ORACKI TADEUSZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Tadeusz_Oracki.jpg |thumb| Tadeusz Oracki]] | [[File: Tadeusz_Oracki.jpg |thumb| Tadeusz Oracki]] | ||
| − | '''TADEUSZ ORACKI''' (23 XII 1930 Warszawa), profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Studiował polonistykę w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] i na uniwersytecie w Toruniu. Pracował jako nauczyciel i bibliotekarz w Szczytnie i Ostródzie (1953–1970), kierował Stacją Naukową Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Mławie (1970–1975) | + | '''TADEUSZ ORACKI''' (23 XII 1930 Warszawa), profesor [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Ojciec, uczestnik ruchu oporu, zginął w obozie koncentracyjnym, po powstaniu warszawskim, z matką i siostrą, wywieziony został do obozu pracy przymusowej w Saksonii. Po wyzwoleniu zamieszkał w Ostródzie, gdzie ukończył gimnazjum. Studiował polonistykę w gdańskiej [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] i na uniwersytecie w Toruniu. Pracował jako nauczyciel i bibliotekarz w Szczytnie i Ostródzie (1953–1970), kierował Stacją Naukową Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Mławie (1970–1975). Od 1970 doktor na podstawie rozprawy ''Recepcja w Polsce twórczości laureatów literackiej nagrody Nobla w latach 1901–1968. Na przykładzie literatury niemieckiej, szwajcarskiej |
| − | Autor między innymi ''Rozmówiłbym kamień… Z dziejów literatury ludowej oraz piśmiennictwa regionalnego Warmii i Mazur w XIX i XX w.'' (1976), ''Mądrzejszy Mazur niż diabeł. Zbiór przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich z terenu Warmii i Mazur'' (1977), ''Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX w.'' (1983), ''Słownik biograficzny Warmii, Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII w.'' (tomy 1–2, 1984, 1988), ''Blaski i cienie sztokholmskich laurów. Wokół literackich Nagród Nobla 1901–2000'' (2003), ''Reymont w świecie. Bibliografia przekładów wydanych w latach 1900–2000'' (2005). {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | i literatur skandynawskich'' oraz adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej UG. Od 1975 na stałe w Gdańsku. Od 1989 profesor historii literatury i kultury, folklorysta, biograf.<br/><br/> |
| + | Autor między innymi ''Poezja ludowa Warmii i Mazur: antologia'' (1957), ''Rozmówiłbym kamień… Z dziejów literatury ludowej oraz piśmiennictwa regionalnego Warmii i Mazur w XIX i XX w.'' (1976), ''Mądrzejszy Mazur niż diabeł. Zbiór przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich z terenu Warmii i Mazur'' (1977), ''Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX w.'' (1983), ''Słownik biograficzny Warmii, Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII w.'' (tomy 1–2, 1984, 1988), ''Blaski i cienie sztokholmskich laurów. Wokół literackich Nagród Nobla 1901–2000'' (2003), ''Reymont w świecie. Bibliografia przekładów wydanych w latach 1900–2000'' (2005), ''Wielkopolanie i Pomorzanie w Towarzystwie Tatrzańskim w latach 1874–1920'' (2010). Autor wydawanej własnym nakładem serii „Scientia et Veritas”. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1956–1958 był współzałożycielem i prezesem Klubu Młodej Inteligencji w Ostródzie i członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Ostródzkiej. Od 1985 do 1991 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w 1987–1990 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Członek Towarzystwa Naukowego im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. W latach 1980–1990 był członkiem [[SOLIDARNOŚĆ | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]]. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Zasłużonym dla Warmii i Mazur”. {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 13:26, 21 cze 2022
TADEUSZ ORACKI (23 XII 1930 Warszawa), profesor Uniwersytetu Gdańskiego. Ojciec, uczestnik ruchu oporu, zginął w obozie koncentracyjnym, po powstaniu warszawskim, z matką i siostrą, wywieziony został do obozu pracy przymusowej w Saksonii. Po wyzwoleniu zamieszkał w Ostródzie, gdzie ukończył gimnazjum. Studiował polonistykę w gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej i na uniwersytecie w Toruniu. Pracował jako nauczyciel i bibliotekarz w Szczytnie i Ostródzie (1953–1970), kierował Stacją Naukową Mazowieckiego Ośrodka Badań Naukowych w Mławie (1970–1975). Od 1970 doktor na podstawie rozprawy Recepcja w Polsce twórczości laureatów literackiej nagrody Nobla w latach 1901–1968. Na przykładzie literatury niemieckiej, szwajcarskiej
i literatur skandynawskich oraz adiunkt w Instytucie Filologii Polskiej UG. Od 1975 na stałe w Gdańsku. Od 1989 profesor historii literatury i kultury, folklorysta, biograf.
Autor między innymi Poezja ludowa Warmii i Mazur: antologia (1957), Rozmówiłbym kamień… Z dziejów literatury ludowej oraz piśmiennictwa regionalnego Warmii i Mazur w XIX i XX w. (1976), Mądrzejszy Mazur niż diabeł. Zbiór przysłów i wyrażeń przysłowiowych polskich z terenu Warmii i Mazur (1977), Słownik biograficzny Warmii, Mazur i Powiśla XIX i XX w. (1983), Słownik biograficzny Warmii, Prus Książęcych i Ziemi Malborskiej od połowy XV do końca XVIII w. (tomy 1–2, 1984, 1988), Blaski i cienie sztokholmskich laurów. Wokół literackich Nagród Nobla 1901–2000 (2003), Reymont w świecie. Bibliografia przekładów wydanych w latach 1900–2000 (2005), Wielkopolanie i Pomorzanie w Towarzystwie Tatrzańskim w latach 1874–1920 (2010). Autor wydawanej własnym nakładem serii „Scientia et Veritas”.
W latach 1956–1958 był współzałożycielem i prezesem Klubu Młodej Inteligencji w Ostródzie i członkiem zarządu Towarzystwa Miłośników Ziemi Ostródzkiej. Od 1985 do 1991 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie, w 1987–1990 Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN. Członek Towarzystwa Naukowego im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Towarzystwa Nautologicznego. W latach 1980–1990 był członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Zasłużonym dla Warmii i Mazur”.
