KAZNOWSKI ANDRZEJ, prezydent Gdańska

Wersja z 15:49, 28 lip 2019

Byli prezydencji Gdańska: Andrzej Kaznowski (z prawej) i Jerzy Pasiński, 2015

ANDRZEJ KAZNOWSKI (ur. 23 XII 1935 Gdynia), działacz polityczny, ekonomiczny, prezydent Gdańska. Jedyne dziecko Melanii z domu Ambrożewicz (ur. w Toruniu), szefowej kuchni w Kasynie Marynarki Wojennej w Gdyni i Wacława Kaznowskich (ur. w Kaplonosach w woj. lubelskim), również pracownika Marynarki Wojennej. Na początku II wojny światowej z rodziną wysiedlony z Gdyni do Generalnego Gubernatorstwa, okupację spędził w Warszawie. Do Gdyni z rodziną powrócił w 1945, jeszcze w trakcie działań wojennych.

W 1949 ukończył Szkołę Podstawową nr 3 w Gdyni. Jako uczeń Technikum Finansowego w Sopocie wstąpił do Związku Młodzieży Polskiej, którego był członkiem od 1952 do 1954. W 1953 zdał maturę, otrzymując Dyplom Przodownika Nauki i Pracy Społecznej. W latach 1962-1965 studiował na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu na Wydziale Administracyjnym. Tytuł magistra otrzymał w 1968 na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu na Wydziale Prawa i Administracji w oparciu o pracę Finansowanie produkcji eksportowej statków w Stoczni Gdańskiej im. Lenina.

W latach 1953-1969 pracował w oddziałach Narodowego Banku Polskiego (NBP) w województwie gdańskim. Jednocześnie od 1958 do 1964 był przewodniczącym Związku Zawodowego Pracowników Państwowych i Społecznych przy oddziale wojewódzkim NBP w Gdańsku. 1 IV 1969 został bezpłatnie urlopowany na czas nieograniczony w związku z powołaniem do pracy w Komitecie Wojewódzkim Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku (KW PZPR), w szeregi której wstąpił w 1960 i pozostał jej członkiem do końca PRL. W latach 60. XX w. prowadził wykłady w Polskim Towarzystwie Ekonomicznym w Gdańsku na temat Efektywność dewizowa eksportu.

Od 1 IV 1969 do stycznia 1972 pełnił funkcję zastępcy kierownika Wydziału Przemysłu i Budownictwa KW PZPR w Gdańsku, do 15 XII 1973 kierownika tego Wydziału. Do jego zadań należała analiza realizacji planów gospodarczych w zakresie przemysłu, budownictwa, handlu i usług, a także przebieg procesów inwestycyjnych, szczególnie w gospodarce morskiej (między innymi Port Północny), w przemyśle chemicznym ( Rafineria Gdańska, Siarkopol, Fosfory) oraz w budownictwie mieszkaniowym.

Od 13 XII 1973 do 15 IX 1977 był prezydentem Miasta Gdańska. Na czas jego prezydentury w Gdańsku przypadło między innymi podpisanie przez niego i nadburmistrza Bremy Hansa Koschnicka 12 IV 1976 „Ramowego porozumienia o współpracy między Gdańskiem i Bremą”. Zawarcie tej umowy w pięć lat od podpisania układu o normalizacji między RFN a Polską stanowiło nie tylko symboliczną, ale i faktyczną szczelinę w żelaznej kurtynie dzielącej Europę. Była to pierwsza w Polsce tego typu umowa, obowiązująca do dnia dzisiejszego. Dotyczyła współpracy gospodarczej, wymiany kulturalnej, wymiany grup młodzieżowych, spotkań branżowych, organizowania Dni Gdańska w Bremie i Dni Bremy w Gdańsku. 19 V 1977 w Ratuszu Głównego Miasta miała miejsce inauguracja Dni Hamburga w Gdańsku z udziałem burmistrza Hamburga Hansa Ulricha Klose.

Jako prezydent Gdańska otrzymał insygnia władzy miejskiej w postaci srebrnego łańcucha z godłem państwowym, wykonanego przez Władysława Tujko i ozdobionego bursztynem przez Irenę Leonowicz według projektu Bogdana Bogusławskiego. Dar ufundował Cech Rzemiosł Różnych w Gdańsku. Uroczystość przekazania daru odbyła się 19 VII 1976 w Ratuszu Głównego Miasta.

W latach 1977–1982 pracował w Ministerstwie Spraw Zagranicznych jako attaché handlowy do spraw gospodarki morskiej w ambasadzie polskiej w Pradze. Zajmował się całokształtem zagadnień współpracy Polski z Czechosłowacją w zakresie gospodarki morskiej, w tym przede wszystkim sprawami tranzytu Czechosłowacji przez polskie porty morskie oraz przewozu towarów przez polskich armatorów. Uczestniczył w negocjacjach i przygotowaniu porozumień międzynarodowych dotyczących tej dziedziny gospodarki narodowej. W 1982 przeszedł do pracy w Delegaturze Najwyższej Izby Kontroli w Gdańsku, gdzie pełnił funkcję dyrektora do 1990.

Po przemianach ustrojowych w Polsce w 1989 był jednym z pierwszych organizatorów prywatnej bankowości. W latach 1990-1993 był dyrektorem ProsperBank Oddział w Gdańsku. W 1993 został powołany na stanowisko prezesa BalticBanku. W latach 1994-1995 pełnił funkcję doradcy prezesa GecoBank w Gdańsku. Od 1996 do 2002 był doradcą finansowym różnych spółek akcyjnych, w latach 2003-2004 pracował na stanowisku kierownika Biura Dyrektora Generalnego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Za Zasługi dla Związku Harcerstwa Polskiego, złotym medalem Za zasługi dla obronności kraju, złotą odznaką Zasłużony dla budownictwa i przemysłu materiałów budowlanych, złotą odznaką Centralnego Związku Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego, złotą odznaką honorowa Towarzystwa Naukowego Organizacji i Kierownictwa, złotą odznaką Polskiego Towarzystwa Ekonomicznego, odznakami Zasłużony działacz Ligi Ochrony Kraju, „Za zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużony Ziemi Wejherowskiej”, ”Zasłużony działacz żeglarstwa polskiego”. W 1974 otrzymał portugalskie odznaczenie Oficer Orderu Domu Henryka Żeglarza, w 1975 został Honorowym Obywatelem Omaha w Stanach Zjednoczonych.

Od 1959 żonaty był z Marią (zm. 1999), ojciec Romana (ur. 1960). SB