BERENDT BENIAMIN I, złotnik
(Utworzył nową stronę „{{web}} Category: Hasła w przygotowaniu {{author: AFR}}”) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[ | + | [[File:Struś ze srebra ze strusim jajem, B.I. Berend, 1713–1730.JPG|thumb|Beniamin Berendt I, Struś ze srebra ze strusim jajem, 1713–1730]] |
| − | {{author: AFR}} | + | |
| + | '''BENIAMIN BERENDT I''' (9 V 1681 Gdańsk – 4 X 1756 Gdańsk), złotnik. W 1711 roku rozpoczął naukę zawodu w pracowni [[HEIN CONSTANTIN | Constantina Heina]] i już dwa lata później (1713) wykonał pracę mistrzowską. [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | Obywatelstwo Gdańska]] otrzymał 5 VIII 1713 roku. Funkcję starszego gdańskiego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1729, 1734, 1743, 1747, 1753, kompanem był w latach 1728, 1746, 1752. Naukę pobierali u niego Bernhardt Spaht i [[HAUSEN CHRISTIAN von | Christian von Hausen]]. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Gottfried Edelmann, Johann Schwartz, Michael Schleich, [[LEHNERT JOHANN | Johann Lehnert]]. Wykształcił dwóch synów, Beniamina II i [[BERENDT CARL LUDWIG | Carla Ludwiga]], czynnych jako mistrzowie w Gdańsku; trzeci syn, Georg, stracił prawa cechowe, żeniąc się jako czeladnik. Wdowa po Beniaminie prowadziła warsztat przez rok i jeden dzień od śmierci męża. <br/><br/> | ||
| + | Używał znaku warsztatowego z monogramem BB w polu o formie czteroliścia lub leżącego prostokąta. Jako probierz cechowy używał monogramu BB w prostokącie. Wykonywał głównie przedmioty świeckie: kubki ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, skarbiec katedralny w Tarnowie), kufle (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum im. Witolda Wielkiego w Kownie), a także judaika. Do ciekawszych prac należy puchar w formie strusia z wykorzystaniem jaja tego ptaka (Muzeum Narodowe w Gdańsku). W mniejszym zakresie wykonywał sprzęty sakralne: kielichy (dawniej [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARTŁOMIEJA I OPIEKI NAJŚWIĘTSZEJ BOGURODZICY | kościół św. Bartłomieja]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | św. Józefa]] w Gdańsku, Lubieszewo, Sztum, Topolno), cyboria (Płochocin), monstrancje (Leśno, Żuławki), tace do ampułek (Szynwałd), krzyże (dawniej kościół św. Jerzego w Malborku, Muzeum Okręgowe w Toruniu), plakiety wotywne (Żuromin). Początkowo w jego pracach dominowała ornamentyka akantowa, wyparta w latach 30. XVIII wieku przez motywy regencyjne, a następnie rokokowe. <br/><br/> | ||
| + | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:24, 14 lut 2017
BENIAMIN BERENDT I (9 V 1681 Gdańsk – 4 X 1756 Gdańsk), złotnik. W 1711 roku rozpoczął naukę zawodu w pracowni Constantina Heina i już dwa lata później (1713) wykonał pracę mistrzowską. Obywatelstwo Gdańska otrzymał 5 VIII 1713 roku. Funkcję starszego gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1729, 1734, 1743, 1747, 1753, kompanem był w latach 1728, 1746, 1752. Naukę pobierali u niego Bernhardt Spaht i Christian von Hausen. Prace mistrzowskie w jego warsztacie wykonali: Gottfried Edelmann, Johann Schwartz, Michael Schleich, Johann Lehnert. Wykształcił dwóch synów, Beniamina II i Carla Ludwiga, czynnych jako mistrzowie w Gdańsku; trzeci syn, Georg, stracił prawa cechowe, żeniąc się jako czeladnik. Wdowa po Beniaminie prowadziła warsztat przez rok i jeden dzień od śmierci męża.
Używał znaku warsztatowego z monogramem BB w polu o formie czteroliścia lub leżącego prostokąta. Jako probierz cechowy używał monogramu BB w prostokącie. Wykonywał głównie przedmioty świeckie: kubki ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, skarbiec katedralny w Tarnowie), kufle (Zamek Królewski na Wawelu, Muzeum im. Witolda Wielkiego w Kownie), a także judaika. Do ciekawszych prac należy puchar w formie strusia z wykorzystaniem jaja tego ptaka (Muzeum Narodowe w Gdańsku). W mniejszym zakresie wykonywał sprzęty sakralne: kielichy (dawniej kościół św. Bartłomieja i św. Józefa w Gdańsku, Lubieszewo, Sztum, Topolno), cyboria (Płochocin), monstrancje (Leśno, Żuławki), tace do ampułek (Szynwałd), krzyże (dawniej kościół św. Jerzego w Malborku, Muzeum Okręgowe w Toruniu), plakiety wotywne (Żuromin). Początkowo w jego pracach dominowała ornamentyka akantowa, wyparta w latach 30. XVIII wieku przez motywy regencyjne, a następnie rokokowe.
Zob. też złotnictwo.
