BOROMEUSZKI
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi.<br/><br/> | '''BOROMEUSZKI''', Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi.<br/><br/> | ||
| − | W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od roku 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa ([[ROSOŁKIEWICZ STANISŁAW KOSTKA | Stanisław Kostka Rosołkiewicz]]) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna [[DWÓR UPHAGENA (Dolne Miasto) | dwór Uphagenów przy Schleusengasse]] 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 [[SZPITAL | + | W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od roku 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa ([[ROSOŁKIEWICZ STANISŁAW KOSTKA | Stanisław Kostka Rosołkiewicz]]) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna [[DWÓR UPHAGENA (Dolne Miasto) | dwór Uphagenów przy Schleusengasse]] 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | szpitala Najświętszej Marii Panny]], z kaplicą na parterze.<br/><br/> |
Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców [[DOLNE MIASTO | Dolnego Miasta]]. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego [[REDNER LEO | Leo Rednera]] (1828–1898). <br/><br/> | Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców [[DOLNE MIASTO | Dolnego Miasta]]. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego [[REDNER LEO | Leo Rednera]] (1828–1898). <br/><br/> | ||
Obecnie pełni funkcję parafialnego [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny]]. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA DZIEWCZĄT | dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt]]), szkołę pielęgniarską, w roku 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w roku 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]] ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców]]). Po odebraniu im w roku 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | Obecnie pełni funkcję parafialnego [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny]]. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA DZIEWCZĄT | dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt]]), szkołę pielęgniarską, w roku 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w roku 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na [[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]] ([[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców]]). Po odebraniu im w roku 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 09:36, 18 paź 2019
BOROMEUSZKI, Zgromadzenie Sióstr Miłosierdzia św. Karola Boromeusza, zakonne, o tzw. ślubach prostych, założone w Lotaryngii (Francja) w roku 1652, zatwierdzone przez lokalnego biskupa w 1663, oparte na regule św. Augustyna. Głównym zajęciem jest opieka nad ubogimi chorymi.
W XIX wieku utworzyły autonomiczną kongregację niemiecką, 13 XI 1852 trzy siostry z przełożoną Xaverią Höfer (1824–1857) przybyły z Trewiru do Gdańska, gdzie z inicjatywy działającego od roku 1848 gdańskiego oddziału ogólnoniemieckiego katolickiego Towarzystwa św. Piusa ( Stanisław Kostka Rosołkiewicz) otrzymały nabyty przez gdańskiego kupca Johanna Gottfrieda Kuhna dwór Uphagenów przy Schleusengasse 9/10 (ul. Śluza, obecnie odcinek tej ulicy nosi nazwę ul. Kieturakisa), róg Weidengasse (ul. Łąkowa), adaptując ją na otwarty w roku 1853 szpitala Najświętszej Marii Panny, z kaplicą na parterze.
Po rozbudowie szpitala, w latach 1857–1860 wybudowano (przy ob. ul. Łąkowej 34) małą kaplicę Niepokalanego Serca Marii (8 × 18 m, dla 50 osób), z ołtarzem i organami, poświęconą 4 II 1862. W roku 1894 rozbudowana przez firmę Johanna Emila Herzoga (1848–1923) dla 500 osób, obok sióstr i pacjentów także mieszkańców Dolnego Miasta. Konsekrowana 20 XII 1894 przez biskupa chełmińskiego Leo Rednera (1828–1898).
Obecnie pełni funkcję parafialnego kościoła Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Marii Panny. Kapelanami domu zakonnego, szpitala oraz kaplicy byli gdańscy kapłani, przeważnie wikariusze jednego z miejscowych kościołów. Przy szpitalu umieszczono sierociniec dla dziewcząt ( dom dziecka / katolicki sierociniec dla dziewcząt), szkołę pielęgniarską, w roku 1905 powstała w ogrodzie grota z figurą Matki Boskiej, wzorowana na grocie z Lourdes. Klasztor mieścił się na piętrze łącznika pomiędzy dawnym dworem Uphagenów a kaplicą. Podczas rozbudowy szpitala w roku 1911 powstał zastrzeżony dla zakonnej klauzury dziedziniec wewnętrzny. Szpital stanowił również bazę dla miejscowego Caritasu. W szpitalu, sierocińcu i szkole pracowało 10, 12, później nawet 38 sióstr zakonnych. W latach 90. XIX wieku objęły opieką sierociniec dla chłopców na Starych Szkotach ( dom dziecka / katolicki sierociniec dla chłopców). Po odebraniu im w roku 1945 szpitali i sierocińców boromeuszki powróciły do Niemiec.
