KOWALCZYK ALICJA, działaczka opozycji demokratycznej
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Od 15 XI 1947 do października 1949 pracowała jako starszy referent oddziału motoryzacji w Wydziale Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, od lutego 1950 do 1 V 1952 w gdańskiej Ekspozyturze Wojewódzkiej „Domu Książki”. 1 V 1952 zatrudniona została w Zakładzie Wytrzymałości Materiałów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), następnie była referentem ds. organizacji i toku studiów u prorektora PG ds. studiów. W 1954, po ukończeniu Kursów Kreśleń Technicznych, przeniosła się do Zakładu Mechaniki Budowli PG. W maju 1960 rozpoczęła pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku. W październiku 1964 rozpoczęła studia w trybie wieczorowym na [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budowy Okrętów PG]], na specjalizacji siłownie. Studia przerwała w 1968, będąc na IV roku. <br/><br/> | Od 15 XI 1947 do października 1949 pracowała jako starszy referent oddziału motoryzacji w Wydziale Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, od lutego 1950 do 1 V 1952 w gdańskiej Ekspozyturze Wojewódzkiej „Domu Książki”. 1 V 1952 zatrudniona została w Zakładzie Wytrzymałości Materiałów [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), następnie była referentem ds. organizacji i toku studiów u prorektora PG ds. studiów. W 1954, po ukończeniu Kursów Kreśleń Technicznych, przeniosła się do Zakładu Mechaniki Budowli PG. W maju 1960 rozpoczęła pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku. W październiku 1964 rozpoczęła studia w trybie wieczorowym na [[WYDZIAŁ OCEANOTECHNIKI I OKRĘTOWNICTWA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziale Budowy Okrętów PG]], na specjalizacji siłownie. Studia przerwała w 1968, będąc na IV roku. <br/><br/> | ||
Od marca 1968 do maja 1982 pracowała na stanowisku technologa w Dziale Modernizacji i Rozbudowy [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. 6 VII 1968 zgłosiła w kadrach zmianę w dacie urodzenia: rok 1927 zamieniono na 1937. Do kolejnej zmiany doszło w momencie odchodzenia na emeryturę 31 V 1982, jako datę urodzenia ponownie podała rok 1927. <br/><br/> | Od marca 1968 do maja 1982 pracowała na stanowisku technologa w Dziale Modernizacji i Rozbudowy [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. 6 VII 1968 zgłosiła w kadrach zmianę w dacie urodzenia: rok 1927 zamieniono na 1937. Do kolejnej zmiany doszło w momencie odchodzenia na emeryturę 31 V 1982, jako datę urodzenia ponownie podała rok 1927. <br/><br/> | ||
| − | W [[SIERPIEŃ 1980 | | + | W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu ’80]] uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej, od września 1980 członkini NSZZ, współzałożycielka Komisji Wydziałowej „Solidarności” w Szefostwie Ekonomicznym, w lutym delegatka do Komisji Zakładowej, na zebraniu delegatów (27–28 II 1981) wybrana do Prezydium Komisji Zakładowej, była przewodniczącą Komisji Socjalno-Budżetowej w Prezydium Komisji Zakładowej. 1 IV 1981, wraz z całym Prezydium Komitetu Zakładowego Stoczni Gdańskiej, odwołała [[WALENTYNOWICZ ANNA, działaczka opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska, patronka skweru | Annę Walentynowicz]] z Prezydium MKZ w Gdańsku. Uczestniczyła w I Walnego Zebrania Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego (2–5 VII i 13–17 VII 1981) w Teatrze Muzycznym w Gdyni. <br/><br/> |
W latach 1982–1988 członkini Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarności” Stoczni Gdańskiej, działała w zespole redakcyjnym pisma TKZ „Rozwaga i Solidarność”, przepisywała teksty na maszynie, zajmowała się kolportażem. Organizowała konspiracyjne kontakty stoczniowych działaczy m.in. z przedstawicielami Polonii amerykańskiej. Była prezeską założonego w 2002 w Gdańsku, Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”. <br/><br/> | W latach 1982–1988 członkini Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarności” Stoczni Gdańskiej, działała w zespole redakcyjnym pisma TKZ „Rozwaga i Solidarność”, przepisywała teksty na maszynie, zajmowała się kolportażem. Organizowała konspiracyjne kontakty stoczniowych działaczy m.in. z przedstawicielami Polonii amerykańskiej. Była prezeską założonego w 2002 w Gdańsku, Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”. <br/><br/> | ||
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2020). Pochowana 25 XI 2020 na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author:ArKa}} | Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2020). Pochowana 25 XI 2020 na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. {{author:ArKa}} | ||
Wersja z 16:43, 11 sie 2023
ALICJA KOWALCZYK (13 XI 1927 (lub 1937) Dęblin – 16 XI 2020 Dom Opiekuńczo-Leczniczy w Pilaszkowie pod Warszawą), działaczka opozycji demokratycznej. Córka należących w czasie II wojny światowej do Armii Krajowej Aleksandra (5 III 1897 – 2 II 1997) i Stefanii z domu Bujnik (1902–1996). Miała trzech braci, min. Jerzego Stefana (20 X 1922 – 15 XI 2006). W 1947 absolwentka Liceum Ogólnokształcącego im. Królowej Jadwigi w Siedlcach (1947). Do czasu ukończenia nauki w liceum zamieszkiwała w Siedlcach. Po przyjeździe na Wybrzeże zamieszkała w Sopocie, przy ul. Bema.
Od 15 XI 1947 do października 1949 pracowała jako starszy referent oddziału motoryzacji w Wydziale Komunikacji Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, od lutego 1950 do 1 V 1952 w gdańskiej Ekspozyturze Wojewódzkiej „Domu Książki”. 1 V 1952 zatrudniona została w Zakładzie Wytrzymałości Materiałów Politechniki Gdańskiej (PG), następnie była referentem ds. organizacji i toku studiów u prorektora PG ds. studiów. W 1954, po ukończeniu Kursów Kreśleń Technicznych, przeniosła się do Zakładu Mechaniki Budowli PG. W maju 1960 rozpoczęła pracę w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych nr 1 w Gdańsku. W październiku 1964 rozpoczęła studia w trybie wieczorowym na Wydziale Budowy Okrętów PG, na specjalizacji siłownie. Studia przerwała w 1968, będąc na IV roku.
Od marca 1968 do maja 1982 pracowała na stanowisku technologa w Dziale Modernizacji i Rozbudowy Stoczni Gdańskiej. 6 VII 1968 zgłosiła w kadrach zmianę w dacie urodzenia: rok 1927 zamieniono na 1937. Do kolejnej zmiany doszło w momencie odchodzenia na emeryturę 31 V 1982, jako datę urodzenia ponownie podała rok 1927.
W Sierpniu ’80 uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej, od września 1980 członkini NSZZ, współzałożycielka Komisji Wydziałowej „Solidarności” w Szefostwie Ekonomicznym, w lutym delegatka do Komisji Zakładowej, na zebraniu delegatów (27–28 II 1981) wybrana do Prezydium Komisji Zakładowej, była przewodniczącą Komisji Socjalno-Budżetowej w Prezydium Komisji Zakładowej. 1 IV 1981, wraz z całym Prezydium Komitetu Zakładowego Stoczni Gdańskiej, odwołała Annę Walentynowicz z Prezydium MKZ w Gdańsku. Uczestniczyła w I Walnego Zebrania Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego (2–5 VII i 13–17 VII 1981) w Teatrze Muzycznym w Gdyni.
W latach 1982–1988 członkini Tajnej Komisji Zakładowej „Solidarności” Stoczni Gdańskiej, działała w zespole redakcyjnym pisma TKZ „Rozwaga i Solidarność”, przepisywała teksty na maszynie, zajmowała się kolportażem. Organizowała konspiracyjne kontakty stoczniowych działaczy m.in. z przedstawicielami Polonii amerykańskiej. Była prezeską założonego w 2002 w Gdańsku, Stowarzyszenia „Solidarni z Kolebki”.
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2020). Pochowana 25 XI 2020 na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
