JEŻ KAZIMIERA, nauczycielka w Gimnazjum Polskim
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Jeż Kazimiera.JPG|thumb|Kazimiera Jeż]] | [[File: Jeż Kazimiera.JPG|thumb|Kazimiera Jeż]] | ||
| − | '''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna Od 1925 roku żona [[ | + | '''KAZIMIERA JEŻ''' (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna Od 1925 roku żona [[JEŻ PIOTR | Piotra Jeża]]. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od roku 1924, nauczycielka geografii w [[GIMNAZJUM POLSKIE | Gimnazjum Polskim]], od 1925 doktor. Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]] (WMG), działała w [[TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ NAUKI I SZTUKI | Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki]], publikowała po polsku i niemiecku prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG w 1931 przeszła w stan spoczynku. W 1933 roku opublikowała pracę ''Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932)'', w której polemizowała z głośną książką [[RAUSCHNING HERMANN | Hermanna Rauschninga]] ''Die Entdeutschung Westpreußens und Posens''. Od roku 1938 z mężem w Warszawie, w 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w [[INSTYTUT BAŁTYCKI | Instytucie Bałtyckim]] (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 w Archiwum Państwowym ([[ARCHIWA | archiwa]]), gdzie m.in. współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] |
Wersja z 10:26, 22 cze 2014
KAZIMIERA JEŻ (Jeżowa) z Paszkowskich (18 IX 1884 Dakowy Mokre koło Grodziska Wielkopolskiego – 10 XI 1957 Gdynia), nauczycielka, działaczka społeczna Od 1925 roku żona Piotra Jeża. W latach 1920–1924 studiowała geografię i historię na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od roku 1924, nauczycielka geografii w Gimnazjum Polskim, od 1925 doktor. Prowadziła działalność oświatową w polskich organizacjach w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG), działała w Towarzystwie Przyjaciół Nauki i Sztuki, publikowała po polsku i niemiecku prace naukowo-publicystyczne o germanizacji Pomorza Wschodniego. Pod naciskiem władz oświatowych II WMG w 1931 przeszła w stan spoczynku. W 1933 roku opublikowała pracę Die Bevölkerungs- und Wirtschaftsverhältnisse im westlichen Polen (1772–1932), w której polemizowała z głośną książką Hermanna Rauschninga Die Entdeutschung Westpreußens und Posens. Od roku 1938 z mężem w Warszawie, w 1945 powróciła na Wybrzeże. Pracowała w Instytucie Bałtyckim (z siedzibą w Gdyni), w latach 1947–1953 w Archiwum Państwowym ( archiwa), gdzie m.in. współpracowała w 1948 ze Stefanem Hrabecem przy nadawaniu polskich nazw w Gdańsku.
