GRODDECK GOTTFRIED ERNST, uczony
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Groddeck_E._Gottfried.jpg |thumb| | + | [[File: Groddeck_E._Gottfried.jpg |thumb| Gottfried Ernst Groddeck, według Michała Podolińskiego, 1821]] |
[[File: 1__Groddeck__Ernst_Gottfried.jpg |thumb| Odręczne pismo Ernsta Gottfrieda Groddecka w języku polskim]] | [[File: 1__Groddeck__Ernst_Gottfried.jpg |thumb| Odręczne pismo Ernsta Gottfrieda Groddecka w języku polskim]] | ||
Wersja z 16:20, 27 sty 2024
GOTTFRIED ERNST GRODDECK (17 XI 1762 Gdańsk – 1 IV 1825 Kijowiec na Białorusi), uczony. Syn Beniamina Groddecka, brat Balthasara Jacoba. Od dzieciństwa słabego zdrowia, bezskutecznie kierowany był przez matkę i opiekującego się nim po szybkiej śmierci ojca rektora szkoły mariackiej Samuela Friedricha Unselta. Od 1774 uczeń tej szkoły, od 4 IX 1777 (od klasy przedostatniej, secundy) Gimnazjum Akademickiego, od sierpnia 1779 uczył się w klasie najwyższej (primie), dysputę końcową Commentatio in primum idyllum Theocriti przeprowadził 8 VIII 1782 pod kierunkiem prof. Johanna Georga Trendelenburga. W latach 1782–1786, dzięki stypendiom fundacji Ferbera, fundacji Johanna Gotffrieda Diesseldorfa jaki i fundacji Ottona Dietricha Voegedinga, studiował filozofię, orientalistykę i głónie teologię w Getyndze, był uczniem Christiana Gottloba Heynego. W 1785 otrzymał złoty medal Wydziału Teologicznego swojej uczelni za pracę De morte voluntaria, krytykującą oświeceniowe treści Jeana Jacques’a Rousseau w powieści Nowa Heloiza (z 1761) i Johanna Wolfganga von Goethego w powieści Cierpienia młodego Wertera (z 1774).
Od 1787 wychowawca oraz nauczyciel greki i łaciny książąt Czartoryskich, od 1797 bibliotekarz w Puławach. Opracował katalog tamtejszych zbiorów, w tym numizmatycznych, nowe eksponaty do tej kolekcji pozyskiwał m.in. poprzez Gdańsk, dzięki kontaktom z Karlem Benjaminem Lengnichem. Dzięki wpływom wychowanka, a następnie kuratora uniwersytetu w Wilnie, księcia Adama Czartoryskiego, w 1804 profesor tamtejszego uniwersytetu, a także kustosz zbioru numizmatycznego w uniwersyteckiej bibliotece.
Wykładał literaturę grecką i łacińską; wśród jego studentów byli późniejsi profesorowie uniwersyteccy: Józef Jeżowski (w Kazaniu), Adam Mickiewicz (w Lozannie i Paryżu) i Józef Kowalewski (w Kazaniu). Zasłużył się jako organizator biblioteki uniwersyteckiej, inicjator opracowania katalogów i regulaminów, opiekun gabinetu numizmatycznego. Autor prac historycznoliterackich, m.in. syntezy dziejów literatury greckiej Historiae Graecorum litterariae elementa… (1811).
