ZIENTALSKI MARIAN, profesor Politechniki Gdańskiej
(Nowe hasło (19.09.2020)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''MARIAN ZIENTALSKI''' (16 IX 1935 Kutno – 6 I 2020 Gdańsk), naukowiec, specjalista z teletransmisji, systemów telekomunikacyjnych, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Konstantego i Marii z domu Szałkowskiej. W 1951 absolwent I Liceum im. gen. | + | '''MARIAN ZIENTALSKI''' (16 IX 1935 Kutno – 6 I 2020 Gdańsk), naukowiec, specjalista z teletransmisji, systemów telekomunikacyjnych, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Konstantego i Marii z domu Szałkowskiej. W 1951 absolwent I Liceum im. gen. Henryka Dąbrowskiego w Kutnie. W Gdańsku od 1951. W 1957 ukończył studia wyższe na Wydziale Łączności PG, magister inżynier łączności.<br/><br/> |
W latach 1955–2006 (do emerytury) pracownik PG, od 1966 doktor (na Wydziale Łączności PG), w 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1992 profesor zwyczajny. Na Wydziale Elektroniki PG ([[WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki PG]]) był w latach 1969–1971 kierownikiem Zakładu Technologii Urządzeń Elektronicznych i dyrektorem Instytutu Radiokomunikacji, 1971–1972 – kierownikiem Zakładu Teletransmisji w Instytucie Technologii Elektronicznej, 1972–1975 – dziekanem Wydziału Elektroniki, 1975–1988 – dyrektorem Instytutu Telekomunikacji, 1982–1991 – kierownikiem Zakładu Teleelektroniki, 1987–1990 – ponownie dziekanem Wydziału Elektroniki, 1992–2006 – kierownikiem Katedry Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych. Pracował również w [[WYŻSZA SZKOŁA ZARZĄDZANIA| Wyższej Szkole Zarządzania w Gdańsku]] (od 22 XI 2018 Wyższa Szkoła Zdrowia) i w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. W 2015 odznaczony tytułem: Honorowy Profesor Emeritus PG.<br/><br/> | W latach 1955–2006 (do emerytury) pracownik PG, od 1966 doktor (na Wydziale Łączności PG), w 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1992 profesor zwyczajny. Na Wydziale Elektroniki PG ([[WYDZIAŁ ELEKTRONIKI, TELEKOMUNIKACJI I INFORMATYKI POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ| Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki PG]]) był w latach 1969–1971 kierownikiem Zakładu Technologii Urządzeń Elektronicznych i dyrektorem Instytutu Radiokomunikacji, 1971–1972 – kierownikiem Zakładu Teletransmisji w Instytucie Technologii Elektronicznej, 1972–1975 – dziekanem Wydziału Elektroniki, 1975–1988 – dyrektorem Instytutu Telekomunikacji, 1982–1991 – kierownikiem Zakładu Teleelektroniki, 1987–1990 – ponownie dziekanem Wydziału Elektroniki, 1992–2006 – kierownikiem Katedry Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych. Pracował również w [[WYŻSZA SZKOŁA ZARZĄDZANIA| Wyższej Szkole Zarządzania w Gdańsku]] (od 22 XI 2018 Wyższa Szkoła Zdrowia) i w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. W 2015 odznaczony tytułem: Honorowy Profesor Emeritus PG.<br/><br/> | ||
| − | |||
Redaktor „Przeglądu Telekomunikacyjnego”. Autor między innymi monografii ''Nowoczesne systemy teletransmisyjne'' (Warszawa 1976), prac na temat teletechniki, informatyki, współtwórca 20 patentów z dziedziny elektroniki, urządzeń telekomunikacyjnych, radiowych, na przykład tranzystorowego układu bezstykowego licznika rewersyjnego (1967). Zainicjował utworzenie pierwszego w Polsce Centralnego Programu Badań Podstawowych z nauk telekomunikacyjnych „Rozwój technik przekazywania informacji” i w latach 1986–1990 był jego kierownikiem.<br/><br/> | Redaktor „Przeglądu Telekomunikacyjnego”. Autor między innymi monografii ''Nowoczesne systemy teletransmisyjne'' (Warszawa 1976), prac na temat teletechniki, informatyki, współtwórca 20 patentów z dziedziny elektroniki, urządzeń telekomunikacyjnych, radiowych, na przykład tranzystorowego układu bezstykowego licznika rewersyjnego (1967). Zainicjował utworzenie pierwszego w Polsce Centralnego Programu Badań Podstawowych z nauk telekomunikacyjnych „Rozwój technik przekazywania informacji” i w latach 1986–1990 był jego kierownikiem.<br/><br/> | ||
| − | |||
Od 1991 członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, gdzie był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Sekcji Telekomunikacji, członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych. Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (w latach 2001–2003 przewodniczący), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE| Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]].<br/><br/> | Od 1991 członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, gdzie był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Sekcji Telekomunikacji, członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych. Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (w latach 2001–2003 przewodniczący), [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE| Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]].<br/><br/> | ||
| − | + | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Uhonorowany złotą odznaką Zasłużony Pracownik Łączności, złotą odznaką Zasłużony Pracownik Morza, Brązowym i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Stowarzyszenia Elektryków Polskich im. prof. Janusza Groszkowskiego.<br/><br/> | |
| − | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.<br/><br/> | + | |
| − | + | ||
Pochowany 14 I 2020 na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany 14 I 2020 na [[CMENTARZ SREBRZYSKO| cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:44, 31 sie 2021
MARIAN ZIENTALSKI (16 IX 1935 Kutno – 6 I 2020 Gdańsk), naukowiec, specjalista z teletransmisji, systemów telekomunikacyjnych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Konstantego i Marii z domu Szałkowskiej. W 1951 absolwent I Liceum im. gen. Henryka Dąbrowskiego w Kutnie. W Gdańsku od 1951. W 1957 ukończył studia wyższe na Wydziale Łączności PG, magister inżynier łączności.
W latach 1955–2006 (do emerytury) pracownik PG, od 1966 doktor (na Wydziale Łączności PG), w 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1992 profesor zwyczajny. Na Wydziale Elektroniki PG ( Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki PG) był w latach 1969–1971 kierownikiem Zakładu Technologii Urządzeń Elektronicznych i dyrektorem Instytutu Radiokomunikacji, 1971–1972 – kierownikiem Zakładu Teletransmisji w Instytucie Technologii Elektronicznej, 1972–1975 – dziekanem Wydziału Elektroniki, 1975–1988 – dyrektorem Instytutu Telekomunikacji, 1982–1991 – kierownikiem Zakładu Teleelektroniki, 1987–1990 – ponownie dziekanem Wydziału Elektroniki, 1992–2006 – kierownikiem Katedry Systemów i Sieci Telekomunikacyjnych. Pracował również w Wyższej Szkole Zarządzania w Gdańsku (od 22 XI 2018 Wyższa Szkoła Zdrowia) i w Uniwersytecie Technologiczno-Przyrodniczym im. Jana i Jędrzeja Śniadeckich w Bydgoszczy. W 2015 odznaczony tytułem: Honorowy Profesor Emeritus PG.
Redaktor „Przeglądu Telekomunikacyjnego”. Autor między innymi monografii Nowoczesne systemy teletransmisyjne (Warszawa 1976), prac na temat teletechniki, informatyki, współtwórca 20 patentów z dziedziny elektroniki, urządzeń telekomunikacyjnych, radiowych, na przykład tranzystorowego układu bezstykowego licznika rewersyjnego (1967). Zainicjował utworzenie pierwszego w Polsce Centralnego Programu Badań Podstawowych z nauk telekomunikacyjnych „Rozwój technik przekazywania informacji” i w latach 1986–1990 był jego kierownikiem.
Od 1991 członek Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji Polskiej Akademii Nauk, gdzie był wiceprzewodniczącym i przewodniczącym Sekcji Telekomunikacji, członek Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Naukowych. Członek Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Inżynierów Telekomunikacji (w latach 2001–2003 przewodniczący), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Medalem Komisji Edukacji Narodowej. Uhonorowany złotą odznaką Zasłużony Pracownik Łączności, złotą odznaką Zasłużony Pracownik Morza, Brązowym i Srebrnym Medalem za Zasługi dla Obronności Kraju, Medalem Stowarzyszenia Elektryków Polskich im. prof. Janusza Groszkowskiego.
Pochowany 14 I 2020 na cmentarzu Srebrzysko.
