STOBIECKI LEON, działacz opozycji demokratycznej
(korekta EJ) |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Leon_Stobiecki.jpg |thumb| Leon Stobiecki]] | [[File: Leon_Stobiecki.jpg |thumb| Leon Stobiecki]] | ||
| − | '''LEON STANISŁAW STOBIECKI''' (1 III 1933 Sulejów, | + | '''LEON STANISŁAW STOBIECKI''' (1 III 1933 Sulejów, pow. Piotrków Trybunalski – 9 V 2019 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn Wacława i Anny z domu Nowak (3 VII 1903 – 25 XII 1989 Gdańsk). W 1940 razem z całą rodziną został wywieziony do Niemiec na roboty przymusowe. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił z rodzicami i rodzeństwem do Sulejowa, skąd w 1946 wszyscy przyjechali do Gdańska. <br/><br/> |
| − | + | Pd I 1948 do I 1952 pracował jako pomocnik ślusarz, następnie ślusarz w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], ukończył też pierwszy rok nauki w Zasadniczej Szkole Metalowej w Gdańsku. Przez kilka miesięcy w 1952 przepracował jako ślusarz w Zjednoczeniu Urządzeń Dźwigowych i Polskich Kolejach Państwowych. Następne do 1956 był ślusarzem w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego im. gen. Wróblewskiego, w 1957 w Gdańskich Zakładach Przemysłu Zapałczanego, do 1959 w [[BROWAR W KUŹNICZKACH | Gdańskich Zakładach Piwowarskich na Kuźniczkach]]. W 1959 pracował w Gdańskich Zakładach Maszyn Elektrycznych i w Gdańskiej Fabryce Maszyn i Odlewni. W latach 1959–1961 zatrudniony był w Zakładach Drzewnych. Od stycznia 1961 do listopada 1963 wykonywał usługi ślusarskie przy remontach obrabiarek w Gdańskich Zakładach Radiowych T–18 ([[UNIMOR | Unimor]]), w Dziale Głównego Mechanika. Od jesieni 1963 do jesieni 1966 pracował jako ślusarz maszynowy w [[FABRYKA OPAKOWAŃ BLASZANYCH | Gdańskiej Fabryce Opakowań Blaszanych]]. <br/><br/> | |
| − | Od jesieni 1966 do kwietnia 1975 pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]]. W [[GRUDZIEŃ 1970 | | + | Od jesieni 1966 do kwietnia 1975 pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]]. W [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudniu ’70]] był uczestnikiem ulicznych protestów, w styczniu 1971, jako przedstawiciel załogi Stoczni Remontowej, uczestniczył w spotkaniu z nowym I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) Edwardem Gierkiem, które odbyło się w siedzibie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Przez następne dwa lata, do 1973, był słuchaczem dwuletniego Studium Ekonomicznego Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu w Gdańsku, filii przy Gdańskiej Stoczni Remontowej. W tym samym czasie miał być prześladowany przez nieznanych sprawców za udział w wydarzeniach grudniowych. Miał zostać pobity w Gdańsku-[[LETNICA |Letnicy]], wielokrotnie miano mu też grozić dalszym pobiciem i śledzono. W 1975 przeniósł się do pracy w [[RAFINERIA ROPY NAFTOWEJ | Rafinerii Nafty „Gdańsk”]], w 1976 zatrudniony został jako ślusarz okrętowy w Stoczni im. Westerplatte w Gdańsku-[[STOGI|Stogach]], oddziale Stoczni Marynarki Wojennej im. Dąbrowszczaków w Gdyni. <br/><br/> |
| − | + | Ok. 1978 poznał się z mieszkającymi podobnie jako on na Stogach [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lechem Wałęsą]], [[ŻABCZYŃSKI TADEUSZ, działacz opozycji demokratycznej | Tadeuszem Żabczyńskim]], Sylwestrem Niezgodą, [[OSSOWSKA EWA, działaczka opozycji demokratycznej | Ewą Ossowską]]. Należał do [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża]], a w nich do tzw. grupy Lecha Wałęsy (choć po ujawnieniu na przełomie lat 2000 informacji o zarejestrowaniu Lecha Wałęsy w charakterze TW ps. „Bolek” odżegnywał się od tej wspólnej działalności). Był bardzo przydatny, potrafił wykonać nieskomplikowane drukarki, proce i wyrzutnie ulotek, drukował także wydawnictwa niezależne. <br/><br/> | |
| − | W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu ’80]], po rozpoczęciu strajku przez załogę [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], zorganizował protest w swoim zakładzie na Westerplatte. Został przewodniczącym zakładowego komitetu strajkowego i delegatem do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. Od września 1980, po podpisaniu [[POROZUMIENIE GDAŃSKIE | Porozumień Gdańskich]], | + | W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu ’80]], po rozpoczęciu strajku przez załogę [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], zorganizował protest w swoim zakładzie na Westerplatte. Został przewodniczącym zakładowego komitetu strajkowego i delegatem do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. Od września 1980, po podpisaniu [[POROZUMIENIE GDAŃSKIE | Porozumień Gdańskich]], włączył się w działalność organizacyjną NSZZ [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarność]]. Został wybrany przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej, a w grudniu 1980 Komisji Zakładowej. W listopadzie 1980 włączył się też w działalność związkową na rzecz obrony pracowników zatrudnionych w zakładach podległych resortom Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych, został wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników MON i MSW. W listopadzie 1981 wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 13 XII 1981 internowany był w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, wyszedł na wolność 10 XII 1982. Zwolniony z pracy w stoczni, nie mógł znaleźć zatrudnienia. Przeszedł na rentę, a w 1993 na emeryturę.<br/><br/> |
| − | włączył się w działalność organizacyjną NSZZ [[SOLIDARNOŚĆ | Solidarność]]. Został wybrany przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej, w grudniu 1980 Komisji Zakładowej. W listopadzie 1980 włączył się też w działalność związkową na rzecz obrony pracowników zatrudnionych w zakładach podległych resortom Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych, został wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników MON i MSW. W listopadzie 1981 wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Po wprowadzeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 13 XII 1981 internowany był w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, wyszedł na wolność 10 XII 1982. Zwolniony z pracy w stoczni, nie mógł znaleźć zatrudnienia. Przeszedł na rentę, a w 1993 na emeryturę.<br/><br/> | + | |
Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). Pochowany 13 V 2019 przy matce na [[CMENTARZE W NOWYM PORCIE | cmentarzu św. Jadwigi w Nowym Porcie]]. {{author:ArKa}} | Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). Pochowany 13 V 2019 przy matce na [[CMENTARZE W NOWYM PORCIE | cmentarzu św. Jadwigi w Nowym Porcie]]. {{author:ArKa}} | ||
[[Category: Hasła w przygotowaniu]] | [[Category: Hasła w przygotowaniu]] | ||
Wersja z 15:33, 4 cze 2024
LEON STANISŁAW STOBIECKI (1 III 1933 Sulejów, pow. Piotrków Trybunalski – 9 V 2019 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn Wacława i Anny z domu Nowak (3 VII 1903 – 25 XII 1989 Gdańsk). W 1940 razem z całą rodziną został wywieziony do Niemiec na roboty przymusowe. Po zakończeniu II wojny światowej wrócił z rodzicami i rodzeństwem do Sulejowa, skąd w 1946 wszyscy przyjechali do Gdańska.
Pd I 1948 do I 1952 pracował jako pomocnik ślusarz, następnie ślusarz w Stoczni Gdańskiej, ukończył też pierwszy rok nauki w Zasadniczej Szkole Metalowej w Gdańsku. Przez kilka miesięcy w 1952 przepracował jako ślusarz w Zjednoczeniu Urządzeń Dźwigowych i Polskich Kolejach Państwowych. Następne do 1956 był ślusarzem w Zakładach Przemysłu Tłuszczowego im. gen. Wróblewskiego, w 1957 w Gdańskich Zakładach Przemysłu Zapałczanego, do 1959 w Gdańskich Zakładach Piwowarskich na Kuźniczkach. W 1959 pracował w Gdańskich Zakładach Maszyn Elektrycznych i w Gdańskiej Fabryce Maszyn i Odlewni. W latach 1959–1961 zatrudniony był w Zakładach Drzewnych. Od stycznia 1961 do listopada 1963 wykonywał usługi ślusarskie przy remontach obrabiarek w Gdańskich Zakładach Radiowych T–18 ( Unimor), w Dziale Głównego Mechanika. Od jesieni 1963 do jesieni 1966 pracował jako ślusarz maszynowy w Gdańskiej Fabryce Opakowań Blaszanych.
Od jesieni 1966 do kwietnia 1975 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej. W Grudniu ’70 był uczestnikiem ulicznych protestów, w styczniu 1971, jako przedstawiciel załogi Stoczni Remontowej, uczestniczył w spotkaniu z nowym I sekretarzem Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) Edwardem Gierkiem, które odbyło się w siedzibie gdańskiej Wojewódzkiej Rady Narodowej. Przez następne dwa lata, do 1973, był słuchaczem dwuletniego Studium Ekonomicznego Wieczorowego Uniwersytetu Marksizmu-Leninizmu w Gdańsku, filii przy Gdańskiej Stoczni Remontowej. W tym samym czasie miał być prześladowany przez nieznanych sprawców za udział w wydarzeniach grudniowych. Miał zostać pobity w Gdańsku-Letnicy, wielokrotnie miano mu też grozić dalszym pobiciem i śledzono. W 1975 przeniósł się do pracy w Rafinerii Nafty „Gdańsk”, w 1976 zatrudniony został jako ślusarz okrętowy w Stoczni im. Westerplatte w Gdańsku-Stogach, oddziale Stoczni Marynarki Wojennej im. Dąbrowszczaków w Gdyni.
Ok. 1978 poznał się z mieszkającymi podobnie jako on na Stogach Lechem Wałęsą, Tadeuszem Żabczyńskim, Sylwestrem Niezgodą, Ewą Ossowską. Należał do Wolnych Związków Zawodowych Wybrzeża, a w nich do tzw. grupy Lecha Wałęsy (choć po ujawnieniu na przełomie lat 2000 informacji o zarejestrowaniu Lecha Wałęsy w charakterze TW ps. „Bolek” odżegnywał się od tej wspólnej działalności). Był bardzo przydatny, potrafił wykonać nieskomplikowane drukarki, proce i wyrzutnie ulotek, drukował także wydawnictwa niezależne.
W Sierpniu ’80, po rozpoczęciu strajku przez załogę Stoczni Gdańskiej, zorganizował protest w swoim zakładzie na Westerplatte. Został przewodniczącym zakładowego komitetu strajkowego i delegatem do Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego w Sali BHP Stoczni Gdańskiej. Od września 1980, po podpisaniu Porozumień Gdańskich, włączył się w działalność organizacyjną NSZZ Solidarność. Został wybrany przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w gdyńskiej Stoczni Marynarki Wojennej, a w grudniu 1980 Komisji Zakładowej. W listopadzie 1980 włączył się też w działalność związkową na rzecz obrony pracowników zatrudnionych w zakładach podległych resortom Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych, został wiceprzewodniczącym Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników MON i MSW. W listopadzie 1981 wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Po wprowadzeniu stanu wojennego, od 13 XII 1981 internowany był w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, wyszedł na wolność 10 XII 1982. Zwolniony z pracy w stoczni, nie mógł znaleźć zatrudnienia. Przeszedł na rentę, a w 1993 na emeryturę.
Odznaczony był Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). Pochowany 13 V 2019 przy matce na cmentarzu św. Jadwigi w Nowym Porcie.
