JAGODZIŃSKI ZENON, doktor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę JAGODZIŃSKI ZENON na JAGODZIŃSKI ZENON, doktor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
'''ZENON JAGODZIŃSKI''' (5 IV 1913 Samsieczynek koło Nakła – 22 I 1999 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny radionawigacji i hydroakustyki. Syn Gwidona (28 VIII 1880 Trzeciewnica koło Nakła – 31 XII 1914 lazaret w Klettwitz (Łużyce) wskutek odniesionych ran) i Heliodory z domu Matuszewskiej (1884 – 14 I 1969 Gdańsk). W 1932 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Chodzieży. Naukę kontynuował na Politechnice Lwowskiej, od 1938 na Politechnice Warszawskiej. Jako oficer artylerii (w stopniu podporucznika) brał udział w wojnie obronnej 1939, walczył nad Bzurą, następnie był jeńcem w oflagu II C Woldenberg. Po wojnie przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował naukę i w 1947 ukończył studia na wydziale elektrycznym w Imperial Institute of Science and Technology w Londynie jako magister inżynier telekomunikacji. <br/><br/> | '''ZENON JAGODZIŃSKI''' (5 IV 1913 Samsieczynek koło Nakła – 22 I 1999 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny radionawigacji i hydroakustyki. Syn Gwidona (28 VIII 1880 Trzeciewnica koło Nakła – 31 XII 1914 lazaret w Klettwitz (Łużyce) wskutek odniesionych ran) i Heliodory z domu Matuszewskiej (1884 – 14 I 1969 Gdańsk). W 1932 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Chodzieży. Naukę kontynuował na Politechnice Lwowskiej, od 1938 na Politechnice Warszawskiej. Jako oficer artylerii (w stopniu podporucznika) brał udział w wojnie obronnej 1939, walczył nad Bzurą, następnie był jeńcem w oflagu II C Woldenberg. Po wojnie przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował naukę i w 1947 ukończył studia na wydziale elektrycznym w Imperial Institute of Science and Technology w Londynie jako magister inżynier telekomunikacji. <br/><br/> | ||
W 1947 powrócił do Polski. W latach 1948–1952 pracował w Morskiej Obsłudze Radiowej Statków w Gdyni, następnie (1952–1983) na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG). Od 1955 był zatrudniony jako zastępca profesora, od 1964 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1960 na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej uzyskał doktorat. W latach 1953–1968 pełnił funkcję kierownika Katedry i Zakładu Radionawigacji PG, od 1969 Zakładu Hydroakustyki i Hydrofonii, w okresie 1972–1982 Zakładu Hydroakustyki i Elektrofonii. W latach 1955–1959 był prodziekanem Wydziału Łączności tej uczelni, a od 1967 do 1969 Wydziału Elektroniki. <br/><br/> | W 1947 powrócił do Polski. W latach 1948–1952 pracował w Morskiej Obsłudze Radiowej Statków w Gdyni, następnie (1952–1983) na [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnice Gdańskiej]] (PG). Od 1955 był zatrudniony jako zastępca profesora, od 1964 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1960 na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej uzyskał doktorat. W latach 1953–1968 pełnił funkcję kierownika Katedry i Zakładu Radionawigacji PG, od 1969 Zakładu Hydroakustyki i Hydrofonii, w okresie 1972–1982 Zakładu Hydroakustyki i Elektrofonii. W latach 1955–1959 był prodziekanem Wydziału Łączności tej uczelni, a od 1967 do 1969 Wydziału Elektroniki. <br/><br/> | ||
| − | Autor publikacji na temat hydroakustyki i akustyki, | + | Autor publikacji na temat hydroakustyki i akustyki, m.in. pracy ''Systemy radionawigacyjne'' (1961), twórca i współtwórca trzech opatentowanych wynalazków. Zaprojektował echosondę (1950), urządzenia do podwodnej łączności płetwonurkowej z bazą rozmieszczoną na okręcie ratowniczym, stację hydrolokacyjną „Delfin”, radiotelefon podwodny ultradźwiękowy typu „Żaba” (z zespołem: mgr inż. Tadeusz Karolczak, mgr inż. Alicja Kolanowska, inż. Henryk Skinder i mgr inż. Stanisław Kubica). <br/><br/> |
Doktor honoris causa University of Surrey w Wielkiej Brytanii (1994). Członek wielu rad naukowych oraz organizacji naukowych w kraju: Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Akustyki PAN, organizator i przewodniczący Polskiego Towarzystwa Akustycznego (1981–1987). Członek gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (1952–1970). <br/><br/> | Doktor honoris causa University of Surrey w Wielkiej Brytanii (1994). Członek wielu rad naukowych oraz organizacji naukowych w kraju: Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Akustyki PAN, organizator i przewodniczący Polskiego Towarzystwa Akustycznego (1981–1987). Członek gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (1952–1970). <br/><br/> | ||
| − | Uhonorowany | + | Uhonorowany m.in. odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1971), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, srebrnym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972). <br/><br/> |
| − | Był żonaty z Danutą z domu Jeżewską (zm. 25 III 2004). Pochowany obok matki na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Był żonaty z Danutą z domu Jeżewską (zm. 25 III 2004). Pochowany obok matki na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | ''Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu pięćdziesięciolecia 1952–2002'', Gdańsk 2004, s. 60, 27 (księga Wydziału Elektroniki, telekomunikacji i Informatyki PG).<br/> | ||
Wersja z 14:40, 4 lip 2024
ZENON JAGODZIŃSKI (5 IV 1913 Samsieczynek koło Nakła – 22 I 1999 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny radionawigacji i hydroakustyki. Syn Gwidona (28 VIII 1880 Trzeciewnica koło Nakła – 31 XII 1914 lazaret w Klettwitz (Łużyce) wskutek odniesionych ran) i Heliodory z domu Matuszewskiej (1884 – 14 I 1969 Gdańsk). W 1932 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Humanistycznym w Chodzieży. Naukę kontynuował na Politechnice Lwowskiej, od 1938 na Politechnice Warszawskiej. Jako oficer artylerii (w stopniu podporucznika) brał udział w wojnie obronnej 1939, walczył nad Bzurą, następnie był jeńcem w oflagu II C Woldenberg. Po wojnie przebywał w Wielkiej Brytanii, gdzie kontynuował naukę i w 1947 ukończył studia na wydziale elektrycznym w Imperial Institute of Science and Technology w Londynie jako magister inżynier telekomunikacji.
W 1947 powrócił do Polski. W latach 1948–1952 pracował w Morskiej Obsłudze Radiowej Statków w Gdyni, następnie (1952–1983) na Politechnice Gdańskiej (PG). Od 1955 był zatrudniony jako zastępca profesora, od 1964 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W 1960 na Wydziale Łączności Politechniki Warszawskiej uzyskał doktorat. W latach 1953–1968 pełnił funkcję kierownika Katedry i Zakładu Radionawigacji PG, od 1969 Zakładu Hydroakustyki i Hydrofonii, w okresie 1972–1982 Zakładu Hydroakustyki i Elektrofonii. W latach 1955–1959 był prodziekanem Wydziału Łączności tej uczelni, a od 1967 do 1969 Wydziału Elektroniki.
Autor publikacji na temat hydroakustyki i akustyki, m.in. pracy Systemy radionawigacyjne (1961), twórca i współtwórca trzech opatentowanych wynalazków. Zaprojektował echosondę (1950), urządzenia do podwodnej łączności płetwonurkowej z bazą rozmieszczoną na okręcie ratowniczym, stację hydrolokacyjną „Delfin”, radiotelefon podwodny ultradźwiękowy typu „Żaba” (z zespołem: mgr inż. Tadeusz Karolczak, mgr inż. Alicja Kolanowska, inż. Henryk Skinder i mgr inż. Stanisław Kubica).
Doktor honoris causa University of Surrey w Wielkiej Brytanii (1994). Członek wielu rad naukowych oraz organizacji naukowych w kraju: Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Komitetu Akustyki PAN, organizator i przewodniczący Polskiego Towarzystwa Akustycznego (1981–1987). Członek gdańskiego oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (1952–1970).
Uhonorowany m.in. odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1971), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem Komisji Edukacji Narodowej, srebrnym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1972).
Był żonaty z Danutą z domu Jeżewską (zm. 25 III 2004). Pochowany obok matki na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Księga Wydziału wydana z okazji jubileuszu pięćdziesięciolecia 1952–2002, Gdańsk 2004, s. 60, 27 (księga Wydziału Elektroniki, telekomunikacji i Informatyki PG).
