LEWICKI JAN, działacz turystyczny i społeczny

Wersja z 13:07, 7 mar 2024

Jan Lewicki, 1. połowa lat 60. XX w.

[[File: 3_Jan_Lewicki.jpg|thumb| Jan Lewicki, Tatry, 2. połowa lat 60. XX w].

Jan Lewicki i Krystyna Grabska podczas wyprawy Klubu Turystyki Pieszej „Bąbelki” na Zawrat, lata 70. XX w.

Jan Lewicki, Tatry 2005

Legitymacja członka honorowego Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, 2017

JAN LEWICKI (ur. 28 VIII 1939 Warszawa), działacz turystyczny i społeczny. Syn Tadeusza (1888–1942), właściciela ziemskiego, oraz Marii z domu Janiszewskiej (24 VII 1908 – 1 X 1984 Gdańsk), m.in. naczelniczki działu ekonomicznego w Izbie Rzemieślniczej w Gdańsku. Brat Teresy, po mężu Wargan (22 VIII 1936 – 15 III 2018 Gdańsk), laborantki medycznej. Matka przybyła do Gdańska w maju 1945, kilka miesięcy później dzieci. Rodzina zamieszkała przy ul. Czarnej (obecnie ul. Zator-Przytockiego) w Gdańsku-Wrzeszczu, w 1947 przekwaterowana została do mieszkania przy ul. Mickiewicza. Od 1946 do 1953 uczęszczał we Wrzeszczu do Szkoły Podstawowej nr 18, następnie do Technikum Budowalnego, do IV Liceum Ogólnokształcącego, od 1955 do Technikum Ekonomicznego w Sopocie, w którym w 1960 uzyskał maturę.

Od 15 XII 1960 do 1962 pracował jako inwentaryzator w Przedsiębiorstwie Upowszechniania Prasy i Książki „Ruch”, od lutego 1962 do czerwca 1965 jako referent w Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, w Wydziale Zdrowia i Opieki Społecznej. 11 VI 1965 do emerytury pracował w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego (BPBK), początkowo na stanowisku asystenckim. W 1. połowie lat 70. XX w. odbył kurs analizy efektywności ekonomicznej w Szkole Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, po którym został samodzielnym specjalistą. Do jego obowiązków należało przygotowanie kart inwestycji, prowadzenie wycen oraz sporządzanie analiz efektywności ekonomicznej przedsięwzięć. Następnie został kierownikiem Zespołu Marketingu; w zakres jego obowiązków wchodziło pozyskiwanie ofert w ramach przetargów publicznych oraz wycena prac projektowych. Od 2010 na emeryturze, pozostał czynny zawodowo do 2015. Zasiadał w Radzie Nadzorczej Biura Projektów Budownictwa Komunalnego SA (Biuro zakończyło działalność w 2022).

Jednocześnie od 7 II 1975 do 31 XII 1983 pracował jako specjalista ds. wycen projektowych w Zakładzie Inwestycji i Budownictwa Spółdzielni „Samopomoc Chłopska”. Od 20 V 1987 do 30 XII 1990 był specjalistą ds. wyceny w Centrum Techniki Budownictwa CET-Bud. Od 2 V 1990 do 1995 pełnił funkcję koordynatora ds. finansowych w Przedsiębiorstwie Rewaloryzacji Zabytków Kajetana Myka, odpowiedzialnego za iluminacje m.in. Jasnej Góry, zamku na Wawelu, Westerplatte. Od 1 VI 1993 do 25 I 1999 współpracował z Gdańskim Przedsiębiorstwem Energetyki Cieplnej jako specjalista ds. wyceny i weryfikacji kosztów.

Od wiosny 1958 członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). Pod koniec nauki w Technikum Ekonomicznym pełnił funkcję prezesa koła szkolnego. Od 1962 członek Klubu Turystów Pieszych „Bąbelki”, wieloletni członek Zarządu. W 1968 otrzymał uprawnienia organizatora turystyki, w 1969 przodownika turystyki pieszej na województwo gdańskie. W 1981 został przodownikiem I stopnia, w 2009 Komisja Turystyki Pieszej Zarządu Głównego PTTK nadała mu tytuł Honorowego Przodownika Turystyki Pieszej. W 1988 wszedł w skład Komisji Kół, Oddziałów Zakładowych i Osiedlowych Zarządu Głównego, w latach 1997–2005 był jej przewodniczącym.

W 1968 oraz w 2013 współorganizował Ogólnopolskie Zloty Przodowników Turystyki Pieszej, w 1966 oraz 2014 Ogólnopolski Wysokokwalifikowany Rajd Pieszy na terenie województwa pomorskiego. W 2015 był współorganizatorem 55. Ogólnopolskiego Zlotu Przodowników Turystyki Kolarskiej w Sominach. W latach 2004–2014 był jednym ze organizatorów (m.in. z Danielem Nazarukiem) Rajdów Pomorskich „Kluka” oraz „Stolemów”, najliczniejszych imprez turystyki kwalifikowanej na Pomorzu. Od 1996 do 2000 był prezesem PTTK Oddziału Gdańskiego im. dr. J. Szukalskiego, w latach 2000–2008 i od 2022 jego skarbnikiem.

Jednocześnie od 1967 organizował krajoznawcze wycieczki piesze i rowerowe, rajdy dla pracowników skupionych wokół organizacji Kultury Fizycznej i Turystyki „Ogniwo”, działającej w strukturach Zrzeszenia Gospodarki Komunalnej, do którego należał jego pracodawca – Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego. W 1977 został członkiem Rady Głównej Organizacji „Ogniwo” oraz pełnił funkcję członka Głównej Komisji Turystyki. W 1978 został przewodniczącym Głównej Komisji Turystyki w Radzie Głównej Kultury Fizycznej i Turystyki „Ogniwo”, która swoim zasięgiem obejmowała cały kraj. Organizował zloty, rajdy, spływy kajakowe, turnieje turystyczne w całym kraju, w których udział wzięło tysiące pracowników przedsiębiorstw budownictwa komunalnego.

Na przełomie lat 70. i 80. XX w., przez ponad dekadę, pełni funkcję prezesa Międzyzakładowego Klubu Kulturalnego „Wieżowiec” z siedzibą przy ul. Hanki Sawickiej (obecnie ul. Uphagena). W jego skład wchodzili pracownicy m.in. Biura Projektów Budownictwa Komunalnego oraz Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych. Klub oferował różnorodne aktywności – turystyczne, teatralne, fotograficzne (klub dysponował własną ciemnią); w jego skład wchodziły sekcje m.in. strzelecka, brydżowa i szachowa.

Odznaczony Srebrnym (1987) i Złotym (2017) Krzyżem Zasługi, Medalem Stulecia Odzyskania Niepodległości (2022), odznakami „Za zasługi dla Gdańska” (1982), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1984), „Zasłużony Pracownik Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska” (1978), złotą odznaką za zasługi w upowszechnianiu sportu, wychowania fizycznego i turystyki Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych (1979), srebrną (1977) i złotą (1980) odznaką wojewódzką „Ogniwa”, srebrną (1978) i złotą (1982) odznaką Organizacji Kultury Fizycznej i Turystyki „Ogniwo”, srebrną (1979) i złotą (1985) odznaką PTTK, odznaką „50 lat w PTTK” (2012), odznaką „Za Zasługi dla Turystyki" (2017) oraz srebrną (2017) i złotą (2019) „Zasłużony w Pracy PTTK wśród Młodzieży”. 15 IX 2017 na Walnym Zjeździe PTTK otrzymał godność członka honorowego PTTK.

Od 1971 żonaty był z Antoniną z domu Tokarz (25 V 1943 – 17 III 2019 Gdańsk), geografką, nauczycielką; powtórnie żonaty z Aliną (ur. 1956) technikiem budowlanym, handlowcem. Ojciec Marty Lewickiej (ur. 1972), matematyczki. MTO











Bibliografia:
Informacje Jana Lewickiego.
Dokumentacja PTTK Oddziału im. dr. J. Szukalskiego w Gdańsku.
Daniel Nazaruk, Jan Lewicki – Członek Honorowy PTTK, „Piechur. Wiadomości Komisji Turystyki Pieszej”, Warszawa, nr 61 (96), 2018.
„Wiadomości Projektanta Budownictwa. Miesięcznik Izby Projektowania Budowlanego”, nr 4 (219), Warszawa 2009.