KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO

Wersja z 17:10, 23 lis 2014

Kościół Najświętszego Serca Jezusowego, około 1930

KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEGO SERCA JEZUSOWEGO, Wrzeszcz, ul. Zator-Przytockiego 3 (do roku 1945: Schwarzer Weg, od 1945: ul. Czarna). Początki kościoła związane z działającym od 1896 roku Towarzystwem Budowy Kościoła Katolickiego we Wrzeszczu. W 1900 do tymczasowej kaplicy przy Eschenweg 6 (ul. Jesionowa) oddelegowano wikarego z parafii w Oliwie. Właściwy ośrodek parafii powstał na parceli ofiarowanej przez rodzinę Jantzenów, między obecną al. Grunwaldzką a torami kolejowymi linii Gdańsk–Koszalin. W 1901 wzniesiono tu neogotycką plebanię z kaplicą w części parterowej i mieszkaniami dla duchownych na piętrze, wyodrębniono parafię (z tymczasowym zarządem). W roku 1904 wyznaczono granice parafii: Wrzeszcz, Nowe Szkoty, Strzyża, Młyniska i Brętowo. W Brętowie w 1904 umieszczono parafialny cmentarz, natomiast przy parafii w 1905 osiadły elżbietanki. W latach 1909–1911, na północny-wschód od plebanii, wzniesiono w stylu neogotyckim, według projektu Karla Zillmera, świątynię docelową, zbudowaną w formie bazyliki z nawą główną i dwiema bocznymi, przedzielonymi transeptem. Nad nawą główną umieszczono gwiaździste sklepienie, nad westybulem (przedsionkiem) stanęła wysoka (66 m) strzelista wieża z zegarem; transept ozdobiła sygnaturka. We wnętrzu zachowały się neogotyckie ołtarze (głównie z rzeźbami przedstawiającymi sceny z życia Chrystusa, w prawym transepcie – Matki Bożej Różańcowej), ambona, stalle, balaski, rzeźba Piety (wykonana w hołdzie ofiarom I wojny światowej). Na chórze zainstalowano organy trójmanuałowe o 42 registrach. W 1911 roku kościół konsekrował bp chełmiński Augustyn Rosentreter i ustanowiono samodzielną parafię; długoletnim proboszczem (do 1944) był ks. Walther Wienke. W 1945 kościół doznał poważnych zniszczeń (m.in. runęło sklepienie w transepcie, spłonęły zakrystie, ucierpiał budynek plebanii). Do końca 1945 dokonano najważniejszych napraw i przekazano polskim duchownym. Pierwszym proboszczem, do czasu aresztowania w 1948, został ks. Józef Zator-Przytocki. W roku 1947 umieszczono w bocznej nawie obraz – kopię Matki Boskiej Ostrobramskiej – wkrótce otoczony kultem (wota od 1948, od 1987 w bocznym ołtarzu lewego transeptu w miejsce ołtarza św. Józefa, ten ustawiono obok, na bocznej ścianie). W 1948 zakończono odbudowę plebanii, gdzie umieszczono kaplicę chrzcielną. W 1954 roku zakończono najważniejsze prace renowacyjne. Od 1950 przy parafii centralny ośrodek duszpasterstwa akademickiego dla Gdańska (przez pewien czas z lokum na wieży kościoła). W 1972 odłączono od parafii część na północ od torów kolejowych (parafia św. Stanisława Biskupa), w 1985 część w rejonie al. Zwycięstwa (parafia Matki Boskiej Częstochowskiej). W latach 1982–1984 na południe od kościoła wybudowano, według projektu Szczepana Bauma, Dom Katechetyczny z kaplicą Matki Bożej Królowej Polski na parterze oraz Aulą im. Jana Pawła II na piętrze. Umieszczono tam m.in. duszpasterstwo akademickie, afiliowany do KUL Gdański Instytut Teologiczny (1986–2003), od 1990 Szkoła Społeczna. W starej plebanii, częściowo przeznaczonej na bibliotekę, osiadły w 1990 siostry wspólnej pracy od Maryi Niepokalanej, które z czasem zastąpiły elżbietanki. W roku 2001 kościół podniesiono do godności kolegiaty. SK WS