnik, od czerwca do grudnia 1940 jako inżynier w Dyrekcji Dróg Wodnych w Warszawie. Między styczniem a majem 1941 był zatrudniony w Instytucie Hydrologicznym w Warszawie, od czerwca 1941 do lipca 1944 w firmach prywatnych w Piotrkowie Trybunalskim i Radomiu oraz w Głównym Urzędzie Technicznym w Kielcach. Między lipcem a grudniem 1944 przebywał na robotach przymusowych w Kielcach.
Od 21 I do 30 X 1945 był urzędnikiem w Wydziale Melioracji Wodnych Wojewódzkiego Urzędu Ziemskiego w Kielcach. Między 1 XI 1945 a 31 XII 1947 pracował w Kierownictwie Robót w Biurze Odbudowy Portów w Gdańsku. Od 1 XI 1945 do 31 I 1947 był kierownikiem Referatu Drogowo-Mostowego i Budowli Morskich Oddziału Studiów i Projektów, od 1 II do 19 X 1947 inspektorem do spraw inżynierii morskiej w Inspektoracie Technicznym. Od 1 I do 30 IX 1948 zajmował stanowisko inspektora technicznego i pełnił funkcję kierownika Działu Robót Czerpalnych i Usuwania Wraków w Wydziale Hydrotechnicznym Gdańskiego Urzędu Morskiego.
Pracownik PG od 1 II 1948 do 31 XII 1985, od 30 IX 1985 emeryt. 1 IX 1954 otrzymał tytuł zastępcy profesora, 1 II 1956 tytuł docenta, a 30 XII 1966 tytuł profesora nadzwyczajnego. Od 1 IX 1955 do września 1958 był prodziekanem Wydziału Budownictwa Wodnego PG (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG), w latach 1962–1969 kierownikiem Katedry Melioracji Wodnych, w okresie 1962–1964 dziekanem Wydziału Budownictwa Wodnego. Między 1967 a 1971 kierował Zakładem Geodezji i Katedrą Melioracji Wodnych w Instytucie Hydrotechniki na Wydziale Budownictwa Wodnego, a od 1970 na Wydziale Budownictwa i Architektury, na którym w latach 1971–1973 był też kierownikiem Zakładu Dróg Wodnych i Melioracyjnych. Od 1976 do 1985 na Wydziale Hydrotechniki kierował studium podyplomowym z zakresu ogólnych zagadnień ochrony środowiska (1 II 1976 – 14 II 1978), kształtowania i ochrony środowiska wodnego (1 X 1980 – 30 IX 1981), hydrogeologii (1 X 1982 – 31 X 1983), nauczania przedmiotów zawodowych (1 X 1984 – 30 VI 1985) oraz kształtowania środowiska wodnego i terenów przymorskich (1 X 1984 – 30 IX 1985) Od 1 IV 1955 do października 1958 był przewodniczącym komisji egzaminacyjnej na stopień inżyniera na PG.
Jednocześnie w latach 1953–1962 pracował w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku, gdzie pełnił funkcję kierownika Zakładu Mechaniki Gruntów i Działu Dokumentacji Technicznej.
Był twórcą norm projektowania fundamentów i badań gruntów. Wykonał m.in. ekspertyzy stateczności budynku przychodni lekarskiej w Gdańsku przy ul. Jaskółczej 7/15. Autor i współautor publikacji na temat melioracji, mechaniki gruntów, historii morskiej, biografistyki, w tym pracy Generał Mariusz Zaruski – wychowawca młodzieży w idei morskiej (1994). W latach 1955–1956 pełnił funkcję redaktora naczelnego „Biuletynu Informacyjno-Naukowego”, a w okresie 1958–1963 „Rozpraw Hydrotechnicznych”, wydawnictw Instytutu Budownictwa Wodnego PAN.
Był członkiem Związku Zawodowego Pracowników Wodno-Melioracyjnych (1945), Związku Zawodowego Transportowców (1945–1948), Polskiego Towarzystwa Inżynierów i Techników Budownictwa (od 1947), Związku Nauczycielstwa Polskiego (1948–1985), Komisji Wojewódzkiej Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK; od 1954), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Wodnych i Melioracyjnych w Naczelnej Organizacji Technicznej (1964–1984), w którym pełnił funkcję wiceprzewodniczącego oddziału gdańskiego. W latach 1958–1961 należał do Komisji Architektoniczno-Budowlanej Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Gdańsku, był także członkiem Komisji Sportu i Turystyki oraz Komisji Ochrony Przyrody gdańskiej WRN. Od 25 V 1953 członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK), od 1969 Rady Programowej Regionalnej Pracowni Krajoznawczej PTTK w Gdańsku, w latach 1981–1994 jej przewodniczący, od 30 V 2001 noszącej jego imię. Wieloletni prezes koła zakładowego PTTK przy PG.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1977), odznakami „Za zasługi dla Gdańska” (1979), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1982), złotą odznaką Zasłużonego Działacza Turystyki (1969), Złotą Odznaką PTTK (1969), odznaką Honorowego Przodownika Turystyki Pieszej (1970) i Złotą Odznaką Naczelnej Organizacji Technicznej (1976).
Był żonaty z Anną z domu Michniewską (11 VI 1924 Kielce – 18 XII 2006 Gdańsk), córką Antoniego i Janiny Egierskich. Został pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga Jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 497.
