EDEL HIERONYMUS, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
HIERONYMUS EDEL (około 1597 Henstedt, obwód Segeberg, prowincja Szlezwik-Holsztyn – pochowany 26 IV 1681 Gdańsk), złotnik. Po raz pierwszy został wymieniany jako zapisany na staż czeladniczy w Gdańsku w 1624, pracę mistrzowską wykonał w 1628 u Zachariasa Dersaua. 17 III 1629 otrzymał obywatelstwo Gdańska. W latach 1642, 1651, 1664, 1671 pełnił funkcję podstarszego cechu, starszym cechu był w 1643, 1652, 1665 i 1672. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Michael John, Marten Junge, Hans Bachmann, Michael Brackenhaus, Melcher Jaske, Christian Haase, Christian Pichgel I.
Używał znaku warsztatowego z wiązanym monogramem HE w trzech wariantach: w polu owalnym, kwadratowym o zaokrąglonych rogach lub tarczy herbowej. Prowadził warsztat przez ponad pół wieku, jednak dotychczas przypisano mu zaskakująco niewielką liczbę dzieł. Zachowało się kilka jego naczyń świeckich: puchar puklowany (Monachium, zbiory prywatne), misa zdobiona monetami (Kraków, zbiory Książąt Czartoryskich), kufel z dekoracją kwiatową (Warszawa, zbiory prywatne) i kufel fakturowany (Moskwa, Państwowe Muzeum Historyczne) oraz kilka sprzętów kościelnych: łódka na kadzidło z herbem bp. Mikołaja Szyszkowskiego w katedrze we Fromborku, kielichy w katedrze oliwskiej i w Stankowie na Pomorzu Gdańskim, wysoki dzban komunijny z bogatą dekoracją puklowaną i grawerowaną (obecnie zaginiony, dawniej w kościele św. Katarzyny w Gdańsku). Przypisuje mu się także autorstwo dzbana z lat 40. XVII wieku znajdującego się w zbiorach Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze.
Był dwukrotnie żonaty, po raz drugi około 1638 z Ester (pochowana 3 II 1667, w wieku 48 lat). Ojciec Waltera, wyuczonego (wyzwolonego na czeladnika) u ojca w 1636; Anny (pochowana 27 XI 1658, w wieku 39 lat), od 31 X 1649 żony Hansa Gronaua; Johann (Hansa) (pochowany 26 VIII 1680 Gdańsk), w 1658 zapisanego u ojca na cztery lata nauki, zmarły młodo (w wieku 21 lat) Hieronim (pochowany 21 X 1660 Gdańsk), Heleny, od 9 V 1666 żony Conrada Figkta (1639–1689); Friedricha (chrzest 23 XI 1649), zapisanego w 1670 u ojca na osiem lat nauki, wyuczonego w 1677; zmarłych w niemowlęctwie Eufrozyny (chrzest 15 XII 1652) i Ester (chrzest 15 II 1655), oraz Eufrozyny (chrzest 6 III 1661), od 1678 żony Christiana Lingnaua.
Pochowany w grobie rodzinnym w kościele Najświętszej Marii Panny w Gdańsku, w kaplicy św. Anny. Wdowa prowadziła warsztat w 1682, do chwili przejęcia go w tym samym roku przez syna Friedricha. Zob. też złotnictwo.
