LEDÓCHOWSKI ZYGMUNT, profesor Politechniki Gdańskiej
(wstawianie_ilustracji (16.09.2020)) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:Zygmunt_Ledóchowski.jpg|thumb|Zygmunt Ledóchowski]] | ||
| + | |||
'''ZYGMUNT LEDÓCHOWSKI''' (13 XI 1898 Warka – 15 IX 1965 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny chemii leków, chemioterapii. Syn felczera Karola Ledóchowskiego. Uczeń gimnazjum w Gostyninie i Warszawie. W 1918 roku uzyskał maturę w gimnazjum w Warszawie, w 1932 ukończył chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, równocześnie na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora w zakresie chemii i fizyki. Od 1918 do 1928 roku był nauczycielem w szkołach powszechnych pod Warszawą i w stolicy. W latach 1929–1934 i 1940–1944 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie (chemik w dziale chemii, kierownik Oddziału Specyfików Leczniczych), 1934–1939 w Okręgowej Izbie Kontroli w Warszawie, zajmując się nadzorem przemysłowych zakładów chemicznych. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej (AK), prowadził badania nad materiałami wybuchowymi dla AK. | '''ZYGMUNT LEDÓCHOWSKI''' (13 XI 1898 Warka – 15 IX 1965 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny chemii leków, chemioterapii. Syn felczera Karola Ledóchowskiego. Uczeń gimnazjum w Gostyninie i Warszawie. W 1918 roku uzyskał maturę w gimnazjum w Warszawie, w 1932 ukończył chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, równocześnie na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora w zakresie chemii i fizyki. Od 1918 do 1928 roku był nauczycielem w szkołach powszechnych pod Warszawą i w stolicy. W latach 1929–1934 i 1940–1944 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie (chemik w dziale chemii, kierownik Oddziału Specyfików Leczniczych), 1934–1939 w Okręgowej Izbie Kontroli w Warszawie, zajmując się nadzorem przemysłowych zakładów chemicznych. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej (AK), prowadził badania nad materiałami wybuchowymi dla AK. | ||
W latach 1945–1947 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Łodzi. Od 1945 do 1947 roku wykładał na Wydziale Lekarskim i Stomatologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1947 roku pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG), od 1947 profesor kontraktowy na Wydziale Chemicznym. Od 1948 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1962 został profesorem tytularnym. W latach 1947–1965 kierownik Katedry i Zakładu Technologii Środków Leczniczych, Technologii Środków Lekarskich, następnie Chemii i Technologii Leków na Wydziale Chemicznym PG. Od 1 V do 15 IX 1965 roku dziekan Wydziału Chemicznego PG. Dbał o nowoczesne wyposażenie laboratoriów i pracowni katedry, z jego inicjatywy zakupiono aparaturę pomiarową, w tym pierwszy na Wydziale Chemii spektrometr IR. <br/><br/> | W latach 1945–1947 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Łodzi. Od 1945 do 1947 roku wykładał na Wydziale Lekarskim i Stomatologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1947 roku pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] (PG), od 1947 profesor kontraktowy na Wydziale Chemicznym. Od 1948 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1962 został profesorem tytularnym. W latach 1947–1965 kierownik Katedry i Zakładu Technologii Środków Leczniczych, Technologii Środków Lekarskich, następnie Chemii i Technologii Leków na Wydziale Chemicznym PG. Od 1 V do 15 IX 1965 roku dziekan Wydziału Chemicznego PG. Dbał o nowoczesne wyposażenie laboratoriów i pracowni katedry, z jego inicjatywy zakupiono aparaturę pomiarową, w tym pierwszy na Wydziale Chemii spektrometr IR. <br/><br/> | ||
Wersja z 11:48, 16 wrz 2020
ZYGMUNT LEDÓCHOWSKI (13 XI 1898 Warka – 15 IX 1965 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny chemii leków, chemioterapii. Syn felczera Karola Ledóchowskiego. Uczeń gimnazjum w Gostyninie i Warszawie. W 1918 roku uzyskał maturę w gimnazjum w Warszawie, w 1932 ukończył chemię na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Warszawskiego, równocześnie na tej samej uczelni uzyskał stopień doktora w zakresie chemii i fizyki. Od 1918 do 1928 roku był nauczycielem w szkołach powszechnych pod Warszawą i w stolicy. W latach 1929–1934 i 1940–1944 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Warszawie (chemik w dziale chemii, kierownik Oddziału Specyfików Leczniczych), 1934–1939 w Okręgowej Izbie Kontroli w Warszawie, zajmując się nadzorem przemysłowych zakładów chemicznych. W czasie II wojny światowej żołnierz Armii Krajowej (AK), prowadził badania nad materiałami wybuchowymi dla AK.
W latach 1945–1947 pracował w Państwowym Zakładzie Higieny w Łodzi. Od 1945 do 1947 roku wykładał na Wydziale Lekarskim i Stomatologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. Od 1947 roku pracownik Politechniki Gdańskiej (PG), od 1947 profesor kontraktowy na Wydziale Chemicznym. Od 1948 pracował na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1962 został profesorem tytularnym. W latach 1947–1965 kierownik Katedry i Zakładu Technologii Środków Leczniczych, Technologii Środków Lekarskich, następnie Chemii i Technologii Leków na Wydziale Chemicznym PG. Od 1 V do 15 IX 1965 roku dziekan Wydziału Chemicznego PG. Dbał o nowoczesne wyposażenie laboratoriów i pracowni katedry, z jego inicjatywy zakupiono aparaturę pomiarową, w tym pierwszy na Wydziale Chemii spektrometr IR.
Prowadził badania między innymi nad lekami przeciw gruźlicy. Pod jego kierunkiem opracowano pierwszy polski lek przeciwnowotworowy, pochodną akrydyny – Ledakrin (nazwa nawiązuje do nazwiska Lechóchowskiego, podkreślając jego zasługi), który został zarejestrowany w 1974 roku (nazwa międzynarodowa Nitracrine). Pośmiertnie otrzymał zespołową nagrodę państwową I stopnia (1966). Jego liczne wynalazki zostały opatentowane w Polsce, USA, ZSRR, Francji i Japonii.
Członek między innymi Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Komitetu Chemii i Technologii Organicznej Polskiej Akademii Nauk (PAN), Rady Naukowej Instytutu Farmaceutycznego w Warszawie. W latach 1949–1950 i 1957–1958 przewodniczący Gdańskiego Oddziału Polskiego Towarzystwa Chemicznego. Współpracował z Komitetem Nauk Chemicznych PAN, Polskim Towarzystwem Chemicznym, Instytutem Onkologii w Warszawie i oddziałem w Gliwicach (obecnie Centrum Onkologii Instytutu im. Marii Skłodowskiej-Curie).
Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Patron ulicy w Warce. Pochowany na tamtejszym cmentarzu.
