POSZOWSKI ANTONI, rektor Akademii Muzycznej w Gdańsku
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ANTONI POSZOWSKI''' (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 | + | '''ANTONI POSZOWSKI''' (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Gdynia), dyrygent, teoretyk muzyki, rektor [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]] w Gdańsku (AM). Syn Władysława i Bronisławy z domu Gajer, brat Marii, Anastazji i Jerzego (1941–2018 Sopot). W 1951 maturzysta w gimnazjum i liceum w Paczkowie koło Nysy. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później AM) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). W 1971 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie teorii muzyki w PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1990 profesor zwyczajny sztuki muzycznej.<br/><br/> |
Od 1953 związany z gdańską AM, w latach 1966–1968 prodziekan, w 1969–1972 dziekan Wydziału Wychowania Muzycznego, w 1972–1987 i w 1999–2003 rektor. Jednocześnie nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Liceum Muzycznym w Sopocie (1955–1962) i w [[OGÓLNOKSZTAŁCĄCA SZKOŁA MUZYCZNA I i II STOPNIA | Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej]] (do 1962). Prowadził Orkiestrę Symfoniczną gdańskiej PWSM i Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej (1965–1972), od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w latach 1987–1990 dziekan Wydziału Teorii i Kompozycji, w 1990–1993 prorektor, w 1993–1999 rektor). <br/><br/> | Od 1953 związany z gdańską AM, w latach 1966–1968 prodziekan, w 1969–1972 dziekan Wydziału Wychowania Muzycznego, w 1972–1987 i w 1999–2003 rektor. Jednocześnie nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Liceum Muzycznym w Sopocie (1955–1962) i w [[OGÓLNOKSZTAŁCĄCA SZKOŁA MUZYCZNA I i II STOPNIA | Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej]] (do 1962). Prowadził Orkiestrę Symfoniczną gdańskiej PWSM i Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej (1965–1972), od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w latach 1987–1990 dziekan Wydziału Teorii i Kompozycji, w 1990–1993 prorektor, w 1993–1999 rektor). <br/><br/> | ||
Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. ''Harmonia tonalna'' (1961, 1974, 1980), ''Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku'' (1966), ''Harmonia systemu tonalnego dur-moll'' (2001), ''Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego'' (1974), ''Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego'' (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w gdańskiej [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz), a także z akademicką orkiestrą symfoniczną w Gdańsku i Toruńską Orkiestrą Kameralną.<br/><br/> | Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. ''Harmonia tonalna'' (1961, 1974, 1980), ''Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku'' (1966), ''Harmonia systemu tonalnego dur-moll'' (2001), ''Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego'' (1974), ''Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego'' (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w gdańskiej [[POLSKA FILHARMONIA BAŁTYCKA IM. FRYDERYKA CHOPINA | Polskiej Filharmonii Bałtyckiej]], a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz), a także z akademicką orkiestrą symfoniczną w Gdańsku i Toruńską Orkiestrą Kameralną.<br/><br/> | ||
Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim (1977), Oficerskim (1987) oraz Komandorskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1977). Uhonorowany między innymi Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1999).<br/><br/> | Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim (1977), Oficerskim (1987) oraz Komandorskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1977). Uhonorowany między innymi Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1999).<br/><br/> | ||
Mąż Amelii (ur. 1932 Poznań), córki [[HEISING ROMAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej | Romana Heisinga]], absolwentki Gdańskiego Instytutu Muzycznego z siedzibą w Sopocie (obecnie gdańska AM), w latach 1954–1990 nauczycielki przedmiotów teoretycznych w Sopockiej Szkole Muzycznej, ojciec Małgorzaty (ur. 1958) po mężu Ryniak, absolwentki cybernetyki i handlu zagranicznego, i Barbary (ur. 1961), absolwentki AM w Gdańsku (1984), flecistki w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku i nauczycielki w Szkole Muzycznej w Sopocie.<br/><br/> | Mąż Amelii (ur. 1932 Poznań), córki [[HEISING ROMAN, rektor Wyższej Szkoły Muzycznej | Romana Heisinga]], absolwentki Gdańskiego Instytutu Muzycznego z siedzibą w Sopocie (obecnie gdańska AM), w latach 1954–1990 nauczycielki przedmiotów teoretycznych w Sopockiej Szkole Muzycznej, ojciec Małgorzaty (ur. 1958) po mężu Ryniak, absolwentki cybernetyki i handlu zagranicznego, i Barbary (ur. 1961), absolwentki AM w Gdańsku (1984), flecistki w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku i nauczycielki w Szkole Muzycznej w Sopocie.<br/><br/> | ||
| − | Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej. {{author: EF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej. {{author: EF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Anczykowska-Wysocka Wiesława, ''Poszowski Antoni'', w: Slownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement III, Gdańsk 2012, s. 188–189. <br/> | ||
| + | ''Prof. dr hab. Antoni Poszowski. Pierwszy doktor honoris causa'', red. Janusz Krassowski, Gdańsk 2004. | ||
Aktualna wersja na dzień 11:31, 18 lut 2024
ANTONI POSZOWSKI (29 III 1931 Rajcza koło Żywca – 12 XI 2003 Gdynia), dyrygent, teoretyk muzyki, rektor Akademii Muzycznej w Gdańsku (AM). Syn Władysława i Bronisławy z domu Gajer, brat Marii, Anastazji i Jerzego (1941–2018 Sopot). W 1951 maturzysta w gimnazjum i liceum w Paczkowie koło Nysy. W latach 1951–1958 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Sopocie (później AM) w specjalnościach: pedagogika muzyczna i dyrygentury zespołami wokalno-instrumentalnymi (dyplom w 1955), teoria muzyki (dyplom w 1956), dyrygentura symfoniczna (dyplom w 1958). W 1971 uzyskał stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie teorii muzyki w PWSM w Warszawie (obecnie Uniwersytet Muzyczny Fryderyka Chopina), od 1979 profesor nadzwyczajny, od 1990 profesor zwyczajny sztuki muzycznej.
Od 1953 związany z gdańską AM, w latach 1966–1968 prodziekan, w 1969–1972 dziekan Wydziału Wychowania Muzycznego, w 1972–1987 i w 1999–2003 rektor. Jednocześnie nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Liceum Muzycznym w Sopocie (1955–1962) i w Ogólnokształcącej Szkole Muzycznej (do 1962). Prowadził Orkiestrę Symfoniczną gdańskiej PWSM i Ogólnokształcącej Szkoły Muzycznej (1965–1972), od 1984 pracownik także w Akademii Muzycznej w Bydgoszczy (w latach 1987–1990 dziekan Wydziału Teorii i Kompozycji, w 1990–1993 prorektor, w 1993–1999 rektor).
Organizator i uczestnik życia artystycznego i naukowego, członek m.in. Związku Kompozytorów Polskich, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Rady Wyższej Szkolnictwa Artystycznego, Rady Muzyki, Rady Ekspertów Ministerstwa Kultury i Sztuki do spraw Chórów i Zespołów Instrumentalnych. Autor publikacji głównie o zagadnieniach techniki dźwiękowej, m.in. Harmonia tonalna (1961, 1974, 1980), Harmonia funkcyjna na przełomie XIX–XX wieku (1966), Harmonia systemu tonalnego dur-moll (2001), Technika dźwiękowa Ludomira Michała Rogowskiego (1974), Przejawy modernizmu polskiego w przeobrażeniu tworzywa dźwiękowego (1981). Jako dyrygent występował gościnnie m.in. w gdańskiej Polskiej Filharmonii Bałtyckiej, a także w filharmoniach: Kieleckiej, Koszalińskiej, Olsztyńskiej, Pomorskiej (Bydgoszcz), a także z akademicką orkiestrą symfoniczną w Gdańsku i Toruńską Orkiestrą Kameralną.
Od 1953 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim (1977), Oficerskim (1987) oraz Komandorskim (1999) Orderu Odrodzenia Polski, Medalami 30-lecia (1974) i 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1977). Uhonorowany między innymi Nagrodą Ministra Kultury i Sztuki (1999).
Mąż Amelii (ur. 1932 Poznań), córki Romana Heisinga, absolwentki Gdańskiego Instytutu Muzycznego z siedzibą w Sopocie (obecnie gdańska AM), w latach 1954–1990 nauczycielki przedmiotów teoretycznych w Sopockiej Szkole Muzycznej, ojciec Małgorzaty (ur. 1958) po mężu Ryniak, absolwentki cybernetyki i handlu zagranicznego, i Barbary (ur. 1961), absolwentki AM w Gdańsku (1984), flecistki w Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku i nauczycielki w Szkole Muzycznej w Sopocie.
Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. 8 XII 2003 (pośmiertnie) doktor honoris causa gdańskiej Akademii Muzycznej.
Bibliografia:
Anczykowska-Wysocka Wiesława, Poszowski Antoni, w: Slownik Biograficzny Pomorza Nadwiślańskiego, Suplement III, Gdańsk 2012, s. 188–189.
Prof. dr hab. Antoni Poszowski. Pierwszy doktor honoris causa, red. Janusz Krassowski, Gdańsk 2004.
