RICHTER JOHANN DANIEL, diakon kościoła św. Katarzyny, kaznodzieja Domu Poprawy
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''JOHANN DANIEL RICHTER''' (6 VII 1751 Gdańsk – 27 III 1798 Lublewo (Löblau)), diakon [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], kaznodzieja [[DOM POPRAWY | Domu Poprawy]] w Gdańsku. Syn pastora [[RICHTER DANIEL HERMANN, pastor kościoła św. Bartłomieja | Daniela Hermanna Richtera]] i poślubionej około 1748 Eleonory. <br/><br/> | '''JOHANN DANIEL RICHTER''' (6 VII 1751 Gdańsk – 27 III 1798 Lublewo (Löblau)), diakon [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], kaznodzieja [[DOM POPRAWY | Domu Poprawy]] w Gdańsku. Syn pastora [[RICHTER DANIEL HERMANN, pastor kościoła św. Bartłomieja | Daniela Hermanna Richtera]] i poślubionej około 1748 Eleonory. <br/><br/> | ||
| − | + | W 1769 uczeń ostatnie klasy (primy) gdańskiego [[GIMNAZJUM AKADEMICKIE | Gimnazjum Akademickiego]]. Student teologii w Królewcu, od 1772 w Lipsku, korzystał ze stypendium pochodzącego z legatu [[BEHEM MICHAEL, burgrabia gdański | Michaela Behema]]. 25 IV 1777 zweryfikowany przez gdańskie [[LUTERANIE | Ministerium Duchowne]]. Od 1778 kaznodzieja w gdańskim Domu Poprawy na [[ZAMCZYSKO | Zamczysku]], od 1783 diakon w kościele św. Katarzyny. W 1797, będąc przeciwnikiem nowej pruskiej władzy w Gdańsku, znał zamiary przygotowującego spisek [[BARTHOLDY GOTTFRIED BENIAMIN, przywódca spisku antypruskiego | Gottfrieda Beniamina Bartholdy’ego]], a po jego skazaniu przyczynił się do uzyskania przezeń ułaskawienia. Przypłacił to wydaleniem z Gdańska, od 13 XI 1797 był pastorem w Lublewie. <br/><br/> | |
Od 1779 był żonaty bezdzietnie z Adelgundą Dorotheą, córką Daniela Hermanna Reimera i jego poślubionej w 1755 nieznanego imienia żony. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Od 1779 był żonaty bezdzietnie z Adelgundą Dorotheą, córką Daniela Hermanna Reimera i jego poślubionej w 1755 nieznanego imienia żony. {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814'', wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 347.<br/> | ||
| + | Kotarski Edmund, ''Fundacje stypendialne w dawnym Gdańsku'', w: ''Fundacje i fundatorzy w średniowieczu i epoce nowożytnej'', red. Edward Opaliński i Tomasz Wiślicz, Warszawa 2000, s. 113. <br/> | ||
Prätorius Ephraim, ''Dantziger-Lehrer Gedächtniβ...'', Danzig und Leipzig, 1760, s. 6, 67, 99. <br/> | Prätorius Ephraim, ''Dantziger-Lehrer Gedächtniβ...'', Danzig und Leipzig, 1760, s. 6, 67, 99. <br/> | ||
Rhesa Ludwig, ''Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation…'', Königsberg 1834, s. 51, 84. <br/> | Rhesa Ludwig, ''Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation…'', Königsberg 1834, s. 51, 84. <br/> | ||
Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert'', Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd 4, 40, 55. | Weichbrodt Dorothea, ''Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert'', Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd 4, 40, 55. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:38, 16 wrz 2024
JOHANN DANIEL RICHTER (6 VII 1751 Gdańsk – 27 III 1798 Lublewo (Löblau)), diakon kościoła św. Katarzyny, kaznodzieja Domu Poprawy w Gdańsku. Syn pastora Daniela Hermanna Richtera i poślubionej około 1748 Eleonory.
W 1769 uczeń ostatnie klasy (primy) gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Student teologii w Królewcu, od 1772 w Lipsku, korzystał ze stypendium pochodzącego z legatu Michaela Behema. 25 IV 1777 zweryfikowany przez gdańskie Ministerium Duchowne. Od 1778 kaznodzieja w gdańskim Domu Poprawy na Zamczysku, od 1783 diakon w kościele św. Katarzyny. W 1797, będąc przeciwnikiem nowej pruskiej władzy w Gdańsku, znał zamiary przygotowującego spisek Gottfrieda Beniamina Bartholdy’ego, a po jego skazaniu przyczynił się do uzyskania przezeń ułaskawienia. Przypłacił to wydaleniem z Gdańska, od 13 XI 1797 był pastorem w Lublewie.
Od 1779 był żonaty bezdzietnie z Adelgundą Dorotheą, córką Daniela Hermanna Reimera i jego poślubionej w 1755 nieznanego imienia żony.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 347.
Kotarski Edmund, Fundacje stypendialne w dawnym Gdańsku, w: Fundacje i fundatorzy w średniowieczu i epoce nowożytnej, red. Edward Opaliński i Tomasz Wiślicz, Warszawa 2000, s. 113.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 6, 67, 99.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation…, Königsberg 1834, s. 51, 84.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd 4, 40, 55.
