KAŹMIERCZAK JÓZEF, konstruktor, pracownik Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Kaźmierczak Józef.JPG|thumb|Józef Kaźmierczak]] | [[File: Kaźmierczak Józef.JPG|thumb|Józef Kaźmierczak]] | ||
| − | '''JÓZEF KAŹMIERCZAK''' (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, naukowiec. Szkołę powszechną ukończył w 1914 roku w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W roku 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. W roku 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe. W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej, 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 roku aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych GG w Krakowie. W marcu 1945 roku dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupy Operacyjnej]], która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego [[CONRADINUM | Conradinum]], był rzeczoznawcą Polskiego Rejestru Statków, do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich ([[STOCZNIE PO 1945 | stocznie]]). Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w roku 1954 jego podręcznik ''Pływalność i stateczność okrętu''. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG. Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] | + | '''JÓZEF KAŹMIERCZAK''' (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, naukowiec. Szkołę powszechną ukończył w 1914 roku w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W roku 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]]. W roku 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe. W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej, 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 roku aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych GG w Krakowie. W marcu 1945 roku dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA | Morskiej Grupy Operacyjnej]], która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego [[CONRADINUM | Conradinum]], był rzeczoznawcą Polskiego Rejestru Statków, do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich ([[STOCZNIE PO 1945 | stocznie]]). Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w roku 1954 jego podręcznik ''Pływalność i stateczność okrętu''. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG. Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 11:15, 4 lip 2014
JÓZEF KAŹMIERCZAK (17 XI 1903 Essen – 9 II 1953 Gdańsk), konstruktor, naukowiec. Szkołę powszechną ukończył w 1914 roku w Essen, jego rodzina przebywała tam na emigracji. W roku 1920 powrócił do kraju, w 1923 zdał egzamin do VI klasy gimnazjum w Gnieźnie, maturę zdał w 1925 i wstąpił na Wydział Techniki Maszyn, Techniki Okrętowej i Elektrotechniki Technische Hochschule Danzig. W roku 1930 uzyskał dyplom inżyniera budowy okrętów, specjalność maszyny okrętowe. W latach 1930–1936 pracował w Stoczni Modlińskiej, opracowywał z zespołem konstrukcje statków rzecznych, trałowców dla Marynarki Wojennej, 1936–1938 w Warsztatach Portowych MW w Pińsku, w styczniu 1938 przeniósł się do Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni-Oksywiu, gdzie był kierownikiem biura konstrukcyjnego. W początku września 1939 roku aresztowany przez Gestapo i wysiedlony z Gdyni razem z rodziną. Podczas II wojny światowej w Krakowie był stróżem nocnym w elektrowni, od 1941 w Zarządzie Stoczni Rzecznych GG w Krakowie. W marcu 1945 roku dołączył do tworzącego się w Krakowie Oddziału Morskiej Grupy Operacyjnej, która dotarła do Gdańska na początku kwietnia. Po rozwiązaniu Grupy zajął się organizacją Wydziału Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG), formalnie etat zastępcy profesora Katedry Teorii Okrętu i Napędu Okrętowego objął 23 I 1946. Wykładał jednocześnie teorię okrętu w Państwowym Liceum Budownictwa Okrętowego Conradinum, był rzeczoznawcą Polskiego Rejestru Statków, do końca kwietnia 1948 dyrektor Państwowego Przedsiębiorstwa Konstrukcji Stalowych we Wrzeszczu, od początku 1948 do 1 V 1950 dyrektor Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych (CBKO) w Zjednoczeniu Stoczni Polskich ( stocznie). Za jego czasów dzięki CBKO polski przemysł uniezależnił się od zagranicznych dokumentacji konstrukcyjnych. Również w ramach kierowanej przez niego Katedry Budowy Okrętów PG przygotowywano dokumentację techniczną i statecznościową remontu statków otrzymywanych przez Polskę w ramach reparacji wojennych. W latach 1945–1948 napisał trzy skrypty dotyczące teorii okrętu. Pośmiertnie wydano w roku 1954 jego podręcznik Pływalność i stateczność okrętu. Od 16 V 1950 pracował wyłącznie na PG. Zmarł nagle podczas sesji egzaminacyjnej. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
