SKRZYPCZAK HUBERT ZENON, bokser, olimpijczyk
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''HUBERT ZENON SKRZYPCZAK''' (ur. 29 IX 1943 Wejherowo), sportowiec, bokser (waga głównie musza, wyjątkowo papierowa i kogucia), mistrz Europy, olimpijczyk. Syn Józefa i Pelagii z domu Wolińskiej. Absolwent Technicznej Szkoły Zawodowej, mechanik samochodowy. <br/><br/> | '''HUBERT ZENON SKRZYPCZAK''' (ur. 29 IX 1943 Wejherowo), sportowiec, bokser (waga głównie musza, wyjątkowo papierowa i kogucia), mistrz Europy, olimpijczyk. Syn Józefa i Pelagii z domu Wolińskiej. Absolwent Technicznej Szkoły Zawodowej, mechanik samochodowy. <br/><br/> | ||
Zawodnik Gryfa Wejherowo (1955, 1961–1963), Zawiszy Bydgoszcz (1963–1965), [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże Gdańsk]] (1965–1976). Karierę zaczynał w wieku 12 lat, stoczył w Wejherowie kilka walk pokazowych przed meczami Gryfa, przerwał treningi by ukończyć szkoły, do boksu powrócił w wieku 18 lat. Debiutował w III-ligowym Gryfie (u trenera Franciszka Drążkowskiego) w 1961 w spotkaniu ze Startem Elbląg w wadze muszej (wygrał z Kirszotem). W zespole wejherowskim stoczył jeszcze 12 walk (wszystkie wygrał), po powołaniu do wojska skierowany został do II-ligowego zespołu bokserskiego Zawiszy Bydgoszcz. Debiutował w jego barwach w spotkaniu Widzewem Łódź, we wszystkich walkach w tym klubie odnosił zwycięstwa, awansując z zespołem do I ligi. W 1965 (w barwach Zawiszy) zajął w wadze muszej drugie miejsce w katowickim Turnieju o „Czarne Diamenty”. Ostatnie walki w Zawiszy stoczył (w muszej) 26 IX 1965 z GKS Wybrzeże (12:6 dla GKS, wygrał z Kuehlingiem) i 3 października z Stalą Stalowa Wola (wygrał walkowerem).<br/><br/> | Zawodnik Gryfa Wejherowo (1955, 1961–1963), Zawiszy Bydgoszcz (1963–1965), [[GDAŃSKI KLUB SPORTOWY WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże Gdańsk]] (1965–1976). Karierę zaczynał w wieku 12 lat, stoczył w Wejherowie kilka walk pokazowych przed meczami Gryfa, przerwał treningi by ukończyć szkoły, do boksu powrócił w wieku 18 lat. Debiutował w III-ligowym Gryfie (u trenera Franciszka Drążkowskiego) w 1961 w spotkaniu ze Startem Elbląg w wadze muszej (wygrał z Kirszotem). W zespole wejherowskim stoczył jeszcze 12 walk (wszystkie wygrał), po powołaniu do wojska skierowany został do II-ligowego zespołu bokserskiego Zawiszy Bydgoszcz. Debiutował w jego barwach w spotkaniu Widzewem Łódź, we wszystkich walkach w tym klubie odnosił zwycięstwa, awansując z zespołem do I ligi. W 1965 (w barwach Zawiszy) zajął w wadze muszej drugie miejsce w katowickim Turnieju o „Czarne Diamenty”. Ostatnie walki w Zawiszy stoczył (w muszej) 26 IX 1965 z GKS Wybrzeże (12:6 dla GKS, wygrał z Kuehlingiem) i 3 października z Stalą Stalowa Wola (wygrał walkowerem).<br/><br/> | ||
| − | Po zakończonej służbie wojskowej, po namowach [[ANTKIEWICZ ALEKSY | Aleksego Antkiewicza]] zawodnik GKS Wybrzeże. Pierwszy pojedynek w barwach klubu stoczył w [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ | hali Stoczni Gdańskiej]] 22 X 1965 w towarzyskim meczu GKS Wybrzeże – Dynamo Lipsk (wygrał w muszej z Naudorfem). W I lidze w drużynie debiutował 7 XI 1965 w spotkaniu z Hutnikiem Nowa Huta (7:13, wygrał z Nakoniecznym), w drugim 21 XI 1965 pokonał w 3 rundzie przez poddanie Kunickiego z poprzedniego swojego klubu, Zawiszy Bydgoszcz (16:4). W grudniu 1966 zwyciężył w wadze muszej międzynarodowy turniej 50-lecia Legii Warszawa (w finale pokonał Chalimowa, ZSRR). W październiku 1967 z polską kadrą narodową przebywał na turnieju III Tygodnia Przedolimpijskiego w Meksyku (przegrał w eliminacjach z Rumunem Constantinem | + | Po zakończonej służbie wojskowej, po namowach [[ANTKIEWICZ ALEKSY | Aleksego Antkiewicza]] zawodnik GKS Wybrzeże. Pierwszy pojedynek w barwach klubu stoczył w [[HALA WIDOWISKOWO-SPORTOWA STOCZNI GDAŃSKIEJ | hali Stoczni Gdańskiej]] 22 X 1965 w towarzyskim meczu GKS Wybrzeże – Dynamo Lipsk (wygrał w muszej z Naudorfem). W I lidze w drużynie debiutował 7 XI 1965 w spotkaniu z Hutnikiem Nowa Huta (7:13, wygrał z Nakoniecznym), w drugim 21 XI 1965 pokonał w 3 rundzie przez poddanie Kunickiego z poprzedniego swojego klubu, Zawiszy Bydgoszcz (16:4). W grudniu 1966 zwyciężył w wadze muszej międzynarodowy turniej 50-lecia Legii Warszawa (w finale pokonał Chalimowa, ZSRR). W październiku 1967 z polską kadrą narodową przebywał na turnieju III Tygodnia Przedolimpijskiego w Meksyku (przegrał w eliminacjach z Rumunem Constantinem Ciucă).<br/><br/> |
W wadze muszej w 1968 i 1969 wicemistrz Polski, w 1970 mistrz Polski, w 1971 wicemistrz (w 1972 nie brał udziału w MP), w 1973 wyeliminowany w ćwierćfinale. W wadze muszej mistrz Wybrzeża w 1966, 1967, 1968 (w finale już w 15 sekundzie pokonał Bienia z Gedanii), 1969, 1970, 1971, 1972, 1973 i 1975 oraz w wadze koguciej w 1976 roku.<br/><br/> | W wadze muszej w 1968 i 1969 wicemistrz Polski, w 1970 mistrz Polski, w 1971 wicemistrz (w 1972 nie brał udziału w MP), w 1973 wyeliminowany w ćwierćfinale. W wadze muszej mistrz Wybrzeża w 1966, 1967, 1968 (w finale już w 15 sekundzie pokonał Bienia z Gedanii), 1969, 1970, 1971, 1972, 1973 i 1975 oraz w wadze koguciej w 1976 roku.<br/><br/> | ||
Uczestnik Mistrzostw Europy w Berlinie w 1965 (jako zawodnik Zawiszy), zdobył srebrny medal (pokonał Moraveca z Czechosłowacji, Łarionowa z ZSRR, Constatnina Ciucă z Rumuni, w finale przegrał z Johannem Freistadtem z RFN) oraz (jako zawodnik GKS Wybrzeże) w 1967 w Rzymie. Powołanie do kadry na rzymskie mistrzostwa wywalczył podczas obozu przygotowawczego w Cetniewie, podczas którego w walkach sparingowych pokonał między innymi Artura Olecha. W Rzymie zdobył tytuł mistrza Europy w muszej, pokonując Amzica (Jugosławia), McCarthiego (Irlandia), w półfinale Piotra Gorbatowa (ZSRR), w finale Constatnina Ciucă (Rumunia).<br/><br/> | Uczestnik Mistrzostw Europy w Berlinie w 1965 (jako zawodnik Zawiszy), zdobył srebrny medal (pokonał Moraveca z Czechosłowacji, Łarionowa z ZSRR, Constatnina Ciucă z Rumuni, w finale przegrał z Johannem Freistadtem z RFN) oraz (jako zawodnik GKS Wybrzeże) w 1967 w Rzymie. Powołanie do kadry na rzymskie mistrzostwa wywalczył podczas obozu przygotowawczego w Cetniewie, podczas którego w walkach sparingowych pokonał między innymi Artura Olecha. W Rzymie zdobył tytuł mistrza Europy w muszej, pokonując Amzica (Jugosławia), McCarthiego (Irlandia), w półfinale Piotra Gorbatowa (ZSRR), w finale Constatnina Ciucă (Rumunia).<br/><br/> | ||
Wersja z 18:00, 20 sie 2022
HUBERT ZENON SKRZYPCZAK (ur. 29 IX 1943 Wejherowo), sportowiec, bokser (waga głównie musza, wyjątkowo papierowa i kogucia), mistrz Europy, olimpijczyk. Syn Józefa i Pelagii z domu Wolińskiej. Absolwent Technicznej Szkoły Zawodowej, mechanik samochodowy.
Zawodnik Gryfa Wejherowo (1955, 1961–1963), Zawiszy Bydgoszcz (1963–1965), GKS Wybrzeże Gdańsk (1965–1976). Karierę zaczynał w wieku 12 lat, stoczył w Wejherowie kilka walk pokazowych przed meczami Gryfa, przerwał treningi by ukończyć szkoły, do boksu powrócił w wieku 18 lat. Debiutował w III-ligowym Gryfie (u trenera Franciszka Drążkowskiego) w 1961 w spotkaniu ze Startem Elbląg w wadze muszej (wygrał z Kirszotem). W zespole wejherowskim stoczył jeszcze 12 walk (wszystkie wygrał), po powołaniu do wojska skierowany został do II-ligowego zespołu bokserskiego Zawiszy Bydgoszcz. Debiutował w jego barwach w spotkaniu Widzewem Łódź, we wszystkich walkach w tym klubie odnosił zwycięstwa, awansując z zespołem do I ligi. W 1965 (w barwach Zawiszy) zajął w wadze muszej drugie miejsce w katowickim Turnieju o „Czarne Diamenty”. Ostatnie walki w Zawiszy stoczył (w muszej) 26 IX 1965 z GKS Wybrzeże (12:6 dla GKS, wygrał z Kuehlingiem) i 3 października z Stalą Stalowa Wola (wygrał walkowerem).
Po zakończonej służbie wojskowej, po namowach Aleksego Antkiewicza zawodnik GKS Wybrzeże. Pierwszy pojedynek w barwach klubu stoczył w hali Stoczni Gdańskiej 22 X 1965 w towarzyskim meczu GKS Wybrzeże – Dynamo Lipsk (wygrał w muszej z Naudorfem). W I lidze w drużynie debiutował 7 XI 1965 w spotkaniu z Hutnikiem Nowa Huta (7:13, wygrał z Nakoniecznym), w drugim 21 XI 1965 pokonał w 3 rundzie przez poddanie Kunickiego z poprzedniego swojego klubu, Zawiszy Bydgoszcz (16:4). W grudniu 1966 zwyciężył w wadze muszej międzynarodowy turniej 50-lecia Legii Warszawa (w finale pokonał Chalimowa, ZSRR). W październiku 1967 z polską kadrą narodową przebywał na turnieju III Tygodnia Przedolimpijskiego w Meksyku (przegrał w eliminacjach z Rumunem Constantinem Ciucă).
W wadze muszej w 1968 i 1969 wicemistrz Polski, w 1970 mistrz Polski, w 1971 wicemistrz (w 1972 nie brał udziału w MP), w 1973 wyeliminowany w ćwierćfinale. W wadze muszej mistrz Wybrzeża w 1966, 1967, 1968 (w finale już w 15 sekundzie pokonał Bienia z Gedanii), 1969, 1970, 1971, 1972, 1973 i 1975 oraz w wadze koguciej w 1976 roku.
Uczestnik Mistrzostw Europy w Berlinie w 1965 (jako zawodnik Zawiszy), zdobył srebrny medal (pokonał Moraveca z Czechosłowacji, Łarionowa z ZSRR, Constatnina Ciucă z Rumuni, w finale przegrał z Johannem Freistadtem z RFN) oraz (jako zawodnik GKS Wybrzeże) w 1967 w Rzymie. Powołanie do kadry na rzymskie mistrzostwa wywalczył podczas obozu przygotowawczego w Cetniewie, podczas którego w walkach sparingowych pokonał między innymi Artura Olecha. W Rzymie zdobył tytuł mistrza Europy w muszej, pokonując Amzica (Jugosławia), McCarthiego (Irlandia), w półfinale Piotra Gorbatowa (ZSRR), w finale Constatnina Ciucă (Rumunia).
Uczestnik Igrzysk Olimpijskich w Meksyku w 1968, wystąpił w po raz pierwszy wprowadzonej rywalizacji w wadze papierowej (do 48 kg), zbił wagę o 6 kg, co miało decydujący wpływ na narastające z walki na walkę osłabienie. W pierwszej walce pokonał jednogłośnie na punkty (5:0) Mohameda Sohema (Zjednoczone Emiraty Arabskie), w drugiej stosunkiem 4:1 Tahara Aziza (Maroko), w ćwierćfinale 3:2 Josepha Donovana (Austria), w półfinale przegrał (1:4) z Yong Ju Jee (Korea Południowa), zdobywając brązowy medal.
Występował też w drugiej reprezentacji Polski (29 X 1976 Gdańsk z USA 10:12, wygrał z Adrianem Denisem) i w reprezentacji resortowej (26 X 1969 Gwardia – Wojsko 15:5, wygrał swój pojedynek).
Po raz ostatni w barwach GKS Wybrzeża wystąpił 12 XII 1976 w towarzyskim spotkaniu z Dynamem Nowosibirsk (8:10, przegrał z Sawinem). W kwietniu 1977 ogłosił zakończenie kariery, pożegnany został uroczyście 16 X 1977 w hali Gedanii przed I-ligowym spotkaniem GKS Wybrzeże – Prosna Kalisz (11:9).
W reprezentacji Polski w latach 1966–1974 wystąpił 8 razy (7 zwycięstw, jedna porażka). Stoczył 247 walk (200 wygrał, 43 przegrał, 4 zremisował).
Był zatrudniony na etacie porucznika MO, pracował w KW MO w Gdańsku. W 1996 roku w rodzinnym Wejherowie założył szkółkę bokserską dla uczniów szkół podstawowych (od 12 roku życia), od 2012 trener w Wejherowskim Klubie Bokserskim.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1968). Wyróżniony tytułem „Mistrz Sportu” (1967) i „Zasłużony Mistrz Sportu”, odznaczony srebrnym (1965) i złotym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe” (1967) medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018), medalem „Zasługi dla Powiatu Wejherowskiego” (2018) i odznakami „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975) i „Za Zasługi dla Gdańska” (1868). W plebiscycie „Wieczoru Wybrzeża” zajął drugie miejsce w wyborach „Gdańszczanina 1967 roku”, a w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” uznany został najlepszym sportowcem Wybrzeża 1967 roku. W 2012 upamiętniony gwiazdą w Alei Gwiazd w Ośrodku Przygotowań Olimpijskich w Cetniewie.
