WIKA-CZARNOWSKA BOGUMIŁA, działaczka gdańskiej Polonii
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA''' (2 V | + | '''BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA''' (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy (powiat Kościerzyna) – 22 X 1972 Gdańsk), córka |
| + | Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. Żona [[WIKA-CZARNOWSKI ANASTAZY | Anastazego Wika-Czarnowskiego]]. W 1914 członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminy Polskiej Związku Polaków]], [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. Współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie [[KOŚCIÓŁ ŚW. STANISŁAWA BISKUPA MĘCZENNIKA | kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika]], część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej we Wrzeszczu.<br/><br/> | ||
We wrześniu 1939 roku aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką Elżbietą (zm. w 1943), absolwentką [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych.<br/><br/> | We wrześniu 1939 roku aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką Elżbietą (zm. w 1943), absolwentką [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskiego]], do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych.<br/><br/> | ||
| − | Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać). {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska i zamieszkała we Wrzeszczu. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać). Pochowana na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:28, 27 lis 2021
BOGUMIŁA WIKA-CZARNOWSKA (2 V 1889 Grabówko koło Nowej Karczmy (powiat Kościerzyna) – 22 X 1972 Gdańsk), córka
Józefa Michała Plichty (ur. 1866 Grabówko), działacza polskiego (jego rękopiśmienny śpiewnik domowy przechowuje Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie), i Emilii z domu Rynkowskiej, działaczki gdańskiej Polonii. Żona Anastazego Wika-Czarnowskiego. W 1914 członkini Towarzystwa Ludowego Jedność w Gdańsku. W okresie II Wolnego Miasta Gdańska działaczka gdańskiego Towarzystwa Kobiet Polek (w Zarządzie), Gminy Polskiej Związku Polaków, Gdańskiej Macierzy Szkolnej, Towarzystwa Ludowego. Od 1934 do 1939 przewodnicząca Wydziału Ochronkowego w ramach Rady Pracy Kobiet Związku Polaków. Współorganizowała tzw. „Bazary” w celu zdobycia funduszów na budowę i wyposażenie kościoła św. Stanisława Biskupa Męczennika, część dochodu z nich przeznaczając także na działalność polskich ochronek w Gdańsku. W latach 1938-1939 opiekunka świetlicy polskiej we Wrzeszczu.
We wrześniu 1939 roku aresztowana przez Gestapo i skierowana z córką Elżbietą (zm. w 1943), absolwentką Gimnazjum Polskiego, do KL Ravensbrück, w którym przebywała od 10 IV 1940 do maja 1945 roku. Po wyzwoleniu, w ramach akcji hrabiego Folke Bernadotte, skorzystała z możliwości rekonwalescencji w Szwecji dla ocalałych więźniów z niemieckich obozów koncentracyjnych.
Pod koniec 1945 roku wróciła do Gdańska i zamieszkała we Wrzeszczu. Opiekowała się wdowami i sierotami z gdańskiej Polonii, organizując dla nich pomoc finansową. Gromadziła pamiątki po gdańskiej Polonii. Działała w Polskim Związku Zachodnim i w ZBoWiD. Odznaczona między innymi dwukrotnie Srebrnym Krzyżem Zasługi (po raz pierwszy w 1929), Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1972 – nie zdążyła go już osobiście odebrać). Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
