BETZEL CLEMENS, generał
| < Poprzednie | Następne > |
CLEMENS BETZEL (9 VI 1895 Ulm – 27 III 1945 Gdańsk), Generalleutnant (generał dywizji), dowódca 4. Dywizji Pancernej, broniącej Gdańska w 1945. Podczas I wojny światowej służył jako Fahnenjunker (podchorąży) w Königlich Bayerische Armee (Królewska Armia Bawarska). Jako żołnierz 1. Königlich Bayerisches Fußartillerie-Regiment (1. Królewski Pułk Artylerii Pieszej) w 1915 został awansowany do stopnia Leutnanta (podporucznik), od 1918 Oberleutnant (porucznik). Odznaczony Krzyżem Żelaznym II i I klasy.
W latach 1920–1933 jako oficer artylerii służył w Reichswerze. Oficer Reichswehr-Artillerie-Regiment 7., później Eskadronoffizier w 7. (Bayer.) Fahr-Abteilung w Landsbergu nad Lechem. Jesienią 1926 dowodził 5. baterią 7. Pułku Artylerii (7. Bayer Artillerie-Regiment) w Monachium. Od 1928 Hauptmann (kapitan) i członek sztabu 7. Pułku. W 1929 dowódca 4. Gebirgs-Batterie (4. bateria górska) w 7. Pułku w Landsbergu nad Lechem. Odszedł ze służby jesienią 1930, od 1931 pracował w Reichswehr-Werbestelle (Komisja Rekrutacyjna Reichswehry). W latach 1933–1938 członek Sturmabteilung (SA) w randze SA-Obersturmbannführera.
W 1939 powrócił do służby wojskowej. Oficer w Artillerie-Regiment 93. (93. Pułk Artylerii), walczył w Polsce podczas kampanii wrześniowej. Od 1940 major, w 1941 dowódca III. Abteilung w Artillerie-Regiment 103. Wiosną 1941 awansował na stopień Oberstleutnanta (podpułkownik), od lata 1941 walczył w Rosji, od jesieni dowódca 103. Pułku Artylerii. W 1942 Oberst (pułkownik) rozbudowanego Panzer-Artillerie-Regiment 103. (103. Pułk Artylerii Pancernej). W marcu 1944 zdał dowództwo swojego pułku, przechodząc do czasowej rezerwy. Od maja 1944 dowódca frankońsko-bawarskiej 4. Panzer-Division (4. Dywizja Pancerna), w lipcu awansowany do stopnia Generalmajora (generał brygady). Za walki nad Wisłą odznaczony Krzyżem Rycerskim. Walczył na Litwie, w Kurlandii i na Pomorzu. Od stycznia 1945 Generalleutnant.
W styczniu 1945 4. Dywizja została przerzucona drogą morską na Pomorze. Po otrzymaniu ciężkiego sprzętu walczyła m.in. w okolicach Tucholi, Torunia, Kartuz, Bytowa, Starogardu Gdańskiego, podczas lokalnych kontrataków i walk obronnych opóźniających ofensywę 2. Frontu Białoruskiego w kierunku wybrzeża. 11 III 1945 został odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu. Podczas walk o Gdańsk od 25 III 1945 dowodził także Kampfgruppen (grupy bojowe) rozbitych 389. i 52. Dywizji Piechoty oraz 12. Dywizji Polowej Luftwaffe, które podporządkowały się dowództwu 4. Dywizji. Po ciężkich walkach w Oliwie (26 III 1945) dywizja wycofała się przez Wrzeszcz w kierunku Śródmieścia.
Znany z dowodzenia na pierwszej linii, poległ 27 III 1945 w trakcie organizowania nowych stanowisk obrony ryglowej w okolicy Bramy Oliwskiej. Następnej nocy jego ciało okryte Reichskriegsflagge (sztandar wojenny Rzeszy) wywieziono na czołgu podczas odwrotu na Stogi. Wiersz poświęcony poległemu dowódcy napisał wówczas oficer łącznikowy 4. Dywizji Oberleutnant Otto von Müller.
Z polecenia Alberta Forstera został pochowany przez swoich żołnierzy na Wyspie Sobieszewskiej, w pobliżu Forsterówki. Po ekshumacji ciało przeniesiono do wojennych kwater Cmentarza Garnizonowego.
