WOJNOWSKI WIESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Wojnowski_Wieslaw.jpg |thumb| Wiesław Wojnowski]] | [[File: Wojnowski_Wieslaw.jpg |thumb| Wiesław Wojnowski]] | ||
'''WIESŁAW ROMAN WOJNOWSKI''' (7 III 1933 Toruń – 6 I 2024 Gdańsk), chemik, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Pawła i Heleny z domu Jankowskiej. W 1952 absolwent Technikum Chemicznego w Toruniu, w 1957 [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego PG]], magister inżynier w specjalności technologia nieorganiczna. W latach 1956–2004 pracownik PG. Od 1962 doktor (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1971 doktor habilitowany, od 1972 docent. Od 1980 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–2003 był kierownikiem Zespołu Naukowego Chemii i Technologii Związków Krzemoorganicznych, w 1992–2003 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1969 do 1973 był wicedyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej PG, w latach 1978–1981 i 1987–1990 prodziekanem Wydziału Chemicznego PG. Profesor wizytujący Southern Illinois University w Carbondale (1980), uniwersytetu w Getyndze (1981), Instytutu Badań Ciała Stałego Maxa Plancka w Stuttgarcie (w latach 1983–1985). <br/><br/> | '''WIESŁAW ROMAN WOJNOWSKI''' (7 III 1933 Toruń – 6 I 2024 Gdańsk), chemik, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Pawła i Heleny z domu Jankowskiej. W 1952 absolwent Technikum Chemicznego w Toruniu, w 1957 [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego PG]], magister inżynier w specjalności technologia nieorganiczna. W latach 1956–2004 pracownik PG. Od 1962 doktor (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1971 doktor habilitowany, od 1972 docent. Od 1980 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–2003 był kierownikiem Zespołu Naukowego Chemii i Technologii Związków Krzemoorganicznych, w 1992–2003 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1969 do 1973 był wicedyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej PG, w latach 1978–1981 i 1987–1990 prodziekanem Wydziału Chemicznego PG. Profesor wizytujący Southern Illinois University w Carbondale (1980), uniwersytetu w Getyndze (1981), Instytutu Badań Ciała Stałego Maxa Plancka w Stuttgarcie (w latach 1983–1985). <br/><br/> | ||
| − | Specjalista z dziedziny chemii związków krzemoorganicznych, chemii metaloorganicznej i nieorganicznej. Stworzył międzynarodową szkołę chemii związków krzemoorganicznych. Współautor 22 patentów, m.in. (z Janem Pikoniem) ''Sposobu otrzymywania trójalkoksyanililidosilanów'' (1982). Autor i współautor publikacji na temat chemii nieorganicznej, historii chemii na PG po 1945, biogramów i wspomnień o osobach z Wydziału Chemicznego. Autor czterech monografii, m.in. ''Badania przebiegu i produktów reakcji alkoholizy dwusiarczanu'' („Zeszyty Naukowe PG”. Seria: „Chemia”, Gdańsk 1971), współautor trzech skryptów, m.in. (z Janem Dobrowolskim), ''Ćwiczeń laboratoryjnych z chemii ogólnej i technicznej'' (Gdańsk 1962). Był redaktorem publikacji ''Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2005'' (Gdańsk 2005) oraz ''Włodzimierz Rodziewicz, Życie i dzieło'' (Gdańsk 2004). W latach 1994–2004 był redaktorem działu ''Chemia'' [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]]. W 1966 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Organizacyjnego XVI Konferencji Pugwash w Gdańsku. Od 2004 na emeryturze, od 2014 z tytułem profesor emeritus PG. <br/><br/> | + | Specjalista z dziedziny chemii związków krzemoorganicznych, chemii metaloorganicznej i nieorganicznej. Stworzył międzynarodową szkołę chemii związków krzemoorganicznych. Współautor 22 patentów, m.in. (z Janem Pikoniem) ''Sposobu otrzymywania trójalkoksyanililidosilanów'' (1982). Autor i współautor publikacji na temat chemii nieorganicznej, historii chemii na PG po 1945, biogramów i wspomnień o osobach z Wydziału Chemicznego. Autor czterech monografii, m.in. ''Badania przebiegu i produktów reakcji alkoholizy dwusiarczanu'' („Zeszyty Naukowe PG”. Seria: „Chemia”, Gdańsk 1971), współautor trzech skryptów, m.in. (z [[DOBROWOLSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej| Janem Dobrowolskim]]), ''Ćwiczeń laboratoryjnych z chemii ogólnej i technicznej'' (Gdańsk 1962). Był redaktorem publikacji ''Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2005'' (Gdańsk 2005) oraz ''Włodzimierz Rodziewicz, Życie i dzieło'' (Gdańsk 2004). W latach 1994–2004 był redaktorem działu ''Chemia'' [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]]. W 1966 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Organizacyjnego XVI Konferencji Pugwash w Gdańsku. Od 2004 na emeryturze, od 2014 z tytułem profesor emeritus PG. <br/><br/> |
Należał do Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w latach 1988–1990 i 1995–1997 był przewodniczącym oddziału gdańskiego, był także członkiem [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Należał też do Polskiego Towarzystwa Miłośników Kaktusów, był autorem monografii ''Kaktusy'' (Warszawa 1968). Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Złotym Medalem „Za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej” (2004), odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1999). Laureat Nagrody Włodzimierza Rodziewicza za wieloletnią działalność dydaktyczną (2016). <br/><br/> | Należał do Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w latach 1988–1990 i 1995–1997 był przewodniczącym oddziału gdańskiego, był także członkiem [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Należał też do Polskiego Towarzystwa Miłośników Kaktusów, był autorem monografii ''Kaktusy'' (Warszawa 1968). Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Złotym Medalem „Za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej” (2004), odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1999). Laureat Nagrody Włodzimierza Rodziewicza za wieloletnią działalność dydaktyczną (2016). <br/><br/> | ||
Żonaty z Marią, magistrem inżynierem chemikiem, ojciec Mirosława (ur. 1975) i Wojciecha (ur. 1989), magistra inżyniera chemika. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty z Marią, magistrem inżynierem chemikiem, ojciec Mirosława (ur. 1975) i Wojciecha (ur. 1989), magistra inżyniera chemika. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 11:55, 11 mar 2024
WIESŁAW ROMAN WOJNOWSKI (7 III 1933 Toruń – 6 I 2024 Gdańsk), chemik, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Pawła i Heleny z domu Jankowskiej. W 1952 absolwent Technikum Chemicznego w Toruniu, w 1957 Wydziału Chemicznego PG, magister inżynier w specjalności technologia nieorganiczna. W latach 1956–2004 pracownik PG. Od 1962 doktor (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1971 doktor habilitowany, od 1972 docent. Od 1980 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–2003 był kierownikiem Zespołu Naukowego Chemii i Technologii Związków Krzemoorganicznych, w 1992–2003 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1969 do 1973 był wicedyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej PG, w latach 1978–1981 i 1987–1990 prodziekanem Wydziału Chemicznego PG. Profesor wizytujący Southern Illinois University w Carbondale (1980), uniwersytetu w Getyndze (1981), Instytutu Badań Ciała Stałego Maxa Plancka w Stuttgarcie (w latach 1983–1985).
Specjalista z dziedziny chemii związków krzemoorganicznych, chemii metaloorganicznej i nieorganicznej. Stworzył międzynarodową szkołę chemii związków krzemoorganicznych. Współautor 22 patentów, m.in. (z Janem Pikoniem) Sposobu otrzymywania trójalkoksyanililidosilanów (1982). Autor i współautor publikacji na temat chemii nieorganicznej, historii chemii na PG po 1945, biogramów i wspomnień o osobach z Wydziału Chemicznego. Autor czterech monografii, m.in. Badania przebiegu i produktów reakcji alkoholizy dwusiarczanu („Zeszyty Naukowe PG”. Seria: „Chemia”, Gdańsk 1971), współautor trzech skryptów, m.in. (z Janem Dobrowolskim), Ćwiczeń laboratoryjnych z chemii ogólnej i technicznej (Gdańsk 1962). Był redaktorem publikacji Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2005 (Gdańsk 2005) oraz Włodzimierz Rodziewicz, Życie i dzieło (Gdańsk 2004). W latach 1994–2004 był redaktorem działu Chemia „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”. W 1966 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Organizacyjnego XVI Konferencji Pugwash w Gdańsku. Od 2004 na emeryturze, od 2014 z tytułem profesor emeritus PG.
Należał do Polskiego Towarzystwa Chemicznego, w latach 1988–1990 i 1995–1997 był przewodniczącym oddziału gdańskiego, był także członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Należał też do Polskiego Towarzystwa Miłośników Kaktusów, był autorem monografii Kaktusy (Warszawa 1968). Odznaczony m.in.: Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim (1981) i Krzyżem Oficerskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1997), Złotym Medalem „Za Zasługi dla Politechniki Gdańskiej” (2004), odznaką Polskiego Towarzystwa Chemicznego (1999). Laureat Nagrody Włodzimierza Rodziewicza za wieloletnią działalność dydaktyczną (2016).
Żonaty z Marią, magistrem inżynierem chemikiem, ojciec Mirosława (ur. 1975) i Wojciecha (ur. 1989), magistra inżyniera chemika. Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
