CHWIN STEFAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | + | ||
'''STEFAN CHWIN''' (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w Oliwie; w roku 1968 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). Od roku 1973 pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor (''„System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego''); od 1994 doktor habilitowany (''Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”''). Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów Marii Janion na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom ''Dzieci'', redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka ''Gdańsk według Stefana Chwina''. Twórczość powieściowa: ''Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej'' (1991), ''Hanemann'' (1995), ''Esther'' (1999), ''Wspólna kąpiel'' (razem z Krystyną Lars, 2001), ''Złoty pelikan'' (2003), ''Żona prezydenta'' (2005), ''Dolina Radości'' (2006), ''Panna Ferbelin'' (2011). W roku 2002 w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] odbyła się premiera sztuki ''Hanemann'' (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: ''Opowiadanie o miłości'' (w zbiorze ''Wszystkie dni lata'', 2005), ''Puste krzesło przy wigilijnym stole'' (w zbiorze ''9 Wigilii'', 2007), ''Wiedeńska miłość Stacha W.'' (w zbiorze ''Wakacyjna miłość'', 2008), ''Róża zbawienia'' (w zbiorze ''Pod dobrą gwiazdą'', 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: ''Kartki z dziennika'' (2004), ''Dziennik dla dorosłych'' (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: ''Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), ''Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: ''Bez autorytetu (szkice)'' (razem ze [[ROSIEK STANISŁAW | Stanisławem Rośkiem]], 1981), ''Romantyczna przestrzeń wyobraźni'' (1989), ''Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”'' (1993), ''Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni'' (2010), ''Samobójstwo i „grzech istnienia”'' (2012). Członek m.in. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA. W roku 2010 wyróżniony [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''STEFAN CHWIN''' (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w Oliwie; w roku 1968 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG). Od roku 1973 pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor (''„System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego''); od 1994 doktor habilitowany (''Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”''). Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów Marii Janion na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom ''Dzieci'', redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka ''Gdańsk według Stefana Chwina''. Twórczość powieściowa: ''Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej'' (1991), ''Hanemann'' (1995), ''Esther'' (1999), ''Wspólna kąpiel'' (razem z Krystyną Lars, 2001), ''Złoty pelikan'' (2003), ''Żona prezydenta'' (2005), ''Dolina Radości'' (2006), ''Panna Ferbelin'' (2011). W roku 2002 w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] odbyła się premiera sztuki ''Hanemann'' (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: ''Opowiadanie o miłości'' (w zbiorze ''Wszystkie dni lata'', 2005), ''Puste krzesło przy wigilijnym stole'' (w zbiorze ''9 Wigilii'', 2007), ''Wiedeńska miłość Stacha W.'' (w zbiorze ''Wakacyjna miłość'', 2008), ''Róża zbawienia'' (w zbiorze ''Pod dobrą gwiazdą'', 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: ''Kartki z dziennika'' (2004), ''Dziennik dla dorosłych'' (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: ''Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), ''Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: ''Bez autorytetu (szkice)'' (razem ze [[ROSIEK STANISŁAW | Stanisławem Rośkiem]], 1981), ''Romantyczna przestrzeń wyobraźni'' (1989), ''Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”'' (1993), ''Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni'' (2010), ''Samobójstwo i „grzech istnienia”'' (2012). Członek m.in. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA. W roku 2010 wyróżniony [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 19:09, 25 lip 2014
STEFAN CHWIN (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w Oliwie; w roku 1968 ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim (UG). Od roku 1973 pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor („System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego); od 1994 doktor habilitowany (Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”). Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów Marii Janion na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom Dzieci, redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka Gdańsk według Stefana Chwina. Twórczość powieściowa: Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej (1991), Hanemann (1995), Esther (1999), Wspólna kąpiel (razem z Krystyną Lars, 2001), Złoty pelikan (2003), Żona prezydenta (2005), Dolina Radości (2006), Panna Ferbelin (2011). W roku 2002 w Teatrze Wybrzeże odbyła się premiera sztuki Hanemann (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: Opowiadanie o miłości (w zbiorze Wszystkie dni lata, 2005), Puste krzesło przy wigilijnym stole (w zbiorze 9 Wigilii, 2007), Wiedeńska miłość Stacha W. (w zbiorze Wakacyjna miłość, 2008), Róża zbawienia (w zbiorze Pod dobrą gwiazdą, 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: Kartki z dziennika (2004), Dziennik dla dorosłych (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: Bez autorytetu (szkice) (razem ze Stanisławem Rośkiem, 1981), Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989), Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy” (1993), Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni (2010), Samobójstwo i „grzech istnienia” (2012). Członek m.in. Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA. W roku 2010 wyróżniony Medalem Księcia Mściwoja II.
