DOBOSZ-KINASZEWSKA HENRYKA, reporterka
(uzupełnienie L.M.(29.05.2020)) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''HENRYKA DOBOSZ-KINASZEWSKA''' (ur. 16 IV 1940 Kolano, województwo lubelskie), reporterka. W 1962 roku absolwentka polonistyki na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, absolwentka zaocznego Studium Dziennikarskiego przy Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (SDP). W latach 1962–1964 redaktorka Działu Literatury Pięknej w Wydawnictwie Lubelskim; 1964–1966 dziennikarka w „Gazecie Zielonogórskiej”, 1967–1975 publicystka, kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku „Nadodrze” w Zielonej Górze.<br/><br/> | '''HENRYKA DOBOSZ-KINASZEWSKA''' (ur. 16 IV 1940 Kolano, województwo lubelskie), reporterka. W 1962 roku absolwentka polonistyki na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, absolwentka zaocznego Studium Dziennikarskiego przy Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (SDP). W latach 1962–1964 redaktorka Działu Literatury Pięknej w Wydawnictwie Lubelskim; 1964–1966 dziennikarka w „Gazecie Zielonogórskiej”, 1967–1975 publicystka, kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku „Nadodrze” w Zielonej Górze.<br/><br/> | ||
W latach 1975–1978 publicystka [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]; 1979–1981 „Tygodnika Kulturalnego”, w 1981 kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku [[SAMORZĄDNOŚĆ | „Samorządność”]]. Uczestniczka strajku w sierpniu 1980 w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], sygnatariuszka oświadczenia polskich dziennikarzy wspierających strajk stoczniowców. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] stała współpracowniczka prasy podziemnej, m.in. [[PRZEGLĄD POLITYCZNY | „Przeglądu Politycznego”]], „Przekazu”, [[PODPUNKT | „Podpunktu”]] oraz czasopism katolickich [[GWIAZDA MORZA | „Gwiazdy Morza”]], „W Drodze”. Współredaktorka i współorganizatorka publikacji książkowych: ''Wiązania'', ''Grudzień 70'', ''Dojrzewanie'', powstałych w niezależnym środowisku twórczym przy Duszpasterstwie Akademickim oo. dominikanów. Po roku 1989 w zespole redakcyjnym [[TYGODNIK GDAŃSKI | „Tygodnika Gdańskiego”]], następnie współorganizatorka i kierowniczka działu kultury w [[GAZETA GDAŃSKA (II) | „Gazecie Gdańskiej”]].<br/><br/> | W latach 1975–1978 publicystka [[GŁOS WYBRZEŻA | „Głosu Wybrzeża”]]; 1979–1981 „Tygodnika Kulturalnego”, w 1981 kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku [[SAMORZĄDNOŚĆ | „Samorządność”]]. Uczestniczka strajku w sierpniu 1980 w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], sygnatariuszka oświadczenia polskich dziennikarzy wspierających strajk stoczniowców. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] stała współpracowniczka prasy podziemnej, m.in. [[PRZEGLĄD POLITYCZNY | „Przeglądu Politycznego”]], „Przekazu”, [[PODPUNKT | „Podpunktu”]] oraz czasopism katolickich [[GWIAZDA MORZA | „Gwiazdy Morza”]], „W Drodze”. Współredaktorka i współorganizatorka publikacji książkowych: ''Wiązania'', ''Grudzień 70'', ''Dojrzewanie'', powstałych w niezależnym środowisku twórczym przy Duszpasterstwie Akademickim oo. dominikanów. Po roku 1989 w zespole redakcyjnym [[TYGODNIK GDAŃSKI | „Tygodnika Gdańskiego”]], następnie współorganizatorka i kierowniczka działu kultury w [[GAZETA GDAŃSKA (II) | „Gazecie Gdańskiej”]].<br/><br/> | ||
| − | W latach dziewięćdziesiątych w [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK | Telewizji Polskiej Gdańsk]] zrealizowała cykl rozmów z wybitnymi osobistościami kultury pt. „Szkice do portretu”. Autorka filmów dokumentalnych miedzy innymi o Adamie Zagajewskim (1992), Stanisławie Barańczaku (1993), Franciszce Cegielskiej (2005) i Lechu Bądkowskim (2007). Współautorka (z Adamem Kinaszewskim) siedmioodcinkowego cyklu „Warszawa – pejzaż z Singerem” (1999) oraz filmu ''I to wszystko zamienia się w taniec'' (2009) – oba obrazy poświęcone polskim Żydom w okresie międzywojennym. Z Oskarem Piotrem Martinem wyreżyserowała film dokumentalny | + | W latach dziewięćdziesiątych w [[TELEWIZJA POLSKA GDAŃSK | Telewizji Polskiej Gdańsk]] zrealizowała cykl rozmów z wybitnymi osobistościami kultury pt. „Szkice do portretu”. Autorka filmów dokumentalnych miedzy innymi o Adamie Zagajewskim (1992), Stanisławie Barańczaku (1993), Franciszce Cegielskiej (2005) i [[BĄDKOWSKI LECH| Lechu Bądkowskim]] (2007). Współautorka (z [[KINASZEWSKI ADAM| Adamem Kinaszewskim]]) siedmioodcinkowego cyklu „Warszawa – pejzaż z Singerem” (1999) oraz filmu ''I to wszystko zamienia się w taniec'' (2009) – oba obrazy poświęcone polskim Żydom w okresie międzywojennym. Z Oskarem Piotrem Martinem wyreżyserowała film dokumentalny |
„Czarni” (2017), ukazujący działalność animatorów Centrum św. Jana, księdza [[NIEDAŁTOWSKI KRZYSZTOF| Krzysztofa Niedałtowskiego]] i [[UGWU LARRY OKEY | Larrego Okey Ugwu]].<br/><br/> | „Czarni” (2017), ukazujący działalność animatorów Centrum św. Jana, księdza [[NIEDAŁTOWSKI KRZYSZTOF| Krzysztofa Niedałtowskiego]] i [[UGWU LARRY OKEY | Larrego Okey Ugwu]].<br/><br/> | ||
| − | Laureatka między innymi w latach 1969 i 1972 – I i II nagrody Klubu Publicystów Kulturalnych SDP, II nagrody w konkursie tygodnika „Polityka” pt. „Robotnicy lat 80-tych”, w 1978 – II nagrody w konkursie na reportaż literacki tygodnika [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]]. Odznaczona Medalem Solidarności, w 2007 [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]] (za działalność publicystyczną, udział w strajkach sierpniowych, realizację filmów o ich uczestnikach). W 1973 roku uhonorowana tytułem Zasłużony Działacz Kultury. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Laureatka między innymi w latach 1969 i 1972 – I i II nagrody Klubu Publicystów Kulturalnych SDP, II nagrody w konkursie tygodnika „Polityka” pt. „Robotnicy lat 80-tych”, w 1978 – II nagrody w konkursie na reportaż literacki tygodnika [[CZAS. Tygodnik Społeczny | „Czas”]]. Odznaczona Medalem Solidarności, w 2007 [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]] (za działalność publicystyczną, udział w strajkach sierpniowych, realizację filmów o ich uczestnikach). W 1973 roku uhonorowana tytułem Zasłużony Działacz Kultury. <br /><br /> |
| + | Żona Adama Kinaszewskiego, matka Pauliny (ur. 24 VII 1976), aktorki, wokalistki, skrzypaczki i pedagoga. {{author: JRD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:59, 29 maj 2020
HENRYKA DOBOSZ-KINASZEWSKA (ur. 16 IV 1940 Kolano, województwo lubelskie), reporterka. W 1962 roku absolwentka polonistyki na Uniwersytecie im. Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, absolwentka zaocznego Studium Dziennikarskiego przy Stowarzyszeniu Dziennikarzy Polskich (SDP). W latach 1962–1964 redaktorka Działu Literatury Pięknej w Wydawnictwie Lubelskim; 1964–1966 dziennikarka w „Gazecie Zielonogórskiej”, 1967–1975 publicystka, kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku „Nadodrze” w Zielonej Górze.
W latach 1975–1978 publicystka „Głosu Wybrzeża”; 1979–1981 „Tygodnika Kulturalnego”, w 1981 kierowniczka działu kulturalnego w tygodniku „Samorządność”. Uczestniczka strajku w sierpniu 1980 w Stoczni Gdańskiej, sygnatariuszka oświadczenia polskich dziennikarzy wspierających strajk stoczniowców. W stanie wojennym stała współpracowniczka prasy podziemnej, m.in. „Przeglądu Politycznego”, „Przekazu”, „Podpunktu” oraz czasopism katolickich „Gwiazdy Morza”, „W Drodze”. Współredaktorka i współorganizatorka publikacji książkowych: Wiązania, Grudzień 70, Dojrzewanie, powstałych w niezależnym środowisku twórczym przy Duszpasterstwie Akademickim oo. dominikanów. Po roku 1989 w zespole redakcyjnym „Tygodnika Gdańskiego”, następnie współorganizatorka i kierowniczka działu kultury w „Gazecie Gdańskiej”.
W latach dziewięćdziesiątych w Telewizji Polskiej Gdańsk zrealizowała cykl rozmów z wybitnymi osobistościami kultury pt. „Szkice do portretu”. Autorka filmów dokumentalnych miedzy innymi o Adamie Zagajewskim (1992), Stanisławie Barańczaku (1993), Franciszce Cegielskiej (2005) i Lechu Bądkowskim (2007). Współautorka (z Adamem Kinaszewskim) siedmioodcinkowego cyklu „Warszawa – pejzaż z Singerem” (1999) oraz filmu I to wszystko zamienia się w taniec (2009) – oba obrazy poświęcone polskim Żydom w okresie międzywojennym. Z Oskarem Piotrem Martinem wyreżyserowała film dokumentalny
„Czarni” (2017), ukazujący działalność animatorów Centrum św. Jana, księdza Krzysztofa Niedałtowskiego i Larrego Okey Ugwu.
Laureatka między innymi w latach 1969 i 1972 – I i II nagrody Klubu Publicystów Kulturalnych SDP, II nagrody w konkursie tygodnika „Polityka” pt. „Robotnicy lat 80-tych”, w 1978 – II nagrody w konkursie na reportaż literacki tygodnika „Czas”. Odznaczona Medalem Solidarności, w 2007 Medalem Księcia Mściwoja II (za działalność publicystyczną, udział w strajkach sierpniowych, realizację filmów o ich uczestnikach). W 1973 roku uhonorowana tytułem Zasłużony Działacz Kultury.
Żona Adama Kinaszewskiego, matka Pauliny (ur. 24 VII 1976), aktorki, wokalistki, skrzypaczki i pedagoga.
