URBANOWICZ WITOLD JAN, profesor Politechniki Gdańskiej
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File:Urbanowicz Witold.JPG|thumb|Witold Urbanowicz]] | [[File:Urbanowicz Witold.JPG|thumb|Witold Urbanowicz]] | ||
| − | '''WITOLD JAN URBANOWICZ''' (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych. Po maturze uzyskanej w Zgierzu, w latach 1925–1937 studiował na Wydziale Budownictwa Okrętowego [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], z przerwami na odbycie służby wojskowej w polskiej Marynarce Wojennej (odbył pięć rejsów na ORP „Wildze”) i finansowanych przez marynarkę staży w stoczniach francuskich ( | + | |
| + | '''WITOLD JAN URBANOWICZ''' (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych. Po maturze uzyskanej w Zgierzu, w latach 1925–1937 studiował na Wydziale Budownictwa Okrętowego [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], z przerwami na odbycie służby wojskowej w polskiej Marynarce Wojennej (odbył pięć rejsów na ORP „Wildze”) i finansowanych przez marynarkę staży w stoczniach francuskich (między innymi w 1934 roku był w St. Nazaire przy budowie transatlantyku „Normandia”, w 1935 w Hawrze przy budowie polskiego stawiacza min ORP „Gryf”). Pracował następnie w Gdyni, w przedsiębiorstwach armatorskich Żegluga Polska i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA; jako referent do spraw nowego tonażu opiniował zakupy, brał udział w tworzeniu pierwszych polskich projektów statków towarowych i pasażerskich (motorowca pasażersko-towarowego „Warszawa II”). <br/><br/> | ||
| + | W 1939 roku brał udział w obronie Helu, następnie, przebywając w Generalnej Guberni, od 1942 był żołnierzem Armii Krajowej (w strukturach „Alfy” – Wydział Marynarki Wojennej), walczył w powstaniu warszawskim. Po II wojnie światowej organizował przemysł okrętowy na Wybrzeżu. Kierował grupą stoczniową [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupy Operacyjnej]], która w 1945 zabezpieczała majątek stoczni. W latach 1945–1950 był dyrektorem technicznym, następnie naczelnym [[ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]. Przeforsował projekt budowy statków dla polskiej floty w polskich stoczniach, bez zagranicznych zamówień. W 1950 roku organizował Morski Instytut Techniczny ([[INSTYTUT MORSKI | Instytut Morski]]). Pracował także na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG), gdzie od 1966 był profesorem tytularnym (profesor magister inżynier) i gdzie zainicjował nową dyscypliny naukową: architekturę okrętów. W 1991 roku został doktorem honoris causa PG. Autor książek, między innymi ''Jak powstaje statek'' (1952), ''Architektura okrętów'' (1959, wydanie zmienione: 1965), ''Transatlantyki: zarys ich dziejów i techniki'' (1977). <br/><br/> | ||
| + | W latach 1945–1970 mieszkał w Gdańsku, następnie w Gdyni. {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:09, 16 wrz 2019
WITOLD JAN URBANOWICZ (27 III 1905 Baku – 11 VIII 1998 Gdynia), inżynier budowy kadłubów okrętowych. Po maturze uzyskanej w Zgierzu, w latach 1925–1937 studiował na Wydziale Budownictwa Okrętowego Technische Hochschule Danzig, z przerwami na odbycie służby wojskowej w polskiej Marynarce Wojennej (odbył pięć rejsów na ORP „Wildze”) i finansowanych przez marynarkę staży w stoczniach francuskich (między innymi w 1934 roku był w St. Nazaire przy budowie transatlantyku „Normandia”, w 1935 w Hawrze przy budowie polskiego stawiacza min ORP „Gryf”). Pracował następnie w Gdyni, w przedsiębiorstwach armatorskich Żegluga Polska i Polsko-Brytyjskim Towarzystwie Okrętowym „Polbryt” SA; jako referent do spraw nowego tonażu opiniował zakupy, brał udział w tworzeniu pierwszych polskich projektów statków towarowych i pasażerskich (motorowca pasażersko-towarowego „Warszawa II”).
W 1939 roku brał udział w obronie Helu, następnie, przebywając w Generalnej Guberni, od 1942 był żołnierzem Armii Krajowej (w strukturach „Alfy” – Wydział Marynarki Wojennej), walczył w powstaniu warszawskim. Po II wojnie światowej organizował przemysł okrętowy na Wybrzeżu. Kierował grupą stoczniową Morskiej Grupy Operacyjnej, która w 1945 zabezpieczała majątek stoczni. W latach 1945–1950 był dyrektorem technicznym, następnie naczelnym Zjednoczenia Stoczni Polskich. Przeforsował projekt budowy statków dla polskiej floty w polskich stoczniach, bez zagranicznych zamówień. W 1950 roku organizował Morski Instytut Techniczny ( Instytut Morski). Pracował także na Politechnice Gdańskiej (PG), gdzie od 1966 był profesorem tytularnym (profesor magister inżynier) i gdzie zainicjował nową dyscypliny naukową: architekturę okrętów. W 1991 roku został doktorem honoris causa PG. Autor książek, między innymi Jak powstaje statek (1952), Architektura okrętów (1959, wydanie zmienione: 1965), Transatlantyki: zarys ich dziejów i techniki (1977).
W latach 1945–1970 mieszkał w Gdańsku, następnie w Gdyni.
