CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO
(uzupełnienie BŚ (e-mail z 28.06.2019)) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:4_Cmentarze_we_Wrzeszczu._Srebrzysko..JPG|thumb|Mogiła [[CZARNOWSKI WACŁAW| Wacława Czarnowskiego]] pierwszego dyrektora Stoczni Gdańskiej 19 X 1947–1950]] | [[File:4_Cmentarze_we_Wrzeszczu._Srebrzysko..JPG|thumb|Mogiła [[CZARNOWSKI WACŁAW| Wacława Czarnowskiego]] pierwszego dyrektora Stoczni Gdańskiej 19 X 1947–1950]] | ||
| − | '''CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO.''' Obecnie Centralny Cmentarz Komunalny nr 1 we Wrzeszczu (1928 Dritter Marien-Kirchhof, 1942 Zentralfriedhof), przy ul. Srebrniki 12, położony w leśnej dolinie pomiędzy [[BRĘTOWO | Brętowem]], [[STRZYŻA | Strzyżą Górną]] i [[JAŚKOWA DOLINA | Jaśkową Doliną]] (Jäschkentaler Wald), zajmuje 27,91 ha. Powstał jako III Cmentarz Najświętszej Marii Panny. Teren wyznaczono w roku 1924, prace ziemne rozpoczęto w 1925, pierwszy etap ukończono w grudniu tegoż roku, 26 XI 1928 poświęcono kaplicę cmentarną. Od 1937 (po rozbudowie) cmentarz komunalny dla Gdańska. Wytyczono wówczas główną aleję i zaprojektowano układ całego założenia. Specyfiką jest górzysto-leśne położenie z częściowo tarasowym układem nagrobków. Główna aleja wykorzystywana była do wieców i nocnych pochodów członków NSDAP; 4 IX 1939 pochowano tu 17 członków oddziału SS i gdańskich Heimwehry, poległych podczas szturmu na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]], następnie kolejnych 35; 16 VII 1942 w zbiorowej mogile kilkadziesiąt ofiar angielskiego [[NALOTY BOMBOWE PODCZAS II WOJNY ŚWIATOWEJ | nalotu bombowego]] z 11 lipca. Według planów niemieckich po zakończeniu wojny miał tu powstać cmentarz wojenny. Do formowania położonych wyżej tarasów wykorzystywano jeńców wojennych z obozu | + | '''CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO.''' Obecnie Centralny Cmentarz Komunalny nr 1 we Wrzeszczu (1928 Dritter Marien-Kirchhof, 1942 Zentralfriedhof), przy ul. Srebrniki 12, położony w leśnej dolinie pomiędzy [[BRĘTOWO | Brętowem]], [[STRZYŻA | Strzyżą Górną]] i [[JAŚKOWA DOLINA | Jaśkową Doliną]] (Jäschkentaler Wald), zajmuje 27,91 ha. Powstał jako III Cmentarz Najświętszej Marii Panny. Teren wyznaczono w roku 1924, prace ziemne rozpoczęto w 1925, pierwszy etap ukończono w grudniu tegoż roku, 26 XI 1928 poświęcono kaplicę cmentarną. Od 1937 (po rozbudowie) cmentarz komunalny dla Gdańska. Wytyczono wówczas główną aleję i zaprojektowano układ całego założenia. Specyfiką jest górzysto-leśne położenie z częściowo tarasowym układem nagrobków. Główna aleja wykorzystywana była do wieców i nocnych pochodów członków NSDAP; 4 IX 1939 pochowano tu 17 członków oddziału SS i gdańskich Heimwehry, poległych podczas szturmu na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]], następnie kolejnych 35; 16 VII 1942 w zbiorowej mogile kilkadziesiąt ofiar angielskiego [[NALOTY BOMBOWE PODCZAS II WOJNY ŚWIATOWEJ | nalotu bombowego]] z 11 lipca. Według planów niemieckich po zakończeniu wojny miał tu powstać cmentarz wojenny. Do formowania położonych wyżej tarasów wykorzystywano jeńców wojennych z obozu na terenie [[SIÓDMY DWÓR| Siódmego Dworu]]. Na początku lat 40. XX wieku urządzono teren przy głównej bramie, z podjazdem i 2 budynkami administracyjnymi (obecnie kostnica i kaplica oraz kwiaciarnia). Po roku 1945 niemieckie groby zlikwidowano, wykorzystując je na nowe kwatery, założono liczącą kilkadziesiąt kwater Aleję Zasłużonych (m.in. spoczęli w niej pierwszy polski prezydent Gdańska [[KOTUS-JANKOWSKI FRANCISZEK | Franciszek Kotus-Jankowski]], [[SOŁDEK STANISŁAW | Stanisław Sołdek]], członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Partii Robotniczej, kombatanci wojny domowej w Hiszpanii, oficerowie Ludowego Wojska Polskiego). We wspólnej mogile pochowano 58 żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego poległych w roku 1945 w walkach o Gdańsk. W latach 60. XX wieku i około roku 1979 obszar cmentarza powiększano. Do końca lat 70. XX wieku (do czasu otwarcia [[CMENTARZ ŁOSTOWICKI | cmentarza Łostowickiego]]) był główną nekropolią Gdańska. W latach 60.–70. XX wieku chowano tu szczątki ekshumowane z likwidowanych gdańskich poniemieckich cmentarzy. Z polecenia ówczesnych władz pochowano na nim potajemnie ofiary Grudnia ’70, co upamiętnia dziś wysoki krzyż w głównej alei. Na cmentarzu spoczywają m.in. [[ADAMCZEWSKI IGNACY | Ignacy Adamczewski]], [[BĄDKOWSKI LECH | Lech Bądkowski]], [[CZYŻEWSKI JÓZEF | Józef Czyżewski]] (prochy złożone w 1957, po ekshumacji z cmentarza św. Mikołaja), [[DUSZEŃKO FRANCISZEK | Franciszek Duszeńko]], [[GNIECH KLEMENS | Klemens Gniech]], [[JARZYNÓWNA-SOBCZAK JANINA | Janina Jarzynówna-Sobczak]], [[KIETURAKIS ZDZISŁAW | Zdzisław Kieturakis]], [[KOBZDEJ DARIUSZ | Dariusz Kobzdej]], [[PELCZAR MARIAN | Marian Pelczar]], [[PIENKOWSKA ALINA | Alina Pienkowska]], [[SEREDYŃSKI MARIAN WIKTOR | Marian Seredyński]], [[TROJANOWSKA IZABELLA | Izabella Trojanowska]], Ernest Bonstedt i jego żona (prochy ekshumowane w 2001 z cmentarza w Jankowie). Najstarsze zachowane nagrobki pochodzą z lat 20. XX wieku, większość z czasów po roku 1945 (wiele wykonanych z wtórnie użytych kamiennych elementów nagrobków). 3 XI 1997 roku nad cmentarzem przeszła trąba powietrzna, niszcząc zwłaszcza Aleję Zasłużonych i wiele grobów. W roku 2002 po północno-zachodniej stronie powstało [[KREMATORIUM (przy cmentarzu Srebrzysko) | krematorium]] wraz z kaplicą. W 2018 z inicjatywy Klubu Wysokogórskiego odsłonięto symboliczny nagrobek pamięci 10 alpinistów z Trójmiasta, którzy pozostali w górach na zawsze. W kształcie góry o trzech szczytach, z imiennymi tabliczkami, autorstwa Marka Ciszkowskiego. Do 2018 roku pochowano tu szacunkowo 69 tysięcy osób.{{author: JWL}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] |
Wersja z 13:05, 28 cze 2019
CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO. Obecnie Centralny Cmentarz Komunalny nr 1 we Wrzeszczu (1928 Dritter Marien-Kirchhof, 1942 Zentralfriedhof), przy ul. Srebrniki 12, położony w leśnej dolinie pomiędzy Brętowem, Strzyżą Górną i Jaśkową Doliną (Jäschkentaler Wald), zajmuje 27,91 ha. Powstał jako III Cmentarz Najświętszej Marii Panny. Teren wyznaczono w roku 1924, prace ziemne rozpoczęto w 1925, pierwszy etap ukończono w grudniu tegoż roku, 26 XI 1928 poświęcono kaplicę cmentarną. Od 1937 (po rozbudowie) cmentarz komunalny dla Gdańska. Wytyczono wówczas główną aleję i zaprojektowano układ całego założenia. Specyfiką jest górzysto-leśne położenie z częściowo tarasowym układem nagrobków. Główna aleja wykorzystywana była do wieców i nocnych pochodów członków NSDAP; 4 IX 1939 pochowano tu 17 członków oddziału SS i gdańskich Heimwehry, poległych podczas szturmu na Westerplatte, następnie kolejnych 35; 16 VII 1942 w zbiorowej mogile kilkadziesiąt ofiar angielskiego nalotu bombowego z 11 lipca. Według planów niemieckich po zakończeniu wojny miał tu powstać cmentarz wojenny. Do formowania położonych wyżej tarasów wykorzystywano jeńców wojennych z obozu na terenie Siódmego Dworu. Na początku lat 40. XX wieku urządzono teren przy głównej bramie, z podjazdem i 2 budynkami administracyjnymi (obecnie kostnica i kaplica oraz kwiaciarnia). Po roku 1945 niemieckie groby zlikwidowano, wykorzystując je na nowe kwatery, założono liczącą kilkadziesiąt kwater Aleję Zasłużonych (m.in. spoczęli w niej pierwszy polski prezydent Gdańska Franciszek Kotus-Jankowski, Stanisław Sołdek, członkowie Polskiej Partii Socjalistycznej i Polskiej Partii Robotniczej, kombatanci wojny domowej w Hiszpanii, oficerowie Ludowego Wojska Polskiego). We wspólnej mogile pochowano 58 żołnierzy Ludowego Wojska Polskiego poległych w roku 1945 w walkach o Gdańsk. W latach 60. XX wieku i około roku 1979 obszar cmentarza powiększano. Do końca lat 70. XX wieku (do czasu otwarcia cmentarza Łostowickiego) był główną nekropolią Gdańska. W latach 60.–70. XX wieku chowano tu szczątki ekshumowane z likwidowanych gdańskich poniemieckich cmentarzy. Z polecenia ówczesnych władz pochowano na nim potajemnie ofiary Grudnia ’70, co upamiętnia dziś wysoki krzyż w głównej alei. Na cmentarzu spoczywają m.in. Ignacy Adamczewski, Lech Bądkowski, Józef Czyżewski (prochy złożone w 1957, po ekshumacji z cmentarza św. Mikołaja), Franciszek Duszeńko, Klemens Gniech, Janina Jarzynówna-Sobczak, Zdzisław Kieturakis, Dariusz Kobzdej, Marian Pelczar, Alina Pienkowska, Marian Seredyński, Izabella Trojanowska, Ernest Bonstedt i jego żona (prochy ekshumowane w 2001 z cmentarza w Jankowie). Najstarsze zachowane nagrobki pochodzą z lat 20. XX wieku, większość z czasów po roku 1945 (wiele wykonanych z wtórnie użytych kamiennych elementów nagrobków). 3 XI 1997 roku nad cmentarzem przeszła trąba powietrzna, niszcząc zwłaszcza Aleję Zasłużonych i wiele grobów. W roku 2002 po północno-zachodniej stronie powstało krematorium wraz z kaplicą. W 2018 z inicjatywy Klubu Wysokogórskiego odsłonięto symboliczny nagrobek pamięci 10 alpinistów z Trójmiasta, którzy pozostali w górach na zawsze. W kształcie góry o trzech szczytach, z imiennymi tabliczkami, autorstwa Marka Ciszkowskiego. Do 2018 roku pochowano tu szacunkowo 69 tysięcy osób.
