WNUK MARIAN, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
(wstawienie ilustracji (e-mail z 16.08.2018)) |
|||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959.JPG|thumb|Marian Wnuk ''Głowa aktora'', około 1959]] | [[File:Marian Wnuk, Głowa aktora, około 1959.JPG|thumb|Marian Wnuk ''Głowa aktora'', około 1959]] | ||
| − | '''MARIAN WNUK''' (5 IX 1906 Przedbórz, województwo łódzkie – 29 IX 1967 Warszawa), rzeźbiarz, pedagog. Od 1921 roku uczeń Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, w latach 1927–1934 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, następnie mieszkał we Lwowie i pracował w Instytucie Sztuk Plastycznych. Po wybuchu II wojny światowej z żoną [[WNUK JÓZEFA | Józefą Wnuk]] współpracował z Radą Pomocy Żydom (Żegota). W 1944 roku przeniósł się do Warszawy, po powstaniu warszawskim deportowany do Niemiec, powrócił do Polski w 1945. Od jesieni 1945 roku z żoną (i pięciorgiem innych malarzy) na Wybrzeżu, założył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Sopocie ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]] (ASP)), od początku prowadził pracownię rzeźby, od 1947 równolegle projektowanie rzeźbiarsko-architektoniczne. Pełnił funkcję zastępcy, a w latach 1947–1949 dyrektora uczelni. Prowadził pracownię w Katedrze Malarstwa i Rzeźby na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]]. W 1949 roku przeniósł się do Warszawy i został profesorem tamtejszej ASP, w latach 1951–1954 i 1959–1967 był tam rektorem. <br/><br/> Ze studiów wyniósł m.in. perfekcję realistycznego warsztatu i kult tradycji antycznej oraz jej nowożytnych i współczesnych kontynuacji. Przed II wojną światową był laureatem konkursów rzeźby pomnikowej (projektant pomników Józefa Piłsudskiego we Lwowie i Warszawie), autorem realizacji sakralnych (współautorstwo rzeźb Kalwarii Panewnickiej w Katowicach), realistycznych portretów. Warsztatowa solidność, tradycyjne rozumienie piękna przy uznaniu swoistości rzeźby – syntezy i praw statyki – były też priorytetami pracy twórczej i pedagogicznej kontynuowanej po wojnie, które – przy uwzględnieniu ideologicznych treści – pozwoliły na akceptację socrealizmu. Stąd uznaje się wpływ jego twórczości na ukształtowanie tzw. [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]] w szerszym znaczeniu. Z tego okresu pochodzą m.in. pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Krakowie (niezachowany), pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej (Braterstwa Broni) w Gdyni (w 1950 roku fragment został zaprezentowany na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, w 1953 odsłonięty, w 1990 zdemontowany; figurę przeniesiono na cmentarz wojskowy w Gdyni), figura Włodzimierza Lenina (1951, gips). Inne realizacje to m.in. pomnik Żołnierzy 1. Dywizji Pancernej (gen. Maczka) na cmentarzu polskim w Lommel (Belgia), 1959; portrety (''Głowa aktora'', około 1958, brąz), pomniki nagrobne, tablice pamiątkowe, popiersia, np. pomnik Stefana Żeromskiego we Włocławku. Tworzył także, zwłaszcza w późniejszym okresie, formy alegoryczne, niedopowiedziane (''Kobietom czasów okupacji'', 1964, brąz) oraz ekspresyjne rzeźby w drewnie: „biologiczne” ''Dwie natury'' (1964) oraz półabstrakcyjne ''Czarne dęby'', poświęcone Brunonowi Schulzowi i Antoniemu Kenarowi (1966, 1967). Uznany za wybitnego pedagoga, wykształcił wielu znanych rzeźbiarzy. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | '''MARIAN WNUK''' (5 IX 1906 Przedbórz, województwo łódzkie – 29 IX 1967 Warszawa), rzeźbiarz, pedagog. Od 1921 roku uczeń Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, w latach 1927–1934 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, następnie mieszkał we Lwowie i pracował w Instytucie Sztuk Plastycznych. Po wybuchu II wojny światowej z żoną [[WNUK JÓZEFA | Józefą Wnuk]] współpracował z Radą Pomocy Żydom (Żegota). W 1944 roku przeniósł się do Warszawy, po powstaniu warszawskim deportowany do Niemiec, powrócił do Polski w 1945. Od jesieni 1945 roku z żoną (i pięciorgiem innych malarzy) na Wybrzeżu, założył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Sopocie ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]] (ASP)), od początku prowadził pracownię rzeźby, od 1947 równolegle projektowanie rzeźbiarsko-architektoniczne. Pełnił funkcję zastępcy, a w latach 1947–1949 dyrektora uczelni. Prowadził pracownię w Katedrze Malarstwa i Rzeźby na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]]. W 1949 roku przeniósł się do Warszawy i został profesorem tamtejszej ASP, w latach 1951–1954 i 1959–1967 był tam rektorem. <br/><br/> Ze studiów wyniósł m.in. perfekcję realistycznego warsztatu i kult tradycji antycznej oraz jej nowożytnych i współczesnych kontynuacji. Przed II wojną światową był laureatem konkursów rzeźby pomnikowej (projektant pomników Józefa Piłsudskiego we Lwowie i Warszawie), autorem realizacji sakralnych (współautorstwo rzeźb Kalwarii Panewnickiej w Katowicach), realistycznych portretów. Warsztatowa solidność, tradycyjne rozumienie piękna przy uznaniu swoistości rzeźby – syntezy i praw statyki – były też priorytetami pracy twórczej i pedagogicznej kontynuowanej po wojnie, które – przy uwzględnieniu ideologicznych treści – pozwoliły na akceptację socrealizmu. Stąd uznaje się wpływ jego twórczości na ukształtowanie tzw. [[SZKOŁA SOPOCKA | szkoły sopockiej]] w szerszym znaczeniu. Z tego okresu pochodzą m.in. pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Krakowie (niezachowany), pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej (Braterstwa Broni) w Gdyni (w 1950 roku fragment został zaprezentowany na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, w 1953 odsłonięty, w 1990 zdemontowany; figurę przeniesiono na cmentarz wojskowy w Gdyni), figura Włodzimierza Lenina (1951, gips). Inne realizacje to m.in. pomnik Żołnierzy 1. Dywizji Pancernej (gen. Maczka) na cmentarzu polskim w Lommel (Belgia), 1959; portrety (''Głowa aktora'', około 1958, brąz), pomniki nagrobne, tablice pamiątkowe, popiersia, np. pomnik Stefana Żeromskiego we Włocławku. Tworzył także, zwłaszcza w późniejszym okresie, formy alegoryczne, niedopowiedziane (''Kobietom czasów okupacji'', 1964, brąz) oraz ekspresyjne rzeźby w drewnie: „biologiczne” ''Dwie natury'' (1964) oraz półabstrakcyjne ''Czarne dęby'', poświęcone Brunonowi Schulzowi i Antoniemu Kenarowi (1966, 1967). Uznany za wybitnego pedagoga, wykształcił wielu znanych rzeźbiarzy. W 1949 (w okresie „gdańskim”) odznaczony orderem Sztandaru Pracy klasy I. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za rzeźbę Lenin, wystawioną na II Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, w 1955 taką samą za pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Gdyni. {{author: EKA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 18:44, 27 cze 2019
MARIAN WNUK (5 IX 1906 Przedbórz, województwo łódzkie – 29 IX 1967 Warszawa), rzeźbiarz, pedagog. Od 1921 roku uczeń Państwowej Szkoły Przemysłu Drzewnego w Zakopanem, w latach 1927–1934 studiował w Szkole Sztuk Pięknych w Warszawie, następnie mieszkał we Lwowie i pracował w Instytucie Sztuk Plastycznych. Po wybuchu II wojny światowej z żoną Józefą Wnuk współpracował z Radą Pomocy Żydom (Żegota). W 1944 roku przeniósł się do Warszawy, po powstaniu warszawskim deportowany do Niemiec, powrócił do Polski w 1945. Od jesieni 1945 roku z żoną (i pięciorgiem innych malarzy) na Wybrzeżu, założył Państwową Wyższą Szkołę Sztuk Plastycznych w Sopocie ( Akademia Sztuk Pięknych (ASP)), od początku prowadził pracownię rzeźby, od 1947 równolegle projektowanie rzeźbiarsko-architektoniczne. Pełnił funkcję zastępcy, a w latach 1947–1949 dyrektora uczelni. Prowadził pracownię w Katedrze Malarstwa i Rzeźby na Politechnice Gdańskiej. W 1949 roku przeniósł się do Warszawy i został profesorem tamtejszej ASP, w latach 1951–1954 i 1959–1967 był tam rektorem.
Ze studiów wyniósł m.in. perfekcję realistycznego warsztatu i kult tradycji antycznej oraz jej nowożytnych i współczesnych kontynuacji. Przed II wojną światową był laureatem konkursów rzeźby pomnikowej (projektant pomników Józefa Piłsudskiego we Lwowie i Warszawie), autorem realizacji sakralnych (współautorstwo rzeźb Kalwarii Panewnickiej w Katowicach), realistycznych portretów. Warsztatowa solidność, tradycyjne rozumienie piękna przy uznaniu swoistości rzeźby – syntezy i praw statyki – były też priorytetami pracy twórczej i pedagogicznej kontynuowanej po wojnie, które – przy uwzględnieniu ideologicznych treści – pozwoliły na akceptację socrealizmu. Stąd uznaje się wpływ jego twórczości na ukształtowanie tzw. szkoły sopockiej w szerszym znaczeniu. Z tego okresu pochodzą m.in. pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Krakowie (niezachowany), pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej (Braterstwa Broni) w Gdyni (w 1950 roku fragment został zaprezentowany na I Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, w 1953 odsłonięty, w 1990 zdemontowany; figurę przeniesiono na cmentarz wojskowy w Gdyni), figura Włodzimierza Lenina (1951, gips). Inne realizacje to m.in. pomnik Żołnierzy 1. Dywizji Pancernej (gen. Maczka) na cmentarzu polskim w Lommel (Belgia), 1959; portrety (Głowa aktora, około 1958, brąz), pomniki nagrobne, tablice pamiątkowe, popiersia, np. pomnik Stefana Żeromskiego we Włocławku. Tworzył także, zwłaszcza w późniejszym okresie, formy alegoryczne, niedopowiedziane (Kobietom czasów okupacji, 1964, brąz) oraz ekspresyjne rzeźby w drewnie: „biologiczne” Dwie natury (1964) oraz półabstrakcyjne Czarne dęby, poświęcone Brunonowi Schulzowi i Antoniemu Kenarowi (1966, 1967). Uznany za wybitnego pedagoga, wykształcił wielu znanych rzeźbiarzy. W 1949 (w okresie „gdańskim”) odznaczony orderem Sztandaru Pracy klasy I. W 1952 otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia za rzeźbę Lenin, wystawioną na II Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki, w 1955 taką samą za pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej w Gdyni.
