GNIECH KLEMENS, dyrektor Stoczni Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| − | '''KLEMENS GNIECH''' (14 XII 1933 Wejherowo – 27 IV 2007 Monachium), stoczniowiec, dyrektor [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. Ukończył [[CONRADINUM | Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku]], następnie w latach 1952–1958 studiował na | + | '''KLEMENS GNIECH''' (14 XII 1933 Wejherowo – 27 IV 2007 Monachium), stoczniowiec, dyrektor [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. Syn Pawła. Ukończył w 1952 [[CONRADINUM | Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku]], następnie w latach 1952–1958 studiował na |
| + | [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej]] (PG). Od 1953 był członkiem prezydium Zarządu Uczelnianego Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) na PG, w styczniu 1955 jako delegat uczestniczył w II Zjeździe ZMP w Warszawie. Następnie został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).<br/><br/> | ||
18 IV 1958 rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej na stanowisku mistrza. W kolejnych latach awansował na: kierownika oddziału blachowni wydziału obróbki kadłubów, zastępcę kierownika do spraw postępu technicznego, kierownika wydziału montażu kadłubów. Podczas wydarzeń [[GRUDZIEŃ 1970 | grudnia 1970]] był jednym z działaczy komitetu strajkowego stoczni. 1 XI 1971 został szefem produkcji kadłubów stoczni. W 1973 otrzymał świadectwo autorskie wynalazku pod nazwą „płoza wypornościowa do wzdłużnego wodowania statków”. W tym samym roku został powołany na stanowisko głównego inżyniera i zastępcę dyrektora stoczni do spraw technicznych. 20 IV 1976 został dyrektorem Stoczni Gdańskiej. Podczas strajków w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] udostępniał protestującym stoczniowcom m.in. zakładowe drukarnie i radiowęzeł. Został odwołany ze stanowiska dyrektora dziesięć dni po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]]. Od 24 XII 1981 zatrudniony na stanowisku głównego budowniczego stoczni. Zwolniony 31 XII 1984. <br/><br/> | 18 IV 1958 rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej na stanowisku mistrza. W kolejnych latach awansował na: kierownika oddziału blachowni wydziału obróbki kadłubów, zastępcę kierownika do spraw postępu technicznego, kierownika wydziału montażu kadłubów. Podczas wydarzeń [[GRUDZIEŃ 1970 | grudnia 1970]] był jednym z działaczy komitetu strajkowego stoczni. 1 XI 1971 został szefem produkcji kadłubów stoczni. W 1973 otrzymał świadectwo autorskie wynalazku pod nazwą „płoza wypornościowa do wzdłużnego wodowania statków”. W tym samym roku został powołany na stanowisko głównego inżyniera i zastępcę dyrektora stoczni do spraw technicznych. 20 IV 1976 został dyrektorem Stoczni Gdańskiej. Podczas strajków w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] udostępniał protestującym stoczniowcom m.in. zakładowe drukarnie i radiowęzeł. Został odwołany ze stanowiska dyrektora dziesięć dni po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]]. Od 24 XII 1981 zatrudniony na stanowisku głównego budowniczego stoczni. Zwolniony 31 XII 1984. <br/><br/> | ||
W 1985 osiadł na stałe w Republice Federalnej Niemiec, gdzie pracował jako ekspert stoczniowy. W 2005, podczas [[GRUDZIEŃ 1970, śledztwo i proces | procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie]] w sprawie masakry robotników w grudniu 1970, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której [[KOCIOŁEK STANISŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Stanisław Kociołek]] wyraził zgodę na użycie broni. <br/><br/> | W 1985 osiadł na stałe w Republice Federalnej Niemiec, gdzie pracował jako ekspert stoczniowy. W 2005, podczas [[GRUDZIEŃ 1970, śledztwo i proces | procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie]] w sprawie masakry robotników w grudniu 1970, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której [[KOCIOŁEK STANISŁAW, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Stanisław Kociołek]] wyraził zgodę na użycie broni. <br/><br/> | ||
| − | Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1979). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. W mszy w [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | katedrze oliwskiej]] uczestniczyli m.in. [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lech Wałęsa]], przywódca sierpniowego strajku, i [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusz Fiszbach]], ówczesny I sekretarz [[KOMITET WOJEWÓDZKI PZPR W GDAŃSKU | Komitetu Wojewódzkiego PZPR]]. {{author: CR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1979) oraz pośmiertnie odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarności]]. W mszy w [[KOŚCIÓŁ TRÓJCY ŚWIĘTEJ | katedrze oliwskiej]] uczestniczyli m.in. [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lech Wałęsa]], przywódca sierpniowego strajku, i [[FISZBACH TADEUSZ, I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR | Tadeusz Fiszbach]], ówczesny I sekretarz [[KOMITET WOJEWÓDZKI PZPR W GDAŃSKU | Komitetu Wojewódzkiego PZPR]]. {{author: CR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 07:04, 6 sie 2024
KLEMENS GNIECH (14 XII 1933 Wejherowo – 27 IV 2007 Monachium), stoczniowiec, dyrektor Stoczni Gdańskiej. Syn Pawła. Ukończył w 1952 Technikum Budowy Okrętów w Gdańsku, następnie w latach 1952–1958 studiował na
Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej (PG). Od 1953 był członkiem prezydium Zarządu Uczelnianego Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) na PG, w styczniu 1955 jako delegat uczestniczył w II Zjeździe ZMP w Warszawie. Następnie został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR).
18 IV 1958 rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej na stanowisku mistrza. W kolejnych latach awansował na: kierownika oddziału blachowni wydziału obróbki kadłubów, zastępcę kierownika do spraw postępu technicznego, kierownika wydziału montażu kadłubów. Podczas wydarzeń grudnia 1970 był jednym z działaczy komitetu strajkowego stoczni. 1 XI 1971 został szefem produkcji kadłubów stoczni. W 1973 otrzymał świadectwo autorskie wynalazku pod nazwą „płoza wypornościowa do wzdłużnego wodowania statków”. W tym samym roku został powołany na stanowisko głównego inżyniera i zastępcę dyrektora stoczni do spraw technicznych. 20 IV 1976 został dyrektorem Stoczni Gdańskiej. Podczas strajków w sierpniu 1980 udostępniał protestującym stoczniowcom m.in. zakładowe drukarnie i radiowęzeł. Został odwołany ze stanowiska dyrektora dziesięć dni po wprowadzeniu stanu wojennego. Od 24 XII 1981 zatrudniony na stanowisku głównego budowniczego stoczni. Zwolniony 31 XII 1984.
W 1985 osiadł na stałe w Republice Federalnej Niemiec, gdzie pracował jako ekspert stoczniowy. W 2005, podczas procesu przed Sądem Okręgowym w Warszawie w sprawie masakry robotników w grudniu 1970, zeznał, iż był świadkiem rozmowy, podczas której Stanisław Kociołek wyraził zgodę na użycie broni.
Odznaczony m.in. Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi, odznaką „Zasłużony Stoczniowiec PRL” (1979) oraz pośmiertnie odznaką honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” (2014). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Podczas ceremonii żałobnej żegnali go stoczniowcy i działacze Solidarności. W mszy w katedrze oliwskiej uczestniczyli m.in. Lech Wałęsa, przywódca sierpniowego strajku, i Tadeusz Fiszbach, ówczesny I sekretarz Komitetu Wojewódzkiego PZPR.
