ROCZNIK GDAŃSKI
| < Poprzednie | Następne > |
„ROCZNIK GDAŃSKI”, czasopismo naukowe wydawane od 1927 przez Towarzystwo Przyjaciół Nauki i Sztuki (TPNiS). Jego poprzednikiem było „Pomorze”. Do 1939 ukazało się 12 numerów w ośmiu tomach. W latach 1927–1939 w skład komitetu redakcyjnego wchodzili: Adam Czartkowski, Marcin Dragan i Władysław Pniewski. W periodyku zamieszczano najczęściej artykuły o historii, kulturze Gdańska i Pomorza Wschodniego oraz recenzje. Najwięcej miejsca zajmowała historia nowożytna, mająca prezentować polski punkt widzenia na przeszłość Gdańska oraz Pomorza. Odegrał poważną rolę w powstaniu w Gdańsku polskiego środowiska historycznego.
Po wojnie wydawanie „Rocznika Gdańskiego” wznowiono w 1954. Pod względem edytorskim nawiązywano do okresu przedwojennego. Pismo nadal było firmowane przez TPNiS, które w 1956 zostało przekształcone w Gdańskie Towarzystwo Naukowe. Pierwsze numery (tomy 13–15/16) redagowali: Marian Pelczar, Irena Fabiani-Madeyska, Marian des Loges (tom 13) i Alina Szafranowa (tomy 14 i 15/16). Dzięki redaktorowi naczelnemu z lat 1957–1991 Andrzejowi Bukowskiemu rocznik należał do liczących się naukowych czasopism regionalnych w Polsce. Od 1992 redaktor naczelny Edward Breza położył większy nacisk na językoznawstwo, tematykę kaszubską, mniejszy – na tematykę historyczną i związaną z Gdańskiem. W 2008 redaktorem naczelnym został historyk Edmund Kizik, od 1 I 2016 był nim Józef Arno Włodarski, od 2017 Maria Mendel. Do 2016 ukazały się 72 tomy, jednorazowy nakład wynosi od 500 do 1000 egzemplarzy.
