BUKOWSKI ANDRZEJ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''ANDRZEJ BUKOWSKI''' (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Syn rolnika Leona i Anny z domu Gołuńska. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, w latach 1931-1932 odbył ochotniczą służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia.<br/><br/> | '''ANDRZEJ BUKOWSKI''' (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Syn rolnika Leona i Anny z domu Gołuńska. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, w latach 1931-1932 odbył ochotniczą służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia.<br/><br/> | ||
| − | W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w | + | W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w Brunszwiku (Braunschweig), Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 roku pracownik naukowy w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] w Toruniu, w 1948 (po przeniesieniu siedziby Instytutu) przeniósł się do Gdańska. Od 1950 pracownik [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkoły Pedagogicznej]] (WSP) i równolegle, w latach 1953–1959, na uniwersytecie w Toruniu. Od 1948 doktor, 1955 docent, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W latach 1956–1962 rektor WSP. Od 1953 członek PZPR, między innymi delegat na III Zjazd Partii w 1959, w latach 1962–1966 członek [[POLSKA ZJEDNOCZONA PARTIA ROBOTNICZA. KOMITET WOJEWÓDZKI | KW PZPR w Gdańsku]]. W 1956 należał do założycieli [[ZRZESZENIE KASZUBSKO-POMORSKIE | Zrzeszenia Kaszubskiego]].<br/><br/> |
W 1957 zainicjował i doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Na UG, w Instytucie Filologii Polskiej, zorganizował i był kierownikiem Zakładu Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX wieku. W 1958–1991 redaktor [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]], od 1977 członek honorowy [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Był współzałożycielem Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1977).<br/><br/> | W 1957 zainicjował i doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG). Na UG, w Instytucie Filologii Polskiej, zorganizował i był kierownikiem Zakładu Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX wieku. W 1958–1991 redaktor [[ROCZNIK GDAŃSKI | „Rocznika Gdańskiego”]], od 1977 członek honorowy [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Był współzałożycielem Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1977).<br/><br/> | ||
| − | Autor | + | Autor między innymi monografii: ''Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej'' (1950), ''Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim'' (1989), pisał między innymi o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wschodnim w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomorskich, ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomorskim w latach 1850–1870, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wschodniego w XIX i XX wieku, życiu kulturalnym i literackim międzywojennej Gdyni i [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], literaturze gdańskiej po roku 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, [[SĘDZICKI FRANCISZEK | Franciszka Sędzickiego]]. W roku 1958 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1997 Krzyżem Komandorskim OOP. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Jego imię nosi jedna z sal Wydziału Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55.<br/><br/> |
Żonaty był od 1934 roku z Ewą z domu Drachowską (zm. 1975), ojciec ekonomisty Andrzeja, socjologa i dziennikarza Jacka, oraz Miłosławy, pracowniczki UG. | Żonaty był od 1934 roku z Ewą z domu Drachowską (zm. 1975), ojciec ekonomisty Andrzeja, socjologa i dziennikarza Jacka, oraz Miłosławy, pracowniczki UG. | ||
{{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | {{author: EK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 09:41, 30 wrz 2019
ANDRZEJ BUKOWSKI (30 XI 1911 Stare Polaszki koło Kościerzyny – 14 II 1997 Gdańsk), naukowiec. Syn rolnika Leona i Anny z domu Gołuńska. Po maturze w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Kościerzynie, w latach 1931-1932 odbył ochotniczą służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1932 podchorąży rezerwy, w 1934 podporucznik. W latach 1932–1936 studiował polonistykę na uniwersytecie w Poznaniu. Od 1936 pracował w toruńskiej bibliotece Książnica Miejska, w latach 1937–1938 redaktor naczelny „Teki Pomorskiej”; współpracował z Rozgłośnią Pomorską Polskiego Radia.
W 1939 jako oficer rezerwy brał udział w obronie Warszawy, w latach 1939–1945 w obozach jenieckich w Brunszwiku (Braunschweig), Woldenbergu (Dobiegniew) i Murnau. Od lipca 1945 roku pracownik naukowy w Instytucie Bałtyckim w Toruniu, w 1948 (po przeniesieniu siedziby Instytutu) przeniósł się do Gdańska. Od 1950 pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) i równolegle, w latach 1953–1959, na uniwersytecie w Toruniu. Od 1948 doktor, 1955 docent, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1982 profesor zwyczajny. W latach 1956–1962 rektor WSP. Od 1953 członek PZPR, między innymi delegat na III Zjazd Partii w 1959, w latach 1962–1966 członek KW PZPR w Gdańsku. W 1956 należał do założycieli Zrzeszenia Kaszubskiego.
W 1957 zainicjował i doprowadził do powstania komitetu organizacyjnego Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Na UG, w Instytucie Filologii Polskiej, zorganizował i był kierownikiem Zakładu Historii Literatury i Kultury Pomorza XIX i XX wieku. W 1958–1991 redaktor „Rocznika Gdańskiego”, od 1977 członek honorowy Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Był współzałożycielem Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1977).
Autor między innymi monografii: Regionalizm kaszubski: ruch naukowy, literacki i kulturalny. Zarys monografii historycznej (1950), Waplewo – zapomniana placówka kultury polskiej na Pomorzu Nadwiślańskim (1989), pisał między innymi o kulcie Adama Mickiewicza na Pomorzu Wschodnim w powstaniu styczniowym, pamiętnikarzach pomorskich, ideałach pozytywistycznych w piśmiennictwie pomorskim w latach 1850–1870, o Józefie Wybickim, Janie III Sobieskim i odsieczy wiedeńskiej w literaturze Pomorza Wschodniego w XIX i XX wieku, życiu kulturalnym i literackim międzywojennej Gdyni i II Wolnym Mieście Gdańsku, literaturze gdańskiej po roku 1945, twórczości Floriana Ceynowy, Aleksandra Majkowskiego, Jana Karnowskiego, Leona Heykego, Franciszka Sędzickiego. W roku 1958 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1997 Krzyżem Komandorskim OOP. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Jego imię nosi jedna z sal Wydziału Filologicznego UG przy ul. Wita Stwosza 55.
Żonaty był od 1934 roku z Ewą z domu Drachowską (zm. 1975), ojciec ekonomisty Andrzeja, socjologa i dziennikarza Jacka, oraz Miłosławy, pracowniczki UG.
