STOCZNIA WISŁA
| < Poprzednie | Następne > |
STOCZNIA WISŁA, ul. Przełom 1. Kontynuacja zniszczonej 1945 stoczni q Danzig-Königliche Maschinenbauinspektion (Danzig Maschinenbauinspektion), od 14 VI 1945 jako Stocznia nr 11 pozostawała pod zarządem q Zjednoczenia Stoczni Polskich, które przekazało ją Zarządowi Dróg Wodnych.Od 1 I 1950 przedsiębiorstwo państwowe pod nazwą Stocznia Główna Rejonu Gdańsk; podlegały jej jako stocznie pomocnicze zakłady w Tczewie, Elblągu, Przegalinie i Stogach. W 2. poł. lat 50. XX w. powstało osiedle zakładowe i hotel robotniczy przy ul. Łowickiej. Od 1954, oprócz remontów, buduje także nowe jednostki: pierwszą barkę szalandę zbudowano 1954, do 1960 wybudowano serię drewnianych trałowców D-151 (wg dokumentacji radz.): 54 dla ZSRR (będącego w dużej mierze odbiorcą ogólnej produkcji), 7 dla Polski. Ze względu na położenie mogła budować statki o masie własnej 300 t, 40 m dł. i zanurzeniu 2,35. Od 1958 rozpoczęła budowę rzecznych statków pasażerskich typu SP-150. Po serii statków zalewowych produkowała pasażerskie statki przybrzeżne, w tym dla Żeglugi Gd. do rejsów po porcie gd. i Zatoce Gd. („Maryla”, Grażyna”, „Jadwiga”), największym był zbudowany 1967 SP-1000 MS „Halka”. W latach 1960–70 zbudowała 55 statków pasażerskich, dla pol. i zagranicznych odbiorów, 32 kutry rybackie dla Libii i 55 statków dla ZSRR. Po 1970 produkowała serie małych zbiornikowców do przewożenia paliw i wody pitnej, kutry rybackie, statki techn.W początkowym okresie działalności korzystała z projektów jednostek opracowanych przez naukowców z wydziału, a nast. Inst. Okrętowego PG. Podjęła pionierską budowę pol. konstrukcji wodolotów, 1965 oddano do eksploatacji „Zryw”, skonstruowany przez zespół prof. Lecha Kobylińskiego z PG. Na skutek decyzji polit. odstąpiono od dalszych prac nad wodolotami, rozpoczęto produkcję jednostek rybackich na eksport, małych statków towarowych typu B-457, a także jednostek 2-kadłubowych. Doświadczenia w tej dziedzinie rozpoczynało skonstruowanie prototypowego kutra pilotowego dla portu w Gd., „Pilot 21”.
Od 1 I 1967 nosiła nazwę Stocznia Wisła i podlegała Zjednoczeniu Morskich Stoczni Remontowych. W 1980–82 powstała seria kilku większych pasażerskich jednostek, w tym przeznaczonych dla Żeglugi Gd.: „Szmaragd”, „Szafir” i „Opal” bazują w Gd. Pod koniec lat 80. XX w. kolejną serię katamaranów, już jako specjalistycznych jednostek, dostarczano do ZSRR. Równolegle z produkcją jednostek cywilnych stocznia wytwarzała jednostki specjalne dla ZSRR i niekiedy dla Polskiej Marynarki Wojennej oraz Wojsk Ochrony Pogranicza, nast. Straży Granicznej (q Morski Oddział Straży Granicznej). Dokumentację okrętów wykonywało Biuro Projektowo-Technologiczne Morskich Stoczni Remontowych Prorem. W stoczni powstały też jednostki ratownicze, budowane na pocz. lat 70. XX w. dla Polski i NRD. Statki te, a zwłaszcza typu R-17, spopularyzowane poprzez hobbystów-modelarzy z wielu krajów świata, zafascynowanych pięknymi liniami kadłuba i zaletami podczas pływania, były doskonałą promocją stoczni. W 1992 z przedsięb. państw. przekształcona w Spółkę z o.o. Stocznia Wisła. Na jej terenie próbowano uruchomić mniejsze przedsiębiorstwa. Jedno z nich, spółka Ref, mimo zorganizowania produkcji po kilku latach ogłosiła upadłość. Budowany w niej 47-metrowy żaglowiec nabyła Wyższa Szkoła Morska w Gdyni, z zamiarem przebudowania na statek szkolno-badawczy. Spółka z o.o. Stocznia Wisła zakupiła od Skarbu Państwa prawo do wieczystego użytkowania gruntów byłej stoczni (8,7 ha) i formalnie od 1 II 1994 rozpoczęła działalność jako Stocznia Wisła. Po okresie dostosowania zakładu do wznowienia prac i dokonaniu niezbędnych inwestycji ruszyła produkcja, gł. na eksport. Firma stała się przede wszystkim dostawcą dla stoczni zagranicznych kadłubów, nadbudówek, pokryw luków i innych części wyposażenia. Nie zaprzestano też budowy kompletnych statków, np. 2 kompletnie wyposażone krewetkowce dla firmy szw.-norw. Stocznia inwestowała w modernizację infrastruktury; 2007 ukończono Zakład Budowy Sekcji (ob. Zakład Budowy Sekcji i Kadłubów), urządzono plac prefabrykacyjno-montażowy z suwnicą bramową o udźwigu 45 t, zbudowano nabrzeże i pogłębiono basen portowy. Do realizowania kontraktów na budowę sekcji i części dużych statków zbudowano pełnomorski ponton, na którym transportowane są do zamawiających części kadłubów i nadbudówek. W 2009–10 dostarczyła do Angoli 4 wielofunkcyjne jednostki rybackie typu TR 33,8. Dysponuje slipem bocznym, umożliwiającym budowę i remonty jednostek do 65 m dł. i szer. do 20 m. Zatrudnia do 200 osób.
