CZARNOWSKI WACŁAW, dyrektor stoczni
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''WACŁAW CZARNOWSKI''' (26 IX 1907 Bągart koło Sztumu – 21 XI 1972 Gdańsk), inżynier, dyrektor Stoczni Gdańskiej. Najmłodszy syn Teofila i Franciszki z Paszotów. Ojciec, od 1900 właściciel 250-hektarowej posiadłości w Bągarcie, przed I wojną światową zamieszkał w Gdańsku-[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. <br/><br/> | '''WACŁAW CZARNOWSKI''' (26 IX 1907 Bągart koło Sztumu – 21 XI 1972 Gdańsk), inżynier, dyrektor Stoczni Gdańskiej. Najmłodszy syn Teofila i Franciszki z Paszotów. Ojciec, od 1900 właściciel 250-hektarowej posiadłości w Bągarcie, przed I wojną światową zamieszkał w Gdańsku-[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. <br/><br/> | ||
| − | W 1927 uzyskał świadectwo dojrzałości w gronie pierwszego rocznika maturzystów (siedem osób) gdańskiego [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]]. Również jako jeden z pierwszych Polaków w 1927 rozpoczął studia na Wydziale Okrętowym [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Był członkiem Koła Studentów Techniki Okrętowej [[KORAB | Korab]] (przez rok prezesem). Dyplom inżyniera budowy okrętów uzyskał w 1931, w 1932 podjął pracę jako konstruktor w Stoczni Modlińskiej. Pełnił tam również funkcje nadzorcze nad okrętami budowanymi dla Marynarki Wojennej. W latach 1936–1939 był rzeczoznawcą Ministerstwa Przemysłu i Handlu, nadzorował w stoczniach w Papenburgu i Gdańsku budowane dla Polski statki rybackie. W 1938 otworzył w Gdyni biuro techniczno-okrętowe, specjalizujące się w opracowywaniu dokumentacji okrętowej i nadzorze nad budową statków. Po kampanii wrześniowej 1939, podczas próby przekroczenia granicy, zatrzymany został przez Niemców na Słowacji. Osadzony w więzieniu w Sanoku, zwolniony, powrócił do Gdyni i pracował jako ślusarz i monter instalacji.<br/><br/> | + | W 1927 uzyskał świadectwo dojrzałości w gronie pierwszego rocznika maturzystów (siedem osób) gdańskiego [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]]. Również jako jeden z pierwszych Polaków w 1927 rozpoczął studia na Wydziale Okrętowym [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. Był członkiem Koła Studentów Techniki Okrętowej [[KORAB | Korab]] (przez rok prezesem). Dyplom inżyniera budowy okrętów uzyskał w 1931, w 1932 podjął pracę jako konstruktor w Stoczni Modlińskiej. Pełnił tam również funkcje nadzorcze nad okrętami budowanymi dla Marynarki Wojennej. W latach 1936–1939 był rzeczoznawcą Ministerstwa Przemysłu i Handlu, nadzorował w stoczniach w Papenburgu (Dolna Saksonia) i Gdańsku budowane dla Polski statki rybackie. W 1938 otworzył w Gdyni biuro techniczno-okrętowe, specjalizujące się w opracowywaniu dokumentacji okrętowej i nadzorze nad budową statków. Po kampanii wrześniowej 1939, podczas próby przekroczenia granicy, zatrzymany został przez Niemców na Słowacji. Osadzony w więzieniu w Sanoku, zwolniony, powrócił do Gdyni i pracował jako ślusarz i monter instalacji.<br/><br/> |
Po 1945, w ramach prac w [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupie Operacyjnej]], brał udział w zabezpieczaniu i w odbudowie dawnej Stoczni Gdańskiej ([[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stocznia Królewska]]), wówczas Stocznia nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]] im. Lenina). W czerwcu 1945 wyznaczony na kierownika tego przedsiębiorstwa. Jego osobistemu zaangażowaniu i kompetencji przypisuje się szybkie uruchomienie Stoczni nr 1 i przygotowanie jej do podjęcia samodzielnej produkcji. Po połączeniu 19 X 1947 Stoczni nr 1 ze Stocznią nr 2 i utworzeniu Stoczni Gdańskiej, powołany na stanowisko dyrektora naczelnego. Zainicjował i rozwinął w niej produkcję, w 1950 odsunięty od kierowania Stocznią. W latach 1951–1953 zatrudniony na stanowisku głównego inżyniera w [[CENTRALNY ZARZĄD PRZEMYSŁU OKRĘTOWEGO | Centralnym Zarządzie Przemysłu Okrętowego]] (CZPO). W 1953 zatrudniony w Stoczni Gdańskiej na stanowisku dyrektora technicznego. Od 1959 pełnił funkcję głównego inżyniera w CZPO 1. Od 1967 do śmierci był naczelnikiem wydziału w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego.<br/><br/> | Po 1945, w ramach prac w [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupie Operacyjnej]], brał udział w zabezpieczaniu i w odbudowie dawnej Stoczni Gdańskiej ([[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stocznia Królewska]]), wówczas Stocznia nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]] im. Lenina). W czerwcu 1945 wyznaczony na kierownika tego przedsiębiorstwa. Jego osobistemu zaangażowaniu i kompetencji przypisuje się szybkie uruchomienie Stoczni nr 1 i przygotowanie jej do podjęcia samodzielnej produkcji. Po połączeniu 19 X 1947 Stoczni nr 1 ze Stocznią nr 2 i utworzeniu Stoczni Gdańskiej, powołany na stanowisko dyrektora naczelnego. Zainicjował i rozwinął w niej produkcję, w 1950 odsunięty od kierowania Stocznią. W latach 1951–1953 zatrudniony na stanowisku głównego inżyniera w [[CENTRALNY ZARZĄD PRZEMYSŁU OKRĘTOWEGO | Centralnym Zarządzie Przemysłu Okrętowego]] (CZPO). W 1953 zatrudniony w Stoczni Gdańskiej na stanowisku dyrektora technicznego. Od 1959 pełnił funkcję głównego inżyniera w CZPO 1. Od 1967 do śmierci był naczelnikiem wydziału w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego.<br/><br/> | ||
| − | Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Żonaty z Martą (2 I 1907 – 12 XI 1988 Gdańsk) | + | Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1950) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Żonaty był z Martą (2 I 1907 – 12 XI 1988 Gdańsk), pochowani na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]], w Alei Zasłużonych. {{author: JL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 09:17, 23 mar 2022
WACŁAW CZARNOWSKI (26 IX 1907 Bągart koło Sztumu – 21 XI 1972 Gdańsk), inżynier, dyrektor Stoczni Gdańskiej. Najmłodszy syn Teofila i Franciszki z Paszotów. Ojciec, od 1900 właściciel 250-hektarowej posiadłości w Bągarcie, przed I wojną światową zamieszkał w Gdańsku- Wrzeszczu.
W 1927 uzyskał świadectwo dojrzałości w gronie pierwszego rocznika maturzystów (siedem osób) gdańskiego Gimnazjum Polskiego. Również jako jeden z pierwszych Polaków w 1927 rozpoczął studia na Wydziale Okrętowym Technische Hochschule Danzig. Był członkiem Koła Studentów Techniki Okrętowej Korab (przez rok prezesem). Dyplom inżyniera budowy okrętów uzyskał w 1931, w 1932 podjął pracę jako konstruktor w Stoczni Modlińskiej. Pełnił tam również funkcje nadzorcze nad okrętami budowanymi dla Marynarki Wojennej. W latach 1936–1939 był rzeczoznawcą Ministerstwa Przemysłu i Handlu, nadzorował w stoczniach w Papenburgu (Dolna Saksonia) i Gdańsku budowane dla Polski statki rybackie. W 1938 otworzył w Gdyni biuro techniczno-okrętowe, specjalizujące się w opracowywaniu dokumentacji okrętowej i nadzorze nad budową statków. Po kampanii wrześniowej 1939, podczas próby przekroczenia granicy, zatrzymany został przez Niemców na Słowacji. Osadzony w więzieniu w Sanoku, zwolniony, powrócił do Gdyni i pracował jako ślusarz i monter instalacji.
Po 1945, w ramach prac w Morskiej Grupie Operacyjnej, brał udział w zabezpieczaniu i w odbudowie dawnej Stoczni Gdańskiej ( Stocznia Królewska), wówczas Stocznia nr 1 ( Stocznia Gdańska im. Lenina). W czerwcu 1945 wyznaczony na kierownika tego przedsiębiorstwa. Jego osobistemu zaangażowaniu i kompetencji przypisuje się szybkie uruchomienie Stoczni nr 1 i przygotowanie jej do podjęcia samodzielnej produkcji. Po połączeniu 19 X 1947 Stoczni nr 1 ze Stocznią nr 2 i utworzeniu Stoczni Gdańskiej, powołany na stanowisko dyrektora naczelnego. Zainicjował i rozwinął w niej produkcję, w 1950 odsunięty od kierowania Stocznią. W latach 1951–1953 zatrudniony na stanowisku głównego inżyniera w Centralnym Zarządzie Przemysłu Okrętowego (CZPO). W 1953 zatrudniony w Stoczni Gdańskiej na stanowisku dyrektora technicznego. Od 1959 pełnił funkcję głównego inżyniera w CZPO 1. Od 1967 do śmierci był naczelnikiem wydziału w Zjednoczeniu Przemysłu Okrętowego.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1950) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1956). Żonaty był z Martą (2 I 1907 – 12 XI 1988 Gdańsk), pochowani na cmentarzu Srebrzysko, w Alei Zasłużonych.
