CIEŚLAK EDMUND, historyk, profesor
m |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''EDMUND CIEŚLAK''' (7 XI 1922 Toruń – 19 IX 2007 Gdańsk), naukowiec, historyk. W roku 1939 zdał tzw. małą maturę w gimnazjum w Toruniu, podczas II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe. Maturę zdał w Polskim Liceum im. Cypriana Norwida Willard-de-Lans pod Grenoble, w latach 1946–1948 studiował prawo na uniwersytecie w Lille. W Polsce od roku 1948, ukończył prawo (1949) na uniwersytecie w Toruniu, gdzie pracował do 1953. Od 1950 doktor, od 1953 docent.<br/><br/> | '''EDMUND CIEŚLAK''' (7 XI 1922 Toruń – 19 IX 2007 Gdańsk), naukowiec, historyk. W roku 1939 zdał tzw. małą maturę w gimnazjum w Toruniu, podczas II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe. Maturę zdał w Polskim Liceum im. Cypriana Norwida Willard-de-Lans pod Grenoble, w latach 1946–1948 studiował prawo na uniwersytecie w Lille. W Polsce od roku 1948, ukończył prawo (1949) na uniwersytecie w Toruniu, gdzie pracował do 1953. Od 1950 doktor, od 1953 docent.<br/><br/> | ||
Od roku 1953 pracownik Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk (IH PAN), początkowo w pracowni w Toruniu, od października 1954 w Gdańsku, w Pracowni Zakładu Historii Pomorza IH PAN. Od 1 I 1955 do 31 XII 1992 (emerytura) kierownik gdańskiej placówki. Od roku 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. Pracował w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (w latach 1960–1962 dziekan Wydziału Humanistycznego) oraz na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). Specjalista z historii strefy bałtyckiej, obejmował badaniami okres od XV do XVIII wieku. Członek Polskiej Akademii Umiejętności, w 1961 otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska za całokształt dokonań naukowych, w 1971 nagrodę przewodniczącego Prezydium WRN w dziedzinie upowszechniania kultury, w 1993 laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza ([[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | nagrody miasta Gdańska]]), w 1995 doktor honoris causa UG.<br/><br/> | Od roku 1953 pracownik Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk (IH PAN), początkowo w pracowni w Toruniu, od października 1954 w Gdańsku, w Pracowni Zakładu Historii Pomorza IH PAN. Od 1 I 1955 do 31 XII 1992 (emerytura) kierownik gdańskiej placówki. Od roku 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. Pracował w [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] (w latach 1960–1962 dziekan Wydziału Humanistycznego) oraz na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). Specjalista z historii strefy bałtyckiej, obejmował badaniami okres od XV do XVIII wieku. Członek Polskiej Akademii Umiejętności, w 1961 otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska za całokształt dokonań naukowych, w 1971 nagrodę przewodniczącego Prezydium WRN w dziedzinie upowszechniania kultury, w 1993 laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza ([[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | nagrody miasta Gdańska]]), w 1995 doktor honoris causa UG.<br/><br/> | ||
| − | Redaktor naukowy przygotowywanej od 1966 ''Historii Gdańska'' (5 tomów, 1978 i następne), największego dotychczas zarysu dziejów miasta. Autor wielu nowatorskich rozpraw historycznych. Współautor (z [[BIERNAT CZESŁAW | Czesławem Biernatem]]) popularnego zarysu ''Dzieje Gdańska'' (1969, wyd. 2: 1975, wyd. w języku angielskim: 1988). Autor m.in. prac ''Miasto wierne Rzeczypospolitej. Szkice gdańskie XVII–XVIII w.'' (1959), ''Walki ustrojowe w Gdańsku i Toruniu oraz niektórych miastach hanzeatyckich w XV w.'' (1960), ''Walki społeczno-polityczne w Gdańsku w drugiej połowie XVII wieku'' (1962), ''Konflikty polityczne i społeczne w Gdańsku w połowie XVIII w.'' (1972), ''W obronie króla Stanisława Leszczyńskiego'' (1986), ''Stanisław Leszczyński'' (1994), ''Francuska placówka konsularna w Gdańsku w XVIII wieku'' (1999). Od 1957 roku członek PZPR, od 23 III 1973 przewodniczący Komitetu Wojewódzkiego Frontu Jedności Narodu. Pochowany na [[ | + | Redaktor naukowy przygotowywanej od 1966 ''Historii Gdańska'' (5 tomów, 1978 i następne), największego dotychczas zarysu dziejów miasta. Autor wielu nowatorskich rozpraw historycznych. Współautor (z [[BIERNAT CZESŁAW | Czesławem Biernatem]]) popularnego zarysu ''Dzieje Gdańska'' (1969, wyd. 2: 1975, wyd. w języku angielskim: 1988). Autor m.in. prac ''Miasto wierne Rzeczypospolitej. Szkice gdańskie XVII–XVIII w.'' (1959), ''Walki ustrojowe w Gdańsku i Toruniu oraz niektórych miastach hanzeatyckich w XV w.'' (1960), ''Walki społeczno-polityczne w Gdańsku w drugiej połowie XVII wieku'' (1962), ''Konflikty polityczne i społeczne w Gdańsku w połowie XVIII w.'' (1972), ''W obronie króla Stanisława Leszczyńskiego'' (1986), ''Stanisław Leszczyński'' (1994), ''Francuska placówka konsularna w Gdańsku w XVIII wieku'' (1999). Od 1957 roku członek PZPR, od 23 III 1973 przewodniczący Komitetu Wojewódzkiego Frontu Jedności Narodu. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 20:04, 4 paź 2019
EDMUND CIEŚLAK (7 XI 1922 Toruń – 19 IX 2007 Gdańsk), naukowiec, historyk. W roku 1939 zdał tzw. małą maturę w gimnazjum w Toruniu, podczas II wojny światowej wywieziony na roboty przymusowe. Maturę zdał w Polskim Liceum im. Cypriana Norwida Willard-de-Lans pod Grenoble, w latach 1946–1948 studiował prawo na uniwersytecie w Lille. W Polsce od roku 1948, ukończył prawo (1949) na uniwersytecie w Toruniu, gdzie pracował do 1953. Od 1950 doktor, od 1953 docent.
Od roku 1953 pracownik Instytutu Historii Polskiej Akademii Nauk (IH PAN), początkowo w pracowni w Toruniu, od października 1954 w Gdańsku, w Pracowni Zakładu Historii Pomorza IH PAN. Od 1 I 1955 do 31 XII 1992 (emerytura) kierownik gdańskiej placówki. Od roku 1963 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. Pracował w Wyższej Szkole Pedagogicznej (w latach 1960–1962 dziekan Wydziału Humanistycznego) oraz na Uniwersytecie Gdańskim (UG). Specjalista z historii strefy bałtyckiej, obejmował badaniami okres od XV do XVIII wieku. Członek Polskiej Akademii Umiejętności, w 1961 otrzymał Nagrodę Naukową Miasta Gdańska za całokształt dokonań naukowych, w 1971 nagrodę przewodniczącego Prezydium WRN w dziedzinie upowszechniania kultury, w 1993 laureat Nagrody Naukowej Miasta Gdańska im. Jana Heweliusza ( nagrody miasta Gdańska), w 1995 doktor honoris causa UG.
Redaktor naukowy przygotowywanej od 1966 Historii Gdańska (5 tomów, 1978 i następne), największego dotychczas zarysu dziejów miasta. Autor wielu nowatorskich rozpraw historycznych. Współautor (z Czesławem Biernatem) popularnego zarysu Dzieje Gdańska (1969, wyd. 2: 1975, wyd. w języku angielskim: 1988). Autor m.in. prac Miasto wierne Rzeczypospolitej. Szkice gdańskie XVII–XVIII w. (1959), Walki ustrojowe w Gdańsku i Toruniu oraz niektórych miastach hanzeatyckich w XV w. (1960), Walki społeczno-polityczne w Gdańsku w drugiej połowie XVII wieku (1962), Konflikty polityczne i społeczne w Gdańsku w połowie XVIII w. (1972), W obronie króla Stanisława Leszczyńskiego (1986), Stanisław Leszczyński (1994), Francuska placówka konsularna w Gdańsku w XVIII wieku (1999). Od 1957 roku członek PZPR, od 23 III 1973 przewodniczący Komitetu Wojewódzkiego Frontu Jedności Narodu. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
